Kehanet Kumları

1.BÖLÜM-HAİN

İlk defa hikaye yazıyorum. Yazım yanlışı varsa ya da bir kusur varsa maruz görün umarım beğenirsiniz.😘
İyi okumalar ♥️😘😘

Hayat sana insafsızca tuzaklar kurar ya da bir sınava tabi tutar. Bu sınavdan nasıl çıkacağımız ise bizim elimizdedir... Belki de kader her şeyi hesaplamamıştır ve ipler bizimde elimize geçebilir tüm dengeler alt üst olabilir.
Hayat benim için geçemediğim tek sınav. Hayat size önce kendinizi kaybettirir. Bir süre sonra bulduğunuzu sanırsınız ama anlarsınız siz kendinize bile bir yabancısınız. Peki siz kimsiniz?  Peki ben mi kimim?
Ben hiç kimseyim.
Bir kehanetin seçtiği kurban belki de. Peki kehanet neydi? İşte orasını bende bilmiyorum. Aslında kim olduğumu bile bilmiyorum. Bildiğim tek şey herkesin benden korktuğu ve ölmem gerektiği.
Ve bu yüzden yaşıyorum.
Şimdi tüm sır perdesini benimle aralamaya var mısınız?
Bu benim hikayem 21. Yüzyılın güçlü kadını Nevra Gece Karan'ın...

"Abi siz burada neden böyle oyunlar oynuyorsunuz hiç eğlenceli değil bu oyunlar."
"Prenses bu yaptıklarımıza biz eğitim diyoruz oyun oynamak gibi değil daha çok nasıl anlatsam sana. Hani seninle birlikte süper kahramanları izlemiştik, o süper kahramanlar şehri kötü adamlardan korumaya çalışıyordu ya bizde şehrimizi kötü adamlardan korumak için burada çalışıp güçleniyoruz."
"Yani bu abiler süper kahraman mıııı ?"

"Hahahahah aynen öyle prenses bu abilerin hepsi bir süper kahraman. "
"Ama bu süper kahramanların neden uçan arabaları yok."
"Hmm uçan arabaları olmaya bilir ama onlar kadar güzel bir arabaları var gel bakalım."
"Ama bu araba yerde ki uçmuyor."
"Bu araba ejder yalçın zırhlı bir araç düşmanlarından seni korur. "
"Binebilir miyim abi ne olur, lütfen." "Olmaz ki ama prenses. "
"ya lütfen abii lütfen. "
"Birazdan abilerle şehre gitmemiz gerekiyor sende gelirsin ağlama bakalım, üzülürüm yoksa bak. "
"Tamam, tamam ağlamıyorum abi sen üzülme tamam bak. "
"Aferin benim prensesime. "

Abimin timi zırhlı araca binmişti gidiyorduk Ferhat abinin sesi güzeldi o şarkılar, türküler söylüyor timin geri kalanı da ona eşlik ediyordu bense abimin kucağında elimde bebeğim onları gülümseyerek izliyordum ta ki o gürültülü sese kadar.
Büyük bir patlama olmuştu kulağımda uğultular vardı.
Biranda gülüşme, şarkı sesi kesilmiş botların ve silahların bıraktığı bir gürültü almıştı yerini. Aracın önünde büyük bir yangın vardı. Pusuya düşürülmüştük. Etrafta koşuşturan askerler vardı. Korkuyordum abim kulağım eğilip
" korkma ben buradayım"
diyordu bir süre sonra beni bedeni ile saklamıştı etrafta olan biteni göremiyordum ama hala sesleri duyuyordum. En son telsizden abimin konuşmasına karşın destek ekip geldiğini söylemişlerdi. İşte ilk defa abimi o gün silahla ateş ederken görmüştüm. O an tüm korkularım silinmişti yerini başka bir duygu almıştı ne diye sorarsanız bilmiyordum. Sanki o izlediğimiz süper kahraman filmlerinde ki gibi hiçbir şeyden korkmuyordu. Bana dönüp gülümsedi. Yüzü boncuk boncuk terlemişti, bedeni titriyordu ne olduğunu anlamıyordum. Destek ekibin gelişi ile abim bana sımsıkı sarılıp kulağıma fısıldadı;
" söz ver benim bıraktığımı tamamlayacaksın. "
Abimin bedeni soğumaya başlamıştı biraz önceki sıcaklığına karşı bunu hissediyordum.
"Seni çok seviyorum prenses" demişti. "Abi" diye bağırdım haykırdım ama abim minik bedenime bedeni ile siper olmuştu ve beni duymuyordu. Ne kadar bağırsam da abim cevap vermedi beni abimin kolları arasından alan komutanı da
" Barış! Barış! Evlat!" Dese de cevap vermemişti. Abimin kucağından beni aldıklarında üstümde ve bebegime bulaşmış kan lekeleri vardı.

" ABİİİ!"

Uykumdan nefes nefese uyanmıştım. 20 sene geçmişti ama hala abimi rüyalarımda görüyordum. Bir bardak su içip düşündüm..

Abimin adı Barıştı, bir asker çocuğu olarak annem adını Barış koymuştu ama nereden bilecekti ki bir Barış için bir Barışın can vereceğini. Adını Barış koyduğu oğlunun şehit olacağını nereden bilebilirdi ki.