Polis abisinin bir kez daha çıkan tayini yüzünden, yaşadığı küçük şehirden ailesi ile birlikte ayrılmak zorunda kalan bir kız, Aden.
Fakat o, ayrıldığı şehirde sadece yaşanmışlıklarını değil kalbini de bıraktı. Yanından ayrılmış sevgilisinden kalan...
Kesinlikle şarkı ile beraber okumalısınız. Bayıldım bu şarkıya ve bu şarkı ile yazdım çoğunu.
Umarım bölümü beğenir ve benimle bu kitabın sonuna kadar beraber ilerlersiniz.
Oy ve yorumlarınız benim için çok değerli. Ha bu arada kitabı başkalarına da tanıtmayı geçmeyelim, büyümemiz için gerekli. O yüzden unutmayın olur mu buraya birkaç kişiyi etiketlemeyi?
Başlama tarihinizi buraya alayım ;)
Yorumlarda görüşmek üzere.
Öpüldünüz.
Bölüm şarkısı: Tuğkan- Döneceksin Diye Söz Ver
*Bu arada kitabımızın simgesi ne olsun. Önerileri buraya alayım.*
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yine güneşli bir bahar havası, yine hafif ve okşar gibi esen rüzgar ve yine, ailecek bizi çepeçevre saran ev taşıma telaşı.
Abim - kendileri benim namı değer öküzüm olur- bir kez daha tayin almıştı ve bu yüzden bu defa da Muğla'dan İstanbul'a göçüyorduk.
Bakmayın böyle çilekeş durduğuma, evin en küçüğü ve göz bebeği olarak hiçbir işe karışmaz ve sadece onları bir köşeden izlerdim.
Zaten, onların bana bir iş vermeyecek olmaları bir yana, ben sakarlığım yüzünden bir iş alıp beceremezdim -yani onlara göre-.
Bir keresinde, yardım etmek için hepsine çok ama çok ısrar etmiş -biz buna illallah ettirene kadar da diyebiliriz - ve tüm çabalarım sonucu onları da ikna etmiştim.
O gün, herkes belirli bir alana girip toparladığı ve böylece, tek boş kalan alan da mutfak olduğu için, mutfağa girip, bardak ve tabakları koliye yerleştirme işini üstlenmiştim. Onlar benim bu işte başarılı olacağıma çok emin olmasalar da.
İlk önce, boş kolileri masaya yerleştirmiş -ki bu sırada birkaç koli yırtılarak heba olmuş olabilirdi ama sorun değil- ve bardakları tek tek , büyük bir özen ve dikkatle gazetelere sararak içlerine yerleştirmiştim.
Son bardağı da yerleştirdiğimde, işimi bitirmiştim büyük bir özgüven ile.
Sıra koliyi alıp hole çıkartmaya gelince ise, işler biraz -hatta baya- karışmıştı.
Çünkü, ben daha koliyi kucaklayıp masadan uzaklaşır uzaklaşmaz kolin altı açılmış ve bardakların hepsi büyük bir ses ile yere saçılarak tuzla buz olmuştu.
