APRIL FOOLS

CHAPTER FOURTEEN: "IN A COUNT OF THREE"

6:22 p.m.
  

“By the way where’s Sky?” Dave asked us.
   

Nanatili kaming tahimik pagkatapos magtanong ni Dave. Papalit-palit ang paningin nito sa amin, pero kada magtatama ang paningin namin ay hindi ko mapigilang iiwas ang tingin, gano’n na rin sina Gab, Zarina at Blue.
    

Napailing si Dave.
 

“Sky! Huwag ka na magtago riyan!” Dave shouted na nangingiti pa. “Bakit ang tahimik ninyo? Nasaan na si Sky?” Baling nito sa amin na unti-unti nang kumukunot ang noo.
  

“A-ano, uh...” I can’t say anything! My tears started to fall down again.
  

“Ano ba nakakaiyak?” Nakataas ang kilay na tanong nito. Umiling ako.
    

“Ano? Bakit ka umiiyak? Claire, ano ba!” sigaw nito sa akin.
  

Nag-angat ako ng tingin sa kaniya. “Kuya...” usal ko at nagsisimula na ulit na tumulo ang mga luha ko.
   

“Ano?! Sabihin mo sa akin kung bakit ka umiiyak at kung nasaan si Sky!” sigaw ulit nito sa akin.
  

“Dave, stop shouting at her,” suway sa kaniya ni Gab. Pero hindi man lang ito tinapunan ng tingin ni Dave.
  

“Claire, ano ba ang nangyayari?” he asked, kalmado na ang pagtatanong niya ngayon.
 

Pinahid koo muna ang luhang kumawala sa mga mata ko at sumagot. “K-kuya... Sky was gone,” I said, stuttering.
  

“H-how do you define ‘gone’? Is he lost? Then we have to find him!” Naglakad siya pero napatigil din kaagad at sinabi, “What the hell,” Dave uttered, mula sa pwesto na pagkaka-tayo ay bigla na lamang itong napaupo sa mga paa niya at pinasadahan ng palad ang buhok.
  

“D-dave, he died. Sky was dead,” Zarina said and sobbed hardly.
  

“No, no, no! No he's not!” A batch of tears were streaming on Dave's cheeks. He tried to force a smile. “Tell me he’s not!”
  

“Yes, he is, Dave.” Gab sat beside him and tapped his shoulder while crying silently. “At ang bilin niya sa amin ay umalis ng payapa sa lugar na ’to. Iyon lang ang magagawa natin para sa kaniya ngayon.”
  

“What happened to him?” tanong nito habang pinapahiran ang luha niya.
  

“Uh...” Blue uttered and looked at me.
   

“Kuya, l-let's talk about it tomorrow or later, hmm?” I said patting his head a little.
  

He nodded slowly.
  

“Tomorrow was story telling day, I guess, pagdudugtong-dugtungin natin lahat. Aayusin natin ’to,” I said.
  

“Let’s go,” Zarina said, determined. Wiping the tears on her cheeks and stood up.
  

“Let's go— ah!”
 

“What the hell, bro?!” Blue exclaimed.
  

“What?! what what, what?” Gab yelled.
  

“My leg hurts, maybe because I ran too much,” Dave said.
  

“We’re so sorry, kuya,” I said. “I... I d-didn't know—”
  

“It’s fine, baby, okay?” Dave smiled at me. It makes me smile a little too. Treating me like his little sister, well, para na nga kaming magkapatid. But unfortunately, we’re just cousins.