12 minut

Rozdział 18

Nastał poranek. Gdy tylko stałam się człowiekiem, pobiegłam do galerii. Wszędzie wokół leżały jeszcze małe kawałki szkła. Wszyscy rozmawiali między sobą, pytając co się stało. Mój krzyk wywołał niepamięć u ludzi. To musi się skończyć. Nie może dziać się publicznie. Szukałam Invicty. Nigdzie jej nie było. Jest ranna? A może trafiła do szpitala? Tutaj na szczęście nikomu się nic nie stało, ale co z nią? Nie byłam w stanie jasno myśleć. Mogłam ją tak bardzo skrzywdzić. Mogła nawet umrzeć, przez niefortunnie wbity kawałek szkła. Nie! Nie chce nawet o tym myśleć. Pobiegłam do jej domu, z nadzieją że ją tam zastanę. Zapukałam do drzwi. Otworzyła mi Nessa:
- Dzień dobry. Czy jest może Invicta?
- Witaj kochanie. Niestety nie. Myślałam, że jest z Tobą..
- Aaa no tak, zapomniałam. Umówiłyśmy się na mieście. Przepraszam, ale muszę pędzić, bo nieźle się wkurzy
- Rozumiem. Nic nie szkodzi. Obie jesteście takie zakręcone
Pobiegłam w stronę parku. Gdzie mogła być? Musiałam coś wymyśleć, by jej mama nie popadła w panikę. Uśmiechała się tak ciepło, a Invicta może właśnie w tym momencie być w ciężkim stanie i to przeze mnie! Złapałam oddech i zadzwoniłam do pobliskich szpitali. Na szczęście nigdzie jej nie było. Ale w takim razie... Gdzie była? Gdzie JEST??? Minęło kilka godzin, a ja wciąż szukałam jej po mieście. Próbowałam jakoś się z nią skontaktować, lecz jej telefon najwidoczniej był rozładowany, gdyż odpowiadała mi tylko poczta głosowa. W pewnym momencie zauważyłam, że ktoś do mnie dzwoni:
- Halo?
- Cześć Skarbie. Tutaj mama Invicty. Chciałam Ci powiedzieć, że ona jest już w domu. Musiałyście się minąć. Właśnie przyszła
- Dziękuję Pani bardzo, czy mogę na chwilę wpaść?
- Oczywiście kochanie. Czekamy
Zbliżał się wieczór. Musiałam zdążyć przez przemianą. Popędziłam do domu przyjaciółki, z nadzieją, że wszystko z nią w porządku. Gdy byłam już pod jej domem ponownie otworzyła mi Nessa, jak zwykle ze szczerym uśmiechem na ustach. Zaprosiła mnie do środka, a gdy już tam byłam, od razu skierowałam się w stronę pokoju Invicty. Drzwi były otwarte, a dziewczyna leżała na łóżku. Szybko podbiegłam do niej, kucając przy nim ze łzami w oczach:
- BOŻE! POWIEDZ MI, ŻE NIC CI SIĘ NIE STAŁO! Tak bardzo przepraszam.. GDZIE TY BYŁAŚ?!
- Musisz o czymś wiedzieć. Posłuchaj...
- Zrozumiem jeśli nie chcesz już mieć ze mną nic wspólnego. Boisz się mnie. Każdy się boi
- Przestań. To nie tak
- A JAK?! JESTEM PÓŁ-ŚMIERTELNA! NAWET NIE WIEM CO POTRAFIĘ I NIE MOGĘ TEGO KONTROLOWAĆ. STOJĘ W MIEJSCU NIE WIEDZĄC JAK MAM TO ZMIENIĆ. MYŚLISZ, ŻE NIE CHCIAŁABYM BYĆ NORMALNA?! BYĆ ZNOWU... Sobą?
- Wiem to, ale nic mi nie jest. Na szczęście szkło nie odprysnęło w moim kierunku. Nic mi nie zrobiłaś rozumiesz? Innym też. Ludzie mieli co najwyżej lekkie draśnięcia
- Ale MOGŁAM zrobić. Co będzie następnym razem? Spowoduje pożar? A może wywołam tornado?! Mam dość tego przeklętego DARU
- A co jeśli nie musiałabyś się ukrywać?
- NIE UJAWNIE SIĘ! ZWARIOWAŁAŚ?!
- Nie o tym mówię
- W takim razie nie rozumiem
- Chodź, usiądź obok
*Usiadłam koło przyjaciółki, ciekawa co takiego może zmienić moje życie. Nigdy nie spodziewałabym się tego, co zamierzała mi powiedzieć*
- Bo wiesz... Wtedy, gdy byliśmy na spacerze w parku i Twoja przemiana nastąpiła w dzień..
Wtedy.. Ktoś się zauważył
- ŻE CO?!
- Widział Cię
- O Boże..
Moja determinacja w tym momencie legła w gruzach. To wszystko... - na marne? Co ja teraz zrobię. Czy jakiekolwiek wymówki mają sens? Czy niedługo cały świat dowie się o istnieniu pół-śmiertelnej? Poczułam się jakbym właśnie była na statku, który tonie, a wszystkie drogi ucieczki zostały zablokowane:
- Nienazwana słyszysz mnie?
Nie docierały do mnie żadne głosy. Czułam jak wszystko wokół wiruje, aż w końcu moja świadomość się urwała. Zemdlałam. Nie pamiętam kiedy, ale wiem, że obudziła mnie lodowata woda wylana na moją twarz:
- EJ!
- Całe szczęście, nic Ci nie jest
- Co ja teraz zrobię? Muszę się poddać
- Nie musisz. Posłuchaj...
- Nie mam już wyjścia
- Masz. Nie dałaś mi dojść do słowa, ale jest...
- Pójdę do tego człowieka i będę błagać, żeby zachował sekret
- Nigdzie nie pójdziesz!
- Zapłacę mu
- NIE MUSISZ JUŻ TAK ŻYĆ! POSŁUCHAJ MNIE DO CHOLERY!
- O czym Ty mówisz?
- Bo widzisz... Ten człowiek zaoferował pomoc
- POMOC?!
- Tak.. On.. ONI zajmują się takimi jak Ty. Badają ludzi, którzy wykazują zdolności paranormalne, nadprzyrodzone. Nieludzkie... Mogą pozbyć się Twojego daru
- Tak po prostu?
- Ten mężczyzna twierdził, iż chciałby uzyskać próbkę Twojej krwi. Gdy Twoje zdolności znikną - mogliby zbadać skąd się wzięły
- Czy to naprawdę możliwe?
- Z tego, co mówił - tak. Jeśli chcesz to zrobić, musisz stawić się o północy w tym ośrodku. To opuszczony budynek, ale i nielegalna organizacja. Pójdę tam z Tobą, chyba że...
- Dziękuję Kochana. To zmieni moje życie! Spotkajmy się tam o północy

                                                                                                                                                 ~Lumena23