YOONGI MIN POV
Nakaupo si Sandra sa sofa, katabi nya ako habang umiiyak. Nasasaktan ako kapag tinititigan ko sya. Sobrang payat at sobrang putla ng mga labi. Hindi ganito ang itsura nya noong una ko syang nakita.
Nasasaktan ako kapag nakikita syang nahihirapan. Kung pwede lang tulungan ko sya sa nararamdaman nya.
"You need to wish, Sandra." Nakangiting sabi ni Jimin. Kitang kita ang namumulang mata. Piniligilang umiyak.
"Gusto ko pang mabuhay." Iyon ang lumabas sa bibig nya. Lahat kami napaiwas ng tingin, hindi ko sya kayang tignan dahil nag sunod sunod ang luhang dumadaloy sa kanyang mga mata. "Gusto ko pang mabuhay." Ulit nya. Pumipiyok na.
Hindi na namin mapigilan ang aming mga luha. Gusto kong makasama ng matagal si Sandra kahit na ako ang mag alaga sa kanya habang buhay kaso wala kong magawa. Kahit na yung pinaka magagaling na doctor hindi magawang gamutin yung sakit nya.
"Gusto ko pang mabuhay." Sabi nya ulit bago inihipan ang kandila ng cake, ngumiti sya sa amin na parang walang mangyayari. "'Huwag nga kayong umiyak, para naman hindi kayo mga lalaki nyan." Sabi nya sa mahinang boses.
Nag request din sya na mag picture kami upang may remembrance raw.
Si Jhope ang nag pindot sa camera at agad na pumunta sa pwesto nya, madami kaming ti-nake na picture. Pag tapos ng picture wala manlang gustong kumain. Kaya sabi ni Sandra manuod nalang kami ng movie. Nag vivideo rin si Jhope, ang camera nasa harap naming lahat. Nakasandal si Sandra sa balikat ko.
Ilang oras rin kaming nanuod ng kung ano ano ng biglang magsalita si Sandra.
"I feel sleepy, Suga." sabi nito. Napatingin silang lahat nakita ko sa gilid na katabi ni Sandra si Taehyung. Nakatulala habang hawak hawak ang kamay ni Sandra.
Nakapikit na siya. Nararamdam ko na rin ang mabigat nyang pag hinga.
"Darating ba sya?" Alam ko na kung sino iyon. "I want to wait him. Inaantok na ako pero gusto ko syang inatayin.
"Then wait him." Ngiti ni Taehyung.
"Kung sakali man na dumating sya pero nakatulog na ako. Huwag nyo na akong balakinh gisingin. Masyado na akong pagod at gusto ko na mag pahinga."
Bakit kailangan sa kanya mangyari ang lahat ng ito? Napaka simpleng babae nya. Hindi ko inaasahan na ganito ang magiging kapalaran nya. Noong una ko syang makita ay may kakaiba na sa kanya ngunit hindi ko man lang inisip na ikakasama nya ang makilala kami.
"Fuck, I'm fucking sleepy." Mahina itong tumawa. "Should I rest now?"
Hindi ako makasagot sa tanong nya. Gusto ko syang pag bawalan na pumikit. Gusto ko syang pag bawalan na mag pahinga. Pero parang ang selfish ko naman dahil lang sa gusto ko. Alam kong pagod na rin sya makaramdam ng sakit.
"Kung sakaling maalala nya ako. I-kwento nyo naman sa kanya kung gaano ko sya minahal." Hindi maalis ang ngiti nya. "Kung maalala nya ako, pakiabot nalang ang mga sulat ko para sa kanya."
"Gagawin ko." Mahinang saad ko.
Ayokong isipin na hindi ko na makikita ang magagandang mata nya. Kung pa ano sya umirap, kung paano sya tumitig. Napakagandang pag masdan non.
"Thank you to all of you guys. Hindi ko inakala na sasamahan nyo ako sa ganitong sitwasyon. I want to greet myself." Tumakas ang luha sa mata nya. "Happy birthday self. You're lucky girl."
Hirap na hirap na syang magsalita pero tinapos nya pa rin ang sasabihin nya. Hinding hindi ko makakalimutan na may isang Sandra Monteco ang dumating sa buhay ko. Isang babaeng hindi manlang natakot na sabihan akong masungit... Isang babaeng nag papabilis ng tibok ng puso ko kahit sa simpleng pag ngiti lang.
