Blue Hair

Epilogue

Sinag Neith Elacion

"Damn! She's not answering!" Galit na saad ko dahil hindi nanaman sumasagot si Kia sa mga tawag ko. Inis na napasabunot ako sa buhok.

After naming magusap last time ay iniwan ko sya dahil nagalit ako. Iniwan ko sya dun.

Nagtatampo lang naman ako dahil, bakit hindi nya ako sinabihan nuon? Edi sana nakatulong ako. Nadamayan ko sya kahit papaano.

I felt useless. Na yung taong mahal ko ay may ganung pinagdaanan pero wala man lang akong nagawa. Kahit man lang sana nandun ako sa tabi nya nung panahong kailangan nya nang karamay.

"I'm sorry." sabi nya habang nakayuko.

"Fvck that sorry of yours. Anong tingin mo sakin Kia? Ganun ba kababa ang tingin mo sakin?  Na hindi mo ko kayang pagkatiwalaan. Tangina parang wala akong kwenta sayo e. Girlfriend mo ko pero wala akong nagawa, wala ako sa tabi mo nung kailangan mo ko." galit na sabi ko sakanya.

You can't blame me. Nasasaktan ako na parang hindi nya ako pinagkakatiwalaan kaya hindi nya nagawang mag kwento sakin.

Kahit man lang nung bago sya umalis. Para sana alam ko. Na hindi ako nag mukhang tanga.

"Nag mukha akong tanga e. Nagisip ako kung anong kulang? May mali ba sakin? Walang tigil na nagisip yung utak ko nang sang-katerbang what if's." Patuloy ko habang umiiyak. ganun din sya.

Ilang araw din akong nagisip-isip. Lumayo muna ako at nag punta sa rest house namin sa Batangas. At sinamantala ko na din ang pagkakataon para kausapin si Clio.

"Babes!" bati ni Clio pagdating nya sa isang restaurant na madalas naming kainan.

"Hey.." tipid na sabi ko.

Mahabang katahimikan ang namagitan samin. Hindi ko alam kung paano ko sisimulan. Ayoko syang saktan. Pero mas masasaktan sya kung patatagalin ko pa.

I'm confused kung ano na ba talaga ang nararamdaman ko. Masaya akong mahal ako ni Clio, na masaya ang parents ko. Na okay lahat. Walang problema.

Pero hindi ako sigurado kung matuturing bang pagmamahal yung sayang nararamdaman ko.

"Spill it." Sabi ni Clio at mukhang seryoso na. Pakiramdam ko ay nakakaramdam na din sya na may iba. Dahil alam kong alam nyang bumalik na si Kia.

Malalim akong napa buntong hininga bago sya malungkot na nginitian.

"Sa totoo lang Clio hindi ko alam kung anong sasabihin ko." Napapailing na sabi ko.

"Naguguluhan ka?"

"Yes..  I'm a bit confused. Masaya ako, believe me. Masaya ako sa relasyon nating dalawa. You've been really great to me. Nung mga panahon na sumuko na ako ikaw yung lumaban para sakin. You made my parents happy. Ang gaan lang nang relasyon natin."

"I believe you. I know you're happy. But not for yourself. You're happy for your parents and everyone around you. Dahil masaya sila. But that's not enough para totoong maging masaya ka." Malungkot nya akong nginitian.

Hinawakan ko ang kamay nya. Naiiyak na ako.

"I won't say sorry, because I know that's the least thing I could do. But please.. Be okay. I want you to be okay. I know I'm selfish na sabihin sayong maging okay ka kahit na ako ang dahilan kung bakit ka nasasaktan. But I wish you to be happy. You deserve everything." Umiiyak na sabi ko sakanya.

Ipinatong nya ang isang kamay sa kamy kong nakahawak sakanya.

"I'll be okay. Don't worry. Masakit pero kaya ko to. Inasahan ko na din naman to pero pinilit ko parin. Because you're worth the risk. You too deserve to be happy. Yun lang naman ang gusto ko. Ang maging masaya ka, with or without me." sabi nya at umiiyak na din kaya pinunasan ko ito.