luke's zusje l.h.

47

Ik open de gang kast en pakt de vodka eruit. Ik heb het nodig om deze mislukte wereld te ontsnappen. Want ik kan er op dit moment niet tegen, ik kan er nooit tegen. Ik loop langzaam zonder geluid de trap weer op en ga in bed liggen. Ik draai de dop van de fles en neem een grote slok, het gevoel prikt en brand in mijn keel, het is precies wat ik zocht.

Na de zoveelste slok, en miljoenen tranen later is de fles leeg. Ik kijk ernaar en besef dat het op is. Ik gooi

de fles onder mijn bed.

Het wazige gevoel heeft het verdrietige gevoel helemaal overgenomen. Ik ben blij en lig te giechelen in mmijn bed, waarom weet ik niet. Het is gewoon zo. Ik ben blij.

Ik denk even niet aan Luke.

Ik denk ook niet aan Nina.

Ik denk ook niet aan deze stomme wereld en de reden waarom ik hier ben.

Het enige waar ik aan denk is aan de roze olifantjes die voor mijn ogen dansen. Ik lach en zwaai naar ze, ze zwaaien terug. Ik vraag of ze mijn vrienden willen zijn en dat willen ze wel. Ze vinden me aardig, we praten over blije dingen zoals feestdagen en we zingen blij liedjes zoals, zoals dat liedje wat ze de hele tijd zingen. Het is vast in hun eigen taal, ik versta er namelijk niks van. Maar het is leuk. Ik heb ze gevraagt of ze me gaan verlaten en ze hebben beloofd er altijd te zijn, me niet te verlaten. Ik voel me normaal gesproken zo verlaten maar nu niet. Ik ben blij en ik lach met de roze olifantjes. Ik ben moe maar ik kan niet slapen, ik ben in elk geval niet verdrietig meer. De roze olifantjes zeggen dat ik een slaappil kan nemen, dat is slim, had ik niet aan gedacht. Ik pak er 3, is dat genoeg? De roze olifantjes zeggen van wel. Ik slik ze door. Het is vies, ik ben vergeten er water bij te nemen maar het maakt niet uit, ik ben te blij om er iets van te vinden.

Na een tijdje slaap ik nog steeds niet. de roze olifantjes dansen rondjes om me heen en dans met ze mee. Ik spring op mijn bed en probeer ze te vangen, het is een leuk spelletje.

Ik voel opeens kots omhoog komen en ik ren naar de badkamer, onderweg bots ik overal tegen aan. Ik wiebel en ben maar net optijd bij de wc. Ik buig voorover en kots, kots en kots meer. Mijn haar valt ook in de wc. Maar dat boeit niet. Ik blijf maar kotsen. Mijn keel doet pijn. De roze olifantjes zijn weg, ze hebben me toch verlaten. Ze hadden het beloofd. Het blije gevoel is ook weg, ik heb alles eruit gekotst. Ik ben klaar met kotsen maar ik blijf boven de wc hangen, ik ben bang dat er meer komt. Nu pas merk ik dat mijn haar niet meer in de wc hangt, ik kijk achter me en zie Luke daar zitten. Zijn hand wrijft rondjes over mijn rug. Hij kijkt bezorgt. Ik veeg een paar haren uit mijn gezicht ze plakken aan mijn voorhoofd, ik ben helemaal bezweet.

Luke geeft me een glas water en ik spoel mijn mond. De tranen blijven komen en ik kan ze niet stoppen.

Luke trekt me tegen zich aan en houd me stevig vast. Ik huil en huil. Het kut gevoel is terug, ik voel me vreselijk. Ik voel een paniek aanval komen. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik kan niet stoppen met huilen en mijn ademhaling gaat niet goed meer. Ik hoor gering in mijn oren en ik heb het super warm, het zweet loopt over mijn voorhoofd, ik probeer te ademen maar het werkt niet. Ik voel dat Luke me op de grond heeft gelegt, hij praat tegen me maar ik hoor niks, ik hoor alleen het gering. Ik probeer te begrijpen wat hij zegt maar het is moeilijk te zien met al die vlekken voor mijn ogen. het gering word steeds harder. Luke rent de badkamer uit. Ik word nog banger, Luke verlaat me. Hij vind me hopeloos en is weg gegaan, hij heeft me alleen gelaten. Ik begin steeds meer te hyperventileren en ik kan mijn adem niet onder controle krijgen. Mijn schedel voelt alsof hij uit elkaar gaat bonken en mijn oren springen bijna van mijn hoofd. Alles doet pijn en ik ben bang. Luke is terug hij, probeert mijn mond open te doen maar ik ben bang. Ik duw hem weg, maar hij probeert het nog een keer. ik ben te zwak om nog tegen te stribbelen. Ik laat hem de pil in mijn mond stoppen, maar ik slik hem niet door. Ik zie hoe de vlekken groter worden, en het gering harder, als het nog harder kon. Ik heb het koud en warm tegelijk en het zweet klotst van me af.

Ik zie Luke boven me hangen. Waarschijnlijk probeert hij te zorgen dat ik doorslik maar ik kan het niet meer, ik ben zo moe.

Het word zwart.