APRIL FOOLS

CHAPTER TWENTY-ONE: "IF IT'S NOT YOU, THEN WHO?"

“Judea Claire Arsenia,” banggit nito sa pangalan ko.
   

Tumaas ang mga balahibo ko pagkatapos niyang banggitin nang buo ang pangalan ko, isama pa ang tono niyang kahit sinong kausapin niya ay talagang masisindak.
   

Kahit madilim ay pilit kong inaaninaw ang mukha nito. Itinutok ko rito ang sindi ng flashlight ko, para lamang magulat sa nakita.
    

Nalaglag ang panga ko nang makita ko nang malinaw ang mukha nito. Para akong binuhusan ng sandamakmak na tubig na nagyeyelo na sa lamig at napako na ako sa kinatatayuan ko.
  

‘S-siya na ba talaga ang dapat sisihin sa lahat? Ang nararapat na makatanggap ng lahat ng sisi na ibinabato ko sa maling tao?’
     

Ang tanga ko. Ang tanga-tanga ko sa parte na sinisisi ko ang mga taong dapat pagkatiwalaan ko.
  

Sa parte na ang alam kong imposibleng magawa ng kaibigan ko ang bagay na iyon ay ipinipilit ko pa rin na siya nga ang may kagagawan.
  

Kaya ba noong oras na dapat ay sa lugar kung nasaan dapat siya ay wala siya roon?
  

Ang isinawalang-bahala ko na kilos niyang pagpunta sa mga tent namin imbes na sa lugar niya ay dapat na pinagtuunan ko pala ng pansin.
  

“S-supervisor...?” I stuttered.
   

“Ako nga,” he replied in low tone.
  

Unti-unti akong umatras. Higit ko ang hininga habang paunti-unting lumalayo sa kaniya. Nakaangat pa rin ang kanang kamay ko na may hawak sa flashlight at nakatutok sa mukha ng Supervisor ng school namin.
   

“B-bakit po kayo nandito?” I tried to ask even though I was stuttering.
   

Tumigil ako sa paglayo at nilakasan ang loob na kausapin at tanungin muna siya.
 

I was hopping happily in my head as I smile when I remembered something.

Binalingan niya ang kamay ko at hindi muna gumalaw. “Uh, bakit?” he asked after a sudden.
  

“Let me do it.” I said and I heard him say ‘oh’. And after he handed me the piece of cloth.
   

He wasn’t moving so I grabbed his right arm. Dahan-dahan kong pinaikot 'yon sa kamay n'ya. I wasn't sure if I was doing it right, basta ang alam ko ay ang tumigil lang sa pagdurugo nito.
  

Nang maging kontento na sa ginawa ko ay iniangat ko ang paningin ko kay Blue at ngumiti, he replied one also.
  

“Salamat.” he said. I nodded as a sign of answer.
  

“So... Saan na tayo pupunta?” I asked him. Humarap naman siya sa direksyon ko.
  

“Hahanapin natin kung nasaan na sila Dave, sigurado akong nandito lang sila, hindi pa iyon nakakalayo,” he explained.
  

Tumango na lang ulit ako. Kinuha na niya ulit ang flashlight na ibinaba niya kanina sa lupa. Pagkatapos no'n ay tumayo na siya.
   

Nang mapansing hindi pa ako tumatayo ay bumaling siya pabalik sa 'kin. “Claire, tara na.” Napatango na naman ako at dali-daling tumayo.
   

Hinanap agad ng paningin ko ang kutsilyo na kanina lang hawak ko. Dumako ang paningin ko sa parteng iyon ng dilim kung saan tumalsik ang kutsilyo nang basta na lang ito itapon ni Blue.
   

Dali-dali ako roong pumunta at kinapa-kapa ang mga damo sa pag-asang mahahanap ko ang kutsilyo.
   

“Claire! Anong ginagawa mo riyan? Halika na!” Blue shouted.