APRIL FOOLS

CHAPTER TWENTY-SIX: SU PUNTO DE VISTA

BLUE.
   

Naglalakad kami ni Claire habang siya ang nasa unahan habang ako ay tahimik lang na naglalakad.
 

“What’s wrong?” I asked Claire nang mapansin ko ang unti-unting pabagal nang pabagal na lakad niya na parang mayroon itong nararamdaman sa paligid niya at gusto niyang makumpirma.
   

“You hear that?” she asked me. But I just stood there, not uttering any word.
 

Mukhang hindi naman nga niya talaga hinihintay ang sagot ko at nauna nang maglakad sa akin.
  

Mukhang hindi nga ako nagkamali sa isipin ko’ng may gusto itong makumpirma.
    

Claire was always like that. Her mind, her soul, all of her senses won’t function well if there is one question she can’t answer well.
  

Her curiosity was over the level. Just like her emotions.
   

I pinch my arm and shrugged. “Hear what?” I asked with a crumpled forehead.
  

Lalong nangunot ang noo ko nang dire-diretso lang itong naglakad at hindi ako pinansin. “Claire, sa’n ka pupunta?”
  

She gestured her hand na hindi na lumilingon. Patuloy lang siya sa paglalakad papunta sa unahan.
  

Saglit din muna akong nakiramdam sa paligid. Wala naman akong ibang nararamdaman, nakikita o naririnig.
  

Tahimik kong inilibot ang paningin, nilawakan ang abot ng pandinig, at nilakasan ang pakiramdam.
  

Doon ko lang narinig ang mahihinang daing. Hindi na ako magtataka kung ’yon nga ang gustong makumpirma ni Claire.
    

Pinanood ko siyang makiramdam sa paligid, itinututok niya sa kaliwa’t kanan niya ang flashlight na parang may makikita siya roon.
  

After eyeing Claire, I decided to follow her. Just to help her if she needed me. I can’t leave her here.
 

I just only made 3 steps away to the place where I came from but another sound occupied my ears.
  

My forehead automatically rumpled as I look on the opposite direction Claire was going.
    

I gave Claire a last glance
who still flashing her flashlight on the left and to the right, before I slowly walk towards on the other direction.
 

While walking on the unknown path, I heard some buzzing and strange sounds. If it’s an animals or mosquitoes or a group of person speaking from afar, I can’t distinguish which.
  

Katulad lang ng ginawa ni Claire ay luminga-linga rin ako sa paligid na parang nandoon lang ang ingay na iyon.
  

Mukhang nalibang yata ako sa paglalakad at paghahanap kung saan nanggagaling ang tunog na ’yon kaya nalimutan ko na rin hindi ako puwedeng lumayo dahil mag-isa lang din si Claire ngayon.
 

Sinasabi ng utak ko na tumigil na ako sa paglalakad at paghahanap noon pero hindi ang katawan ko. Hindi ito nakikinig sa utak ko at patuloy lang ito na parang mawawala ang malaking parte ng pagkatao ko, oras na hindi ko malaman ang totoong pinanggalingan niyon.
  

I turned my head behind when I heard my name being called by Claire.
  

My forehead once again rumpled.
 

Bumalik ang paningin ko sa parteng iyon bago lumingon ulit kay Claire.
  

But feeding my curiosity wouldn’t last a decade. A confirmation and a calm state of mind will only take a minutes.