1.55 | Yarı Texting

Bölüm-4

Bilinmeyen numara: Günaydın (07:35)

Melis: Günfadn (07:36)

Bilinmeyen numara: Bugün birileri uykusunu alamamış galiba (07:36)

Melis: Sorma dün gece azar yediği için güzel kardeşim, onun azar yemesinden dolayı uykumu pek alabilmiş değilim. (07:40)

Bilinmeyen numara: Elini yüzünü yıka

Melis: Öyle yaptım. Neyse okula giriyorum by.

Bilinmeyen numara: Tamam görüşürüz
*Görüldü*

Okul sweetimin kapşonunu kafamdan çıkartıp okula doğru yürümeye başladım. Her sene aynı şeyi yapıyordum . Kendimden bi kaç beden büyük alıyordum ,böylelikle hem rahat ediyordum ,hem de kilolarımı belli etmiyordum.

Sweet pantolonumun cebini ve arkamı kapattığı için, biraz yukarı çekiştirdim ve dar siyah pantolonumun cebine telefonumu kattım.

Erken geldiğim için pek fazla öğrenci yoktu. Ben hep erken gelirdim, alışmıştım böyle olmasına. Tam bir kat çıkmıştım ki sabah annem yine Ali'ye nutuk çekecek bende nasibimi alacağım diye mutfağa giremeyişim geldi aklıma.

Acıkmıştım, merdivenlerden ineyim derken ayağım bir an boşluğa geldi, ben merdivenlerden yuvarlanmayı beklerken güçlü bi kol belime dolandı ve doğrulamamı sağladı.

Arkamı dönüp beni tutan kişiye baktım. Eh 1.55 olunca çocukta uzun olunca yüzümü baya bi kaldırmam gerekmişti. Yüzüne baktığımda bi adet sırıtan Mehmet'le karşılaştım, hayvan basketbol takımında olunca boyu uzundu haliyle. Sonra ben daha ne olduğunu anlamadan  koltuk altlarımdan tutup, beni bi çocuk gibi merdivenlerden indirdi.

Mehmet'i seviyordum. Anlaşabildiğim sayılı insanlardandı. Arada birbirimize takılırdık.

Ona şaşkınlıkla bakarken işaret parmağıyla burnuma hafifçe vurdu.

"Dikkatli yürü 1.55" deyip tam arkasını dönüp gidecekken, ben sinirle onun taklidini yaptım.

"Dökötlö yörö 1.55'miş" dedim

Kendisinin taklidini yapmamla, kahkaha atıp bana döndü.

"Olum sana inadıma geri çıkacağım şu merdiveni, sende nasıl yürünürmüş gör!" dediğimde sırıttı. Merdivenleri tekrar çıkarken yine aynı şey oldu ama hemen kendimi toparladım.

Mehmet'in endişeli yüzüne bakıp hafif sırıttım "iyiyim" bu halime tekrar kahkaha attığında, dil çıkartıp, sınıfıma doğru yürümeye başladım. Arkamdan "sen adam olmazsın" deyip, kafasını iki yana sallamıştı... Doğru olmazdım.

Sınıfıma geçecektim ama kendi sınıfının önünde sinirle gidip gelen Oğuzhan'ı gördüm. Okuldaki herkesi tanımıyordum, sadece Oğuzhan basketbol takımının kaptanıydı ve kızların ağzından hiç düşmüyordu.

Sakinleşmiye çalışır gibi bi hali vardı. Onu umursamayıp yanından geçecekken tekrar döndü. Bu seferde bana omuz atmış gibi olmuştu. Pardon o baklavalarıyla omzuma güzel geçirmişti.

Çocuğun hayvan gibi vücudu vardı arkadaş!

Acıyla inleyip omzumu tuttuğumda, transtan çıkmış gibi hemen benim yanıma geldi, bana doğru eğilip omzuma elini koydu şaşkınlıkla, yanlışlıkla yaptığını anlıyordum ama çocuk basketbol takımının en uzun üyesi olmakla birlikte en yapılı kişisiydide.

1.55 olmak çok zor arkadaş.

Bana endişeyle bakan suratına çevirdim başımı.

"Melis ben çok üzgünüm, seni fark etmedim" dedi endişeyle.

Vaayy adımıda biliyormuş.

Omzuma koyduğu eline baktım. Hemen elini çekti. "Omzun çok ağrıyor mu? İyi misin?" dedi. Buruşturduğum yüzümü düzeltmeye çalışarak kafamı aşağı yukarı salladım.  Kısık çıkan sesimle zor da olsa "iyiyim" dedim ve bir şey demesine fırsat vermeden sınıfıma geçtim. Hâlâ omzumu ovalıyordum,ağrıyordu. Pantolonumun cebindeki telefonumun titrediğini hissettiğimde, cebimden çıkarttım.

Bilinmeyenden gelmişti mesaj.

Bilinmeyen numara: Melis seni Oğuzhan'la çarpışırken gördüm omzunu tutuyordun. İyi misin?

Melis: Olm çocuğa iyiyim dedim de, ben iyi değilim! Omzum çıktı lan, ağrıyor!

Bilinmeyen numara: Al işte, kızım hadi o farketmiyor sen neden dikkat etmiyorsun? Resmen omuz yedin. Ulan küçük bir şeysin zaten , hastaneye mi gitsen?

Melis: Eben bilinmeyen, eben, bilerek bana omuz atmadı, sinirli gibiydi. Zaten omuz yedikten sonra farkedildim.

Melis: Her neyse o kadar ağrımıyor artık, biraz sonra geçer ağrısı.

Melis: Ben biraz dinleneceğim hadi bb

Melis çevrimdışı

Bilinmeyen numara: Of bücür of

Bilinmeyen çevrimdışı

Düzenlendi ✔