APRIL FOOLS

CHAPTER NINETEEN: TRUST IS A VIRTUE

CLAIRE.
   

“Claire!” rinig kong usal ni Gab.
  

“AAAAAAA! Bitawan mo ako!”
  

Hinawakan ako nito ng mahigpit, at hinigit papunta sa may kakahuyan kaya nabitawan ko na ang hawak kong kahoy.
  

I can’t control the loud bang at my chest and the fast beat of my heart.
   

Nagpupumiglas ako mula sa hawak nito sa akin pero parang balewala lang dito ang lakas ko, at patuloy lang siya sa pagkaladkad sa akin palayo sa  parte kung nasaan ang mga kasama ko.
   

Mayroong parte sa utak ko na nagsasabi na ito ang taong humahabol sa amin, pero mayroon ding parte na nagsasabing hindi.
     

Hawak ang dalawa kong kamay at hawak din ako sa bewang ng taong hindi ko makilala.
   

Patuloy lang ako sa pilit na pagkawala sa hawak nito, I don't care if I lose my energy here, but at least I would set my self free from this person.
   

Nasaan na ba sina Gabriella at Zarina?! Did they just left me?!
   

“AAAAA! Let me g—!” Hindi ko na matapos ang pagsigaw ko nang takpan ng nasa likod ko ang bibig ko.
     

“Let me go!” I shouted, but it was muffled, I can’t say my sentence clearly because of the hand blocking my words.
   

“Shush,” a familiar voice shushed me.
   

Wait—what?
   

The voice was really familiar! The thing is, I can’t really distinguish whose voice is it, because it didn’t uttered more words for me to clarify.
  

Patuloy lang ako sa pag-pupumiglas at pagsasalita na kahit ako ay hindi naman maintindihan. I even try to kick him, but that doesn’t make sense. Ginalaw ko nang ginalaw ang mga braso ko sa pag-aakalang bibitawan niya iyon pero napagod lang ako.
   

Hanggang sa siguro ay mapagod siya at binitawan na nito ang bibig ko.
  

“Who... who are you?” I asked, but it didn’t muttered a word.
  

I felt that the person’s grip on me loosened so I grabbed that chance to pushed that person away.
  

Hindi kita hahayaan na masaktan ako!
  

Sa sandaling panahon na nandito kami sa lugar na ’to, marami nang nangyari sa amin na parang isang matagal na panahon nangyari.
  

May namatay sa amin, nabawasan ang bilang nang pumunta kami rito, umiyak, nagkahiwalay-hiwalay, at nawawalan na ng tiwala pero iisa lang hangad namin.
  

Ang makaalis dito ng maayos, nang sana ay kumpleto pa kami, makauwi na kahit maraming dalang sugat at lungkot na pakiramdam at karanasan ay sana buo pa kaming uuwi, pero hindi na mangyayari dahil nabawasan na kami.
     

Ang sana ay linya namin na walang iwanan ay hindi nangyari, dahil may umalis at nang-iwan. Mayroong nang-iwan para sa kapakanan ng mga kasama at may umalis na hindi namin lahat inaasahan.
  

Pinulot ko ulit ang kahoy at hinawakan ito ng mahigpit.
    

I wiped the tears that I don’t even notice that automatically fell and my soft face turned into a fierce one.
  

I tried to find my friend’s presence but I failed. I didn’t found any presence. It’s okay.
  

They have to save their lives, and I have to save mine.