With You in the Middle of Nowhere

36

"You scared me!" I cried.

He wiped my tears and hugged me so tight. Hindi ko inakalang pupuntahan niya talaga ako dito sa bahay ko.

"Hush. Nandito na ako. Tahan na..."

Paulit ulit niya akong tinatapik at hinahalikan sa noo habang nakayakap pa din sa akin nang mahigpit. Malakas pa rin ang pintig ng puso ko hanggang ngayon. Muli ko na naman kasing naalala ang mga pangyayari dati. Nakakapanibago. Walang tumatawag sa akin dis oras ng gabi kaya ganito nalang ako ka kabado.

Tuliro kong tinitigan ang dingding sa salas habang nagsasalin naman ng tubig si Chris para sa akin. I breathed in and out. Even the air  was heavy. Hawak ang dibdib ay huminga muli ako nang malalim.

This is the reason why sometimes it's hard to get to sleep.

Inabot niya sa akin ang tubig at tinabihan ako sa couch.

"Ayos ka na ba? Shit. You look so pale."

I bit my lower lip after I drank. I'm always pale. Since then. Dahilan kung bakit laging nandyan ang lipbalm at iba pang mga lip product ko sa bag.

"Matulog ka na, Leina. Please take a break. Have a rest." he said with an apologetic look. "I shouldn't have called."

Bumuntong hininga ako. "Dito ka nalang rin matulog—"

"'Wag!"

Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya. Nakanganga pa siya.

"Ah... I mean... I-Ikaw. Mas... mas mabuti nga! Dito ako matutulog para... hindi ka na mag isa."

Irap lang ang tanging sagot ko sa sinabi niya saka siya tinalikuran at pumasok sa kabilang kwarto. Kumuha ako ng extra folding bed. Ayos na kayang pang tulog 'yung suot niya? He's just in hispants and shirt. Hindi niya na siguro kailangan ng extra clothes. Humablot ako ng kumot at unan at tinapon ko sa folding bed. I folded them bago ako lumabas ng pinto.

I walked to the aisle of 4 rooms when I saw him looking at the picture frames.

Tinuro niya ang pinakamaliit. "Aso mo 'to? 'Di ko alam 'to, ah?"

Umirap ako. "Kung 'di moko iniwan e 'di sana nakilala mo."

"Aww. Patay na siya?"

I nodded. Nachew just died. Hindi ko alam na may sakit na pala siya dahil parehas kami. Mas inuna ko ang sarili ko kesa sa tingnan ang sarili kong aso. I cried when I just saw him closing his eyes while my sandals were on his head, making it seem like his pillow. That dog was also there through my battlements. Then suddenly, he's gone too.

Pinunasan ni Chris ang pisngi ko gamit ang daliri niya.

"Lagi ka nalang umiiyak." aniya'y naka pout pa.

I sighed. "Hindi ko mapigilan, e." sabay haplos ng frame na iyon.

"That's life. Somebody will come, and go. Whether a person or a pet, time will come  that they'll become special to you once you get to know and attached to them, and when they're gone, all you need is to accept. No regrets. Pero sayang. Nachew's too young to be gone. Sana nakilala ko siya."

"Hmm. Pero wala ka nun. You were busy. Busy hurting me." mapait akong ngumiti.

I heard him heaved a sigh. I saw him looking at me in my peripheral vision kaya lumingon ako sa gawi niya. He smiled.

"No regrets. That's the least I can do. I don't want to cause any trouble just by saving you in your agony. I swear, I wanted to be there on your lows."

Pursing my lips, hindi na umimik. Tumingin tingin pa siya sa ibang litratong naka display doon habang inaayos ko ang higaan niya sa sala. All of my guestroom is occupied right now with my paintings, the reason why dito muna siya matutulog. Centralized pa rin naman kahit sa sala kaya wala naman sigurong problema kung patutulugin ko siya dito.