Polis abisinin bir kez daha çıkan tayini yüzünden, yaşadığı küçük şehirden ailesi ile birlikte ayrılmak zorunda kalan bir kız, Aden.
Fakat o, ayrıldığı şehirde sadece yaşanmışlıklarını değil kalbini de bıraktı. Yanından ayrılmış sevgilisinden kalan...
Oy ve yorumlarınız benim için çok değerli. Ha bu arada kitabı başkalarına da tanıtmayı geçmeyelim, büyümemiz için gerekli. O yüzden unutmayın olur mu buraya birkaç kişiyietiketlemeyi?
(Bu arada emoji haricinde en çok yorum yapan kişiye bir dahaki bölümde ithaf sözü veriyorum.)
🖇️ (Herkes buraya kitabımızın simgesini koymayı unutmasın.:))
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Restoranda keyifle karnımızı doyurmuş ve yarım saat içerisinde eve varmıştık.
"Aden, biz yanımıza birkaç parça kıyafet alalım. Akşama çıkarız." diyen Yaman abimi başımla onayladım.
"Yanınıza yiyecek bir şeyler hazırlayayım mı?" diye sordum. Çünkü her ne kadar bana obur deseler de, yedikleri zaman bir dağ ayısını andıracak derecede çok yerlerdi.
"Zahmet etme." dedi Yaman abim. "Biz yolda yiyecek birşeyler alırız."
Başımı sallayıp, 'Peki o zaman.' diyecektim ki, Yaman abimin aksine Karan abim büyük bir açlıkla "Senin şu böreğinden yapsana bize." dedi.
Güldüm. "Tamam ben şimdi hemen yaparım. Yanına başka bir şey ister misiniz?"
"Tamam." dedim ve odama gidip hızla üzerimi değiştirerek mutfağa geçtim.
İç harcı için ilk önce patatesleri kısa sürede haşlanması için düdüklü tencereye koymuş ve hemen ardından da diğer yandan soğanları küp küp doğramaya başlamıştım çok kalın olmayacak şekilde.
"Oo, hemen de başlamışsın." deyip ıslık öttüren abime döndüm gülerek.
"Tabi, ne zannettiniz Karam bey?"
Sırf gıcık olsun diye Karam dediğimi o da anlamıştı.
"Peki, bizim tembel hayvan nasıl girmiş acaba mutfağa?" diye sordu.
