⌛មហិច្ឆតាត្រកូលគីម⏳

ភាគទី៤៥

ប្រមាណ2ម៉ោងកន្លងផុតទៅថេយ៉ុងបានឲ្យគេរៀបចំអាហារសម្រាប់ជុងហ្គុក ហើយនាយក៏ឡើងទៅមើលរាងតូចថាក្រោកឬនៅ

ថេយ៉ុង«ភ្ញាក់ហើយហ៎?»នាយដើរទៅក្បែរគេតែគេខិតខ្លួនហាក់ដូចជាខ្លាចថេសម្បើមណាស់

ថេយ៉ុង«យើងមិនធ្វើស្អីទេ មកទៅរកអីលេបចូលពោះខ្លះទៅនឹងអាលនាំទៅជូបបងប្រុសឯងនោះអី?»គ្រាន់តែឮបងប្រុសជុងហ្គុកងើបវឹងសួរថេភ្លាម

ជុងហ្គុក«បងខ្ញុំនៅឯណា?លោកមានធ្វើអីគាត់ទេ?ពេលនេះគាត់នៅទីនេះឬ?»ជុងហ្គុកសួរដោយកែវភ្នែកព្រួយបារម្មណ៍ពីបងប្រុសជាពន់ពេក

ថេយ៉ុង«បើចង់ជួបបងប្រុសឯងត្រូវតែស្ដាប់តាមយើងទើបយើងព្រម»ថេយ៉ុងដាក់លក្ខខណ្ឌជាមួយគេ ទើបគេព្រមចុះទៅដោយមិនបាច់និយាយច្រើន។

ជុងហ្គុកញ៊ាំមិនសូវជាឆ្ងាញ់ប៉ុន្មានឡើយ ព្រោះលេបអីក៏គ្មានជាតិដែរ ថេយ៉ុងពិនិត្យមើលអាការៈគេដោយងឿងឆ្ងល់តែគេមិនសូវខ្វល់ប៉ុន្មានឡើយ

ថេយ៉ុង«បានហើយបើលេបមិនចូលមិនបាច់ប្រឹងទេ»ថេយ៉ុងចូលទៅទាញដៃគេចេញពីតុអាហារព្រោះមើលទៅរាងតូចដូចមិនចង់លេបបាយផង

ជុងហ្គុក«ឯណាបងខ្ញុំ?»ជុងហ្គុកសួរថេយ៉ុងភ្លាមពេលគេអូសដៃចេញទៅក្រៅហើយសំដៅទៅបន្ទប់ក្រោមដីដែលគេធ្លាប់នៅពីមុនមក

ជុងហ្គុក«ហេតុអីជាកន្លែងនេះ?»ជុងហ្គុកកាន់តែបារម្ភព្រោះទីកន្លែងនេះពិតជាអាក្រក់ឃោឃៅខ្លាំងណាស់

ថេយ៉ុង«បើកទ្វារ»ថេយ៉ិងបញ្ជាទៅកូនចៅគេឲ្យបើកទ្វារឲ្យហើយនាំជុងហ្គុកចូលព្រមទាំងធ្វើដូចជាស្និទ្ធិស្នាលនឹងជុងហ្គុកណាស់ចឹង

ជុងហ្គុក«លោ-លោក»ជុងហ្គុកភ្ញាក់ដូចជាធាក់នៅពេលថេយ៉ុងដាក់ដៃលើចង្កេះខ្លួនហើយកាន់តែស្លុតចិត្តនៅពេលឃើញជេហូបដែលសំកុកស្រក់ទឹកភ្នែកនៅក្បែរឆេដែលដេកផ្ញារក្រោយនិងមានឈាមពេញខ្លួន

ជុងហ្គុក«បងប្រុស!!!បងឆេ!!!»ជុងហ្គុកស្រែកប្រុងរត់ទៅជិតពួកគេតែកម្លាំងដៃរបស់ថេយ៉ុងមិនអាចឲ្យខ្លួនទៅណាបានសោះក្រៅពីនៅក្នុងរង្វង់ដៃរបស់គេ