"Ah, yeah, you know me before because I'm a friend of Suga." Pumeke ako ng ngiti. "We already met. Hindi mo lang siguro naalala."
"Pero kilala ka nilang lahat even my Fiancé."
Dumaan ang kirot sa aking dibdib. Inaasahan ko naman ito. Hindi naman ako mamimilit gusto ko lang na makilala nya ako. Ganito ko sya kamahal, kahit na nasasaktan ako. Iintindi pa rin ako katulad ng ipinangako ko sa kanya.
"Ah, actually we meet in other events like dinner or some drinks with your Fiancé." Nakangiti pa rin ako kahit na wasak na wasak na ang puso ko.
"Okay? But I have feelings na parang matagal na tayong mag kakilala but I can't remember. I'm sorry, Sandra?"
Parang hinele ang puso ko sa pag banggit nya sa pangalan ko. Sa ganitong paraan ay tuwang tuwa ako.
Sa pag kakataon na ito ay gusto ko syang yakapin ang kaso ay hindi pwede. Sigurado akong mag tataka sya.
"I'm sorry, Sandra." Si Jessie habang baka yuko. Kanina pa sya nahingi ng tawad.
"Why you always saying sorry to her, Love?" Takang tanong ni JK.
Kung kanina ay hinehele ang puso ko ay ngayon ay nawasak na ulit. Love? Dati ay sa akin nya iyon tinatawag.
"It's nothing. We have on fight last time. But it's already okay now, Jessie." Ngiti ko.
Ngunit sa pag ngiti ko roon naman gumuhit ang sakit sa ulo ko. Hindi ko iyon mapaliwanag ng maayos. Basta masakit at parang mag aagaw buhay na ako.
Napahawak ako kaya halos lahat sila ay naging balisa.
"Oh my god, what's happening to you? Are you alright?" Si Jessie na hinawakan ako sa kamay.
"Sandra, anong nararamdaman mo? Are you sick?" Alala ni Taehyung.
Hinawakan ako ni Suga. Wala akong maintindihan sa kanila. Hawak ko lamang ang ulo ko dahil sa hindi maipaliwanag na sakit. Para akong pinupokpok sa ulo ng matigas na bagay dahil hanggang loob ay abot. Ayoko ng ganitong pakiramdam.
Napapasigaw na ako sa sakit hanggang pati ang mga tuhod ko ay nanlambot na. Natumba akong hawak hawak ang ulo. Bago ko ipinikit ang mga mata ko. Kitang kita ko kung pa ano makita ang nag aalalang mukha ni Jungkook. Ito ang gusto ko makita bago man lang akong mawala.
YOONGI's POV
Nagkagulo ang lahat ng nawalan ng malay si Sandra. Ito na nga ba ang sinasabi ko. Alam nyang masasaktan sya at pwede nyang ikalala iyon ay sumama pa rin sya. Matalim kong tiningnan si JK na ngayon ay nakatulala lang sa babaeng nawalan ng malay.
Si Taehyung na rin ang tumawag ng Ambulance. Kita ko rin ang takot sa mga mata nya. Hindi ako tanga para hindi malaman na may gusto rin sya. She's easy to like. So adorable and innocent women.
Nahinto na rin ang practice namin. Halos lahat ay narito pwera lang kay Jessie at Jungkook na hindi na sumama. Naguguilty daw si Jessie sa nagyari kaya hindi nya kayang makitang nahihirapan si Sandra. Ang sabi nya pa ay sya na raw ang sasagot ng lahat ng gagastusin sa hospital bill. Kahit na ganoon ay hindi pa rin nawala ang kaibaitan sa kanya.
Nakaupo kami sa sofa dahil mayroong sala set ang room. Private ito kaya wala ring nakakaalam na narito kaming lahat.
Binigyan lang ng pampatulog si Sandra. Ayon na lang naman ang pwedeng ibigay sa kanya dahil sala na syang pag-asa sabi ng doctor. Para silang mga Diyos na nag didikta ng buhay ng tao.
"Do you know about her illness for a long time?" Basag ni Taehyung. Nakaupo sya ngayon sa harap ko.
"Yoongi, why you didn't tell us about her situation? Nag aalala rin naman kami sa kanya." Saad ni Jimin. "Hindi na sya bago."
