Jailed With You (Architect Series #4)

Chapter 12

Hirap pa rin akong irehistro sa isipan ang katotohanang Zack and Ahma are blood related. Paanong sa tagal kong na roon nagtatrabaho ay hindi ko man lang alam iyon? O kahit si Papa ay siguro hindi rin alam ang kaugnayan ng binata sa amo.

Niyakap ko ang sarili nang muling umihip ang pang gabing hangin. I was at the balcony of Ahma's house. We were unbale to drive back home dahil sa dis oras na ng gabi nang matapos ang event.

A coat landed on my shoulder that shookt me. I almost jumped but instead I turned around and saw Zack leaning at the door. He was looking at me like I am an art. The glimpse of hope passing through his blue eyes. He is not smiling at me. His eyes became more serious than it was.

He is still in his suit so probably he came home later than us. I shook my head a bit when I can't formed a word to say. I waited for him to speak but comes nothing. All these time we're just staring at each other under the easthetic night.

The view, the cold night brezee of air, his coat on my shoulder and him who gently staring at me. The night I must treasure.

I heard him sighed behind me as I feel him come closer to where I am standing. Hindi ko siya nilingon hinayaan ko lang siyang abutin ako.

"What are your thoughts?" I asked calmly. Still my eyes stick in front.

In my peripheral vision, I caught him glance at me.

"Ikaw." Naningkit ang mga mata kong binalingan siya.

"Akala ko ba matatalino ang mga law student. Bakit mo sinagot ang tanong na ano sa dapat na sagot sa tanong na sino?"

Humalakhak siya. "Kailan kaya mababawasan ang pagkamaldita mo?"

"Kailan ka rin kaya aayus kapag kinakausap ka?"

Nabalot ng tawa niya ang balkonahe. His laughter makes the night lighter. Unti-unting sumilay ang ngiti sa saking labi.

"You never failed to amazed me," nangingiti pa ring saad niya.

This time I shifted my weight. Totally facing him. I rose up my brow.

"Namimikon ka ba?"

"Akala ko ba top student ka? E, bakit hindi mo alam na nagpapansin ako sa'yo?" aniya at sinandal ang mga siko sa railings ng balkonahe.

"Hindi ka naman subject sa school!"

"Topic naman ako ng mga babae sa school!" agap niya. Potcha!

Umasim ang mukha ko sa sinabi niya. Talaga lang, ha, Zackael Kish? Stage 5 na ata 'yang sakit niya sa pagpuri sa sarili. Nakakainis!

"E, 'di sa kanila ka magpapansin..." I trailed off.

"Sila ba si Lyka?"

"Tanong mo sa kanila."

"Bakit hindi mo masagot?"

"Tanong mo sa sarili mo."

"Pota, ang lamig, wooh!" Sinipat ko siya at nakitang niyakap nito ang sarili. "Baka naman may magagawa ka, Lyk?"

"Gagu, magpakulo ka ng tubig! Matutulog na'ko!"

Iritabli kong kinuha ang coat niya sa balikat ko at pahagis na binato sa kanya.

"Hays, ang lamig talaga. Makaaroskaldo nga."

Iniwan ko na siya roon pero naririnig ko pa ang mga pinagsasabi niya. Tumahimik lang nang tuluyan akong makapasok sa silid na inihanda ni Ahma para sa akin.

I spent an hour staring at the ceiling. Napagod ang isip ko na hindi man lang naramdaman na nakatulog ako kakaisip sa mga bagay-bagay.

I woke up late. Nahihiya akong lumabas at tumungo sa unang palapag ng bahay ni Ahma. Tahimik ang mga pasyo na animo'y walang nakatira. Narating ko ang sala ngunit wala roon ang hinahanap.