Jailed With You (Architect Series #4)

Chapter 4

"Oh my Gosh!"

Napahinto ako sa ginagawa dahil sa impit na sigaw ng kapatid ko. Binitawan ko ang scientific calculator at tumayo para tingnan kung ano ang nagpasigaw sa kanya ng gano'n.

Seryoso ang mukha kong inagaw sa kanya ang kanyang cellphone. Nang makita ko ang nakalagay sa news feed niya unti-unti rin nanlaki ang nga mata ko sa nakita.

"Ahh!" Hindi ko na mapagilang sumigaw rin sa sayang nararamdaman ngayon! "OMG! OMG!OMG! tell me this is not true, Nicole!" Niyugyog ko ang kanyang balikat.

"Hindi, Ate! Totoo ito! Magkakaconcert na rin sa wakas ang BTS dito sa Pilipinas, Ate!" She's starting to cry. Ako rin naman. Sobrang excited ako makita ang bias ko 'no!

Matagal na naming iniidolo ang BTS. Kahit impossibling maging amin ang mga lalaki 'yon, hindi pa rin kami tumitigil sa paghanga sa kanila. They are our fairytales!

Kung possibli lang puntahan ang mga 'yon ay gagawin namin ng kapatid ko. But then, we are not that rich. Natuto kaming makontento sa panunuod lang sa gadgets ng mga videos nila.

We are unable to purchase those merch like others because we aren't financially stable. Kaya nga nag aaral kaming mabuti para matupad namin ang mga gusto naming gawin.

"Sana all, Ate," ani Nicole at umupo sa dulo ng kama. Umiiyak pa rin.

I know why she's crying. I walked towards her and reached for her hand as I'm caressing it. To atleast lessen her insecurity.

"Time will come, we are able to attend to their concert, Cole... we may can't make it now dahil hindi naman tayo mayaman katulad nila, alam kong sa mga susunod na taon makakapunta rin tayo at hindi lang 'yon, VIP seats pa tayo pareho! We both waving the Army's Bomb 'di ba? Maniwala ka kapag successful na tayo hindi lang 'yan magagawa natin." I pulled her closer and hugged her.

I promise to fulfill our dreams both. As much as I want us to attend their concert I will. I'll make it possible for the both of us. In any possible way...

If I couldn't... then atleast I tried.

"Ma, baka ho ma lelate ako ng uwi," I reminded her.

She lifted her gaze on me and looked at me questioningly.

"Bakit? May group study kayo? Pwede naman rito sa bahay-"

"Ma, hindi. May dadaanan lang ako, uuwi rin naman pagkatapos."

"Ikaw, Kyla ha! Hindi ka pa pwede mag boyfriend kung meron man!" Ani Papa sa may diin na tono. I pursed my lips to hide my smile.

I slightly shook my head before answering him. "Luh? Wala pa po. Kapag may naglakas loob nang pumunta rito baka gano'n na, Pa." Tumawa ako sa sinagot ko.

"Ay hindi! Bawal pa sa ngayon. Mag-aral ka muna," sabi niya na nagpatango sa akin.

I get my bag beside me and I'm about to walked when I remember my I have something to ask him.

"Uh, Pa... nakalimutan ko, nandyan lang ba ang  HR niyo?"

Tumigil ito sa pagsintas ng sapatos dahil sa tanong ko. Nagtataka na siya bakit ko naitanong 'yon.

"Bakit?"

"Wala, I'm just asking..." it's almost a whisper.

"Oo naman," sagot nito.

"Okay! Bye!"

Afternoon session pa ako pero sinadya ko talagang umalis ng bahay nang maaga pa para pumunta sa computer shop. Kinuha ko sa bulsa ng bag ang flash drive ko at binigay sa nagbabantay para e print ang files na ginawa ko rin kagabi lang.