APRIL FOOLS

CHAPTER TWELVE: "6-1, DEATH IS NEAR"

8:27 am.

“Let’s go. Tumayo na kayo diyan. Hindi natin maibabalik lahat, sa paganyan-ganyan lang.” Blue said.
 

Matagal din kaming nakatunganga matapos basahin ang nakasulat sa tela.
 

‘You’re next’
 

Bigla na lang akong matutulala kapag naaalala ko ang nakasulat. Parang kahit anong oras may mawawala at mababawasan na naman kami.
 

Kahit saan kami pumunta parang nando'n din ang hayop na kung sino man 'yon. Walang ligtas na lugar para sa amin, lahat ng lugar ay maaaring lugar kung saan kami huling makatatapak dahil do'n na kami mamamatay.
 

This isn't the camp I was expecting.
  

“Claire.” I almost jump on my seat when someone tapped my shoulder. I felt nervousness a little. Paranoid, maybe.
  

“Come on, kanina ka pa nakatulala,” Gab said and smiled, a smile that can make you smile too.
 

“Where are we going?” I asked in a low tone.
 

“On the Camp Center,” Zari answered.
 

It took a seconds before I answered because of shock, “You know the way?” I sputtered.
 

“Let’s try our luck.” Blue said. A hint of hope and sorrow was visible on his face.
  

“Bumalik muna tayo sa kubo,” Gab stated and we all agreed.
 

Inayos namin lahat ng ginamit namin. Kumot, banig, unan, tasa, kutsara- lahat. Pagkatapos ng lahat ng gagawin ay sinara namin ang bintana at pinto at sinubukan ang suwerte sa daan.
 

9:31 am.
 

Tinahak ang pamilyar na daan, mga damo, puno at amoy ng dugo. Ang dinaanan namin ay malayo sa mga tent namin. Maputik pa rin ang daan dahil sa ulan kagabi at halata naman ito sa mga basang damo, dahon at puno.
 

“Water.” Gab handed us mineral water.
 

And we continue walking.
  

Until we saw a familiar tree, with a familiar smell. The tree Felicia said to be Dave's last place! Malapit na!
  

3:11 pm.
  

Tinahak namin ang daan na parang dinaanan na. Halata itong dinaanan dahil sa mga damo'ng nakalahok na sa putik sa lupa. Ito nga ang dinaanan namin!
 

In trying our luck, we can finally saw the camp center!
 

Tumakbo kami papunta roon pero nagulat sa nakita.
 

“What the hell happened here? It looks like zombie apocalypse and alien invasion just happened!” Zarina exclaimed.
  

The center was a complete menace! Ang mga gamit ay naka-kalat sa buong paligid. Mga damit doon, kumot dito, plastic sa kabilang dako, mga bag na parang hinalungkat at sa masiyadong pagkataranta ay naiwan na lang dito. Wala kang makikitang maayos na gamit, dahil lahat ay magulo!
  

Parang abandonadong lugar ito na hindi nalilinisan ng ilang buwan.
  

“Where are they? Did they just left us behind?!” I yelled when I realized that there’s no one here, except from the garbages and things they left.
  

Nakakalat nga ang mga gamit, pero walang tao! Even a single trace of shadow of someone, literally none! Anong nangyari?
  

“Oh, my God. What the hell,” Zarina uttered, staring at the mess in front of us.