Polis abisinin bir kez daha çıkan tayini yüzünden, yaşadığı küçük şehirden ailesi ile birlikte ayrılmak zorunda kalan bir kız, Aden.
Fakat o, ayrıldığı şehirde sadece yaşanmışlıklarını değil kalbini de bıraktı. Yanından ayrılmış sevgilisinden kalan...
Kesinlikle şarkı ile beraber okumalısınız. Artık bunu söylememe gerek var mı bilmiyorum ama.
Umarım bölümü beğenirsiniz.
Oy ve yorumlarınız benim için çok değerli. Ha bu arada kitabı başkalarına da tanıtmayı geçmeyelim, büyümemiz için gerekli. O yüzden unutmayın olur mu buraya birkaç kişiyi etiketlemeyi?
(Bu arada emoji haricinde en çok yorum yapan kişiye bir dahaki bölümde ithaf sözü veriyorum.)
🖇️ (Herkes buraya kitabımızın simgesini koymayı unutmasın.:))
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İçlerinden en soğuk kanlıları olan Faruk amca yanıma gelmiş ve "Kızım, hadi gel hastaneye gidelim, pansuman falan yapsınlar." demişti.
İyi de, bence hastanelik bir şey yoktu burada. Şimdi Karan abim, bir pansuman yaptı mı geçerdi canım?
Hem hastaneye gidip, boşuna iğne yaptırmak da pek iyi bir fikir değildi.
"Aden, abiciğim ben senin derdini anladım ama mecburen de olsa gidilecek o hastaneye." demiş ve bunu söylerken de, bu konuda ne kadar kararlı olduğunu göstermişti.
"Derdi ne ki?" diyen Asiye teyze ile, ben hariç herkes ona dönmüştü.
Benim ise, göz hapsimde yan yana duran abilerim vardı.
Onlara ne kadar ölümcül bakışlar atıp yıldırmaya çalışsam da, bu defa söylemişlerdi.
"İğne."
Şu an kafamı kuma gömüp, ömür boyu da oradan çıkarmadan yaşayıp yaşamayacağımı düşünüyordum.
Rezilliğin daniskasını yaşıyordum şu an.
Hayır yani, ne vardı eğer iğneden korkuyorsam?
Abilerim, alenen gülüyor ve beni iyice kızdırıyorlardı.
Tabi, benim intikamımın ne kadar acı olacağını bilmiyorlardı.
Faruk amca ve Asiye teyze ise açık açık kahkaha koyvermemek için elleri ağzında duruyorlardı.
Ve bence, midesi bulanan bir kişi nasıl kendini tutmaya çalışıyorsa, onlar da aynı o şekilde gözüküyorlardı.
Emre ise... Ah, onu söylemeye hiç dilim varmıyordu.
