Polis abisinin bir kez daha çıkan tayini yüzünden, yaşadığı küçük şehirden ailesi ile birlikte ayrılmak zorunda kalan bir kız, Aden.
Fakat o, ayrıldığı şehirde sadece yaşanmışlıklarını değil kalbini de bıraktı. Yanından ayrılmış sevgilisinden kalan...
Oy ve yorumlarınız benim için çok değerli. Ha bu arada kitabı başkalarına da tanıtmayı geçmeyelim, büyümemiz için gerekli. O yüzden unutmayın olur mu buraya birkaç kişiyi etiketlemeyi?
Yorumlarda görüşmek üzere.
Bu bölüm ithafı:uyykusuzkoala (Özellikle Yaman ile alakalı olan yorumlara bayılıyorum.)
Bölüm şarkısı: Sezen Aksu- Unutursun İçin Yana Yana
(Bu arada bundan sonra, en favori yorumun yapan kişiye ithaf.)
🖇️ (Herkes buraya kitabımızın simgesini koymayı unutmasın.:))
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Unutmaya başlıyordum.
Kokusunu, sesini, gülüşünü, sevişini...
Onu, unutuyordum yavaş yavaş.
Oysaki, 'Seni hiçbir zaman unutmayacağım.' demiştim ona.
Sözümü tutamıyordum.
İlk önce sesi gitmişti hatıralarımdan. En azından yüzünü hatırlıyorum deyip, avutmuştum kendimi.
Ama şimdi, yüzünü de unutmaya başlamıştım.
Kimbilir, belki de fotoğraflarımız olmasa, onu da çoktan unutmuştum.
Neden bırakıp gitmişti ki beni?
Oysa, o da bana 'Seni hiç bırakmayacağım.' demişti.
İkimiz de birbirimize inanmıştık.
Ya da o an inanmak istemiştik.
"Aden."
Olduğum yerde sıçramış ve dalgınlıkla cevap vermiştim. "Hı?"
"Hâlâ küs müyüz?"
Omuz silktim. Cevap vermek istemiyordum.
"Bak abiciğim-"
Hızla oturduğum tekli koltuktan kalktım ve hiçbir tepki vermeden odama geçtim.
Ona en büyük cezayı bu şekilde verecektim.
Susarak...
En iyisinin dışarıya çıkıp biraz dolaşmak olduğuna karar verip dolabımdan siyah kot bir jean ve üzerine uygun olacak şekilde beyaz bir sweatshirt seçmiş ve hızla giyinip, başıma da uygun bir şal bağlamıştım.
