Jailed With You (Architect Series #4)

Chapter 5

In the next day, I woke up around 5:30 in the morning just to prepare my things early as possible. I took a both and wear my job uniform. Simple as plain navy blue polo shirt and maong jeans, I paired it to my low cut shoes. Medyo matagal na ito sa akin. Niregalo pa ito ni Mama nang last birthday ko.

Malapit na rin pala ang birthday ko... I sighed and shook my head to stop thinking about it. I might not celebrate it though. May pinag-iipunan pa ako.

Dinampot ko ang ipit sa ibabaw ng side table at nagsimulang magsuklay ng basang buhok. Matapos kung ayusin ang buhok, I put a light make-up. Required na maglagay ng make-up sa  Store na pagtatrabuhan ko para mas kaaya-aya ang mukha kapag nakaharap sa customer.

Sinukbit ko na ang bag sa balikat handa nang lumabas sa silid nang magising si Nicole at tinawag ako.

"Ate, ang aga pa. Saan ka pupunta?"

Okay, she forgot.

"May trabaho ako. Matulog ka lang."

"Oh, I forgot! But you also forgot may pasok din ako kaya maliligo na ako," aniya at nagmamadaling pumasok sa loob ng cr para makaligo.

When I went downstairs, I found my parents busy themselves tickling each other. Foods are alfeady placed above the wooden table. A smile crept on my face seeing them in that way. I always do admire their love for each other for they managed to stay like what they were before we came to their life.

Their love do inspires me to find this rare kind of love.

Umiling ako at piniling umupo sa upuan matapos ko silang pagmasdang masayang nagkukulitan.

"Ang aga-aga naman para mag sana all," parinig ko sa kanila.

Kanina pa ako rito pero hindi ako napansin. May sariling mundo nga naman...

Nagsitigil naman sila at umayos nang tayo para sabayan ako sa pagkain.

We did talked last night. Good thing they don't closed their mind on my decision. There's nothing in this world I could ever ask for, dahil  pag-unawa at pagmamamahal pa lang ng mga magulang ko sobra-sobra na sa akin.

Maaga kaming umalis ni Papa. Sumabay lang ako sa kotse niya, luma na ito pero maayos pa naman ang makina.

We are on our way to Store when it stops because of the traffic. Nasa labas lang ng bintana ang paningin ko. Medyo inaantok pa.

"That's rare."

"Po?" Kunot noo kong binalingan si Papa nang bigla siyang magsalita.

"Humanity still do exist," aniya at tinuro ang lalaki sa kabilang banda ng daan. "Sa mga nangyayari ngayon unti-unti nang nakakalimutan ng mga tao ang pagmamalasakit sa kapwa."

Nanliit ang mga mata kong kinikilatis ang isang pamilyar na lalaki na tinutulungan ang matanda na makatawid.

Seems like he has an early meeting today. Naka  coat and tie at black slacks, naka sapatos din na halatang mamahalin sa kinang nito.

Hindi ko alam na sa likod ng pagiging arogante niya ay may gininto-ang puso rin naman pala siya.

"Very rare, Pa," ngiting sagot ko at iniwas ang mga mata kay Zack.

We reached the Store and it was exciting to start my day. Imagine, every summer lang ako narito para mag-summer job. Never acrossed in my mind to work here in this timelime of mine.

Si Papa ang unang pumasok sa loob. The other stuffs are already here too. Mas nauna pa sila sa amin ni Papa. Some of them smiled at me, those who are my friends way back when I'm still working here. They are adult but the companion they gave me warming my heart. It's just that the age does not matter when you want to be friend with someone.