ភាគទី៣៤

777 53 1
                                    

ថេយ៉ុងអង្គុយធ្វើការសុខៗក៏ស្រាប់តែឮសម្រែកស្រែករបស់ជុងហ្គុក នាយក៏រត់ទៅមើលគេភ្លាម

ជុងហ្គុក<ប៉ា!!!កុំទៅចោលកូនអី!ប៉ាចាំកូនផង!!ហឹុកៗៗប៉ាកុំទៅៗអីណា>រាងតូចស្រែកប្រវេប្រវាពេញលើពូកថេយ៉ុងចូលទៅចាប់គេពេលឃើញថាគេមមើរ

ជុងហ្គុក<ប៉ា...ប៉ាហឹុកៗៗហឺុៗ>ទឹកភ្នែកគេដាបលើថ្ពាល់ សម្លេងដង្ហោយហៅប៉ាដោយការឈឺចាប់

ថេយ៉ុងអង្អែលគេថ្មមៗដើម្បីរំងាប់អារម្មណ៍គេ គេក៏ទទួលដឹងថាខ្លួនរបស់ក្មេងប្រុសដែលនៅក្នុងរង្វង់ដៃគេកំពុងតែឡើងកម្ដៅ

ថេយ៉ុង<ហេតុអីខ្លួនក្ដៅម្លេះ?>គេលូកដៃទៅស្ទាបក្នុងអាវហើយក៏ប្រញាប់ទៅរកអ្នកបម្រើឲ្យជួយរៀបចំកន្លែងនិងទឹកដើម្បីជូតខ្លួន

ថេយ៉ុង<ជួយហៅពេទ្យមកផង>ពេលទទួលកន្សែងហើយគេក៏ប្រាប់អ្នកបម្រើឲ្យហៅពេទ្យមក

នៅពេលត្រូវជាតិសារ៉ូមកម្ដៅរបស់គេរាងចុះត្រជាក់ជាងមុន

ពេទ្យ<អ្នកជម្ងឺទើបតែចេញពីមន្ទីរពេទ្យមែនទេ?>គ្រូពេទ្យសួរដោយគួរសម

ថេយ៉ុង<បាទ~~>

ពេទ្យ<នេះថ្នាំក្ដៅខ្លួនពេលគេក្រោកឲ្យគេផឹកមួយគ្រាប់ទៅ ព្រោះគេក៏ត្រូវផឹកថ្នាំផ្សេងទៀតដែរដូច្នេះខ្ញុំមិនហ៊ានឲ្យថ្នាំច្រើនទៅគេទេ>ពេទ្យហុចថ្នាំទៅថេយ៉ុងហើយក៏លាត្រឡប់ទៅវិញទៅ

ថេយ៉ុង<ម៉ែដោះរៀបចំបបរក្ដៅៗទុកឲ្យគេផង ខ្ញុំធ្វើការបន្តសិន>

ថេយ៉ុងដើរទៅបន្ទប់ធ្វើការគេវិញបន្ទាប់ពីគ្មានអីត្រូវបារម្ភបន្ត

ម៉ាក<ចាហ្វាយ...គេកើតអីទៀតហើយ>

ថេយ៉ុង<គ្មានស្អីទេ >ថេយ៉ុងអង្គុយចុះហើយចាប់ឯកសារកាន់ធ្វើមិនដឹង

ម៉ាក<អ៎...បាទ...ចាហ្វាយខ្ញុំកំពុងតែឆ្ងល់ថាលោកប្រុសយ៉ុនគីគាត់ចូលដៃខាង
អារ៉ូប៊ឺតធ្វើអី?>
ឆ្ងល់ណាស់តែចាហ្វាយមិនប្រាប់សោះ

ថេយ៉ុង<យើងនឹងប្រាប់ឯងតែមិនមែនពេលនេះទេ>ថេយ៉ុងញញឹមតិចៗ ដូច្នេះជាមិនមែនជារឿងអីដែលគួរបារម្ភទេ

⌛មហិច្ឆតាត្រកូលគីម⏳Where stories live. Discover now