Leopardess Academy

C H A P T E R 51

ADRIANA BRITH MARTINEZ

   I blinked three times when I saw his face in the judges' chair. Kelan pa sya pumunta rito? At bakit nasa upuan sya ng mga judges?

"Que se joda!" Fuck it!. Mahinang mura ko. Kaunti nalang ay mag pe-perform na ako at nakita ko pa sya. Dumoble tuloy ang kaba ko putang'na.

"Demos la bienvenida, Adriana Brith Martinez" Let us welcome, Adriana Brith Martinez. I can't here anything, only my heartbeat as I enter the stage.

Jusko lord bakit ngayon pa! Pwede namang bukas ko na alalahanin tong lovelife ko!

"Wag kang oa punyeta, hindi ikaw ang pinunta" sabi ng mapanaket kong utak.

Yowo!

I started playing my piece. Dad thought I was going to play La Campanella but instead, I played the piece who saw the best memories that made me who I am today.

The audiences was shocked. Who would have thought that a daughter of a Martinez will play such easy piece.

When I was done, I immediately got up and walk towards the backstage but before I could even exit, a familiar voice spoke.

"Before you could go Ms. Martinez, can you tell us why did you choose that piece?" Fuck you Tristan.

I let out a sigh and faced them. Ini-abot naman sakin ang microphone ng isang crew. "Simply because it's already part of me. It was the first piece I learned. Also, the first piece I taught the man I love." I was just staring at him until I realized what I said. Gusto kong magpa lamon sa lupan dahil sa kahihiyan.

Natahimik ang lahat maski si Tristan. Dahil sa kaba nabitawan ko ang microphone saka tumakbo papunta sa backstage. Naroon ang ibang contestants pero wala akong pakialam. Gusto kong takasan ang kahihiyang ito. Pumunta ako sa exit. Natagpuan ko nalang ang sarili ko na lakad-takbo sa mga kalye ng Bogota Columbia.

Nag-OTMK ako ngayon dahil sa nangyari kanina.

Oplan Takas sa Major Kahihiyan.

Busy parin ako sa pag takbo ng nay humila sakin dahilan para mapayakap ako sakanya. Kahit madilim ang kalye dahil 9 pm na ay naaninag ko parin ang mukha nya sa tulong narin ng ibang Street lights.

"Paano mo ako nasundan?"

"Bakit ka tumakbo?" Halos sabay naming tanong. "Alam mo bang delikado magpa gala-gala sa mga kalye lalo na't hindi mo naman bansa ito?"

"Excuse me? Dito ako pinanganak at lumaki. Colombian ang mama at papa ko kaya obviously Colombian din ako. Kaya technically bansa ko parin to!" Irap ko sakanya "Bakit ang sungit mo?"

"Bakit hindi kanalang bumalik dun sa Heather mo? Tutal ang saya-saya nyo naman eh! Umalis kana at i invite mo nalang ako sa kasal nyo!" Tatakbo na sana uli ako ng pigilan nya ako.

Nakita kong — pinipigilan nyang matawa?

"Anong nakakatawa?!" Inis na saad ko at humagalpak nga sya ng tawa. "Ewan ko sayo Adi"

"Ewan ko din sayo!" Tumalikod ako at nag lakad palayo pero sumunod parin sya "Bakit moko sinusundan?" Ngayon lang ako naging High blood buong buhay ko. Nakakairita na talaga.

"Teka" Inayos nya ang sarili nya ngunit pag tumitingin sya sakin ay natatawa parin sya. "Punyeta! Mag sama kayo ng Heather mo!" Naglakad ako palayo at natahimik naman ang daan. Na cu-curious tuloy ako kung asan sya. Nilingon ko sya sandali at nakita ko syang naka tingin lang sakin. Ngumingiti sya.

"I wouldn't date my own cousin"

"Ahh ok" tumalikod ako ngunit humarap uli nang ma-process ko ng maayos ang sinabi nya "C-cousin?" Tumango sya. Dios mio!

Another Major kahihiyan for me!

"Edi dun kana sa taong mahal mo! Siguro sya y-yung pinag-uusapan n-nyo ng pinsan mo kaya ka laging nakangiti pag kasama sya. Geh bye" punyeta talaga "Eh kaharap ko na sya eh"

Hindi ako makagalaw. Teka sinong nag lagay ng super glue sa sapatos ko?

"A-Ah sige sana ol — punyeta asan?! Wala namang ibang tao dito ah?"

"Kaya nga, walang iba, ikaw lang" namula ako sa sinabi nya pero mas nanaig ang pag-tawa ko. Unbelievable kasi ang feslak nya. Parang nag aalangang sabihin ang banat nayon.

"Pinag tatawanan mo ba ako?" Sumeryoso ang mukha nya. Yung tipong 'mapapa-freeze ka talaga look' parang ganon. Tumalikod sya kaya nag panic naman kaagad ako.

Ayoko ng masayang ang chance noh! Dalawang beses na akong naging tanga ngunit ngayon hindi na!

Tumakbo ako papunta sakanya at niyakap sya ng patalikod "Mahal rin kita"

"Alam ko" akala ko nyebe lang sya hangin din pala "Lo siento" Im sorry.

"Para qué?" For what?. He speaks Spanish?

Fuck!

He's sexy — este ang amazing ng Spanish nya.

"For misunderstanding you and your cousin" Kumawala sya sa pagkakayakap  sakin saka hinarap ako "Dapat lang, ang sakit ng katawan ko dahil sa byahe maabutan ka lang" at ako pa ang sinisisi nya?

"Edi sana hindi mo na ako sinundan!"

"Joke lang" Sabi nya at tumawa. Kung noon ay gustong gusto ko syang makitang tumawa ngayon naman naiinis ako. Dahil kasabay ng pagtawa nya ay ang pang bu-bully nya sakin.

"I have a gift for you" he said and gave me the painting "It's beautiful" I was mesmerized by it. Pero mas na gandahan ako sa pirma nya. Habang abala ako sa pag titingin dun sa pirma ay may humintong kotse sa harapan namin.

"Adriana!" It was dad. "Dios mío, Adriana! Tu madre y yo estábamos preocupados por ti. Son las nueve de la noche por el amor de Dios." Oh my god Adriana! Me and Your mother was worried about you. its nine pm for gods sake.

Napa lunok ako sa mahabang sermon ji Dad "Umm dad, I'll explain once you get back to the Philippines. Bye" Hinila ko si Tristan. "Private plane ni Brie ang sinakyan mo hindi ba?" Napa-tango tango lang sya.

Pumara ako ng taxi saka pumunta sa airport na pagmamay-ari ni Brie "Teka babalik tayo ng Pilipinas?" Tanong nya sakin na syang tinanguan ko.

"Pero hindi kapa nagpapaalam?" Tinignan ko sya sandali bago nagsalita "That's exactly my plan.  Kahit naman wala ka dito yun parin naman ang plano ko. I cant leave the Philippines. At hindi ko rin kayang iwanan ang mga kaibigan ko dun" napa titig lang sya sakin. Isang nakakabinging katahimikan ang nangibabaw.

Bago pa sya mag salita ay dumapo na ang mga labi ko papunta sakanya

"Volvamos a Filipinas, mi amor"