The Epitome of Love (Medical Series#1)

Chapter: 26

I patiently waited for him sa loob ng opisina niya, di ako mapakali, lakad ako ng lakad, my heart is beating so fast, parang sasabog na ako anytime, kanina pa ako tingin ng tingin sa pintuan at parang biglang may sasabog pag nabuksan 'yon.

I ended up drinking the coffee I brought for Mateo dahil lumamig na, mas lalo tuloy akong ninyerbyos.

After 3 hours, bumukas din ang pinto, I looked at him immediately and he looks devastated, tinignan ko ang sout niyang white coat and there's a lot of blood stains, parang naligo siya ng dugo!

"A-are you okay?" nag aalalang tanong ko.

Tinanggal niya ang sout niyang coat at kumuha ng isang bottled water sa mini ref niya at deritsyo itong ininom, pinagpapawisan din siya.

"The patient died." he answered after.

Parang naubusan naman ako ng sasabihin, I know the feeling dahil isa din akong doctor, it feels like it's your fault because you're a Doctor and everyone expects you to save all the patients if possible, but doctors are humans too.

"I'm sorry." tanging saad ko.

"The vein connecting to his heart ruptured." he continued, I stayed silent dahil di ko talaga alam ang dapat kong sabihin.

Then he looked at me and then the food I brought."Sorry, if I took so long, lumamig na ang pagkain."

"Ah, no it's okay, I understand." agad kong sabi dahil parang na guilty pa siya.

"But I can cook you dinner, para fair." saad niya bigla kaya napatingin ako sa kanya.

"H-ha?" nauutal pang tanong ko but he just ignored me and got his things.

"Do you know now how to drive?" tanong niya sa akin. Tumango naman ako at agad binato sa akin ang susi ng sasakyan, buti nalang at na catch ko ito agad.

"Just make sure not to bring us in hell." saad pa niya bago siya naunang lumabas.

Si Mateo ka nga talaga.

Kinuha ko yung pagkain na inorder ko at binigay sa mga nanglilimus sa labas ng ospital bago sumunod sa parking lot. Sayang naman kasi.

Nakaupo na siya sa shotgun seat at nakapikit ang mga mata, sinout ko nalang ang seatbelt ko at nagsimula ng mag drive.

"Saan pala tayo?" maingat na tanong ko kahit parang alam ko na.

"Sa dati." nakapikit niyang sagot, and na gets ko naman na agad. Tahimik lang kami sa boung biyahe hanggang sa makarating kami sa pamilyar na building, it was my old apartment building, napansin kong mas nagimprove ito pero I can still recognize it.

"We're here." saad ko pagkapark ko ng sasakyan niya. Walang sumagot kaya nilingon ko ito. Is he sleeping for real? nakasout pa ito ng specs at medyo nakaawang ang labi.

I took the opportunity to stare at him, I always do this when we are still living together, nanghihinayang na nga ako eh, parang may favoritism kasi si Lord, paano ba naman, kahit tulog siya ang gwapo pa rin samantalang ako--uh never mind.

Napansin kong mas gumwapo siya, mas tumangkad, medyo mahaba na rin ang buhok kaya natatakpan ang mata nito ng konti, pero bagay niya naman, mukhang siyang oppa mula sa mga k-dramas na pinapanood ko.

Agad akong umiwas ng tingin nang gumalaw siya.

"Uh...are we here already?" inaantok na tanong niya.