BİÇARE (Tamamlandı)

ÖZEL BÖLÜM -3

Selam! Uzun zaman oldu buraya gelmeyeli, özlemişim. Hemen kısacık duyurularımı yapıp sizi bölümle baş başa bırakıyorum. 

Bildiğini üzere hikayeleri kaldırmıştım. Düzenledikten sonra eklemek istedim ama yeni hikayelere zaman ayıramadığım için düzenlemeleri iptal ettim ve eski bölümleri yılbaşında yükledim. Umarım sizi mutlu edebilmişimdir.

Biçare'yi okuyan bazı arkadaşlarım diğer hikayelerime göz atmamışlar bile. Onları da hatırlatmak için finalli hikayelerimi tekrar yazıyorum:

Yağmur Kokusu

Senden Önce Senden Sonra (Fuat var burada demedi demeyin)

Sevgili Bay Hiç (On bölümlük mektuplardan oluşan hikayem, çabucak bitiyor valla bak)

Bir de devam eden bir kurgum var: Her Sevda Bir Veda. 

Her hafta düzenli bölüm yüklüyorum ona da. Gelecek hikayem ise Yüreksiz Adam! Onun için de gün içinde bir duyuru gelecek. Beraberliğimiz sadece bu hikayede sınırlı kalmasın. Diğer hikayelerime de beklerim herkesi.

Bir de sizinle daha çok iletişim içinde olmak için sosyal medya hesapları açtım. İnstagram ve twitter da. Oralarda da takip ederseniz beni çok mutlu edersiniz.

Twitter: https://twitter.com/Lina66Karlina

Instagram: https://www.instagram.com/lina66karlina/

Bölüme oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın. Sizleri çok seviyorum. Herkese iyi günler diliyorum!

Dipnot: Bölümü bugün doğum günü olan dostum geberikgelin1'e ithaf ediyorum. İyi ki doğdun bebeğim!

ÖZEL BÖLÜM- 3

Günlerden bir gün zamanların içinde ve zamanların ardında biri yaşardı. Karşılıklı aşka inanmazdı, âşık oldu. Sevmeyi bilir ama sevilmeyi bilmezdi iliklerine kadar sevildi. Yuva kavramından fersah fersah kaçardı bir adamın gözleri onun yuvası oldu. Aile nedir bilmezdi geniş bir aileye kavuştu. İmkânsızlıklarla dolu dikenli yola direnerek yürü ve cennet bahçelerine ulaştı. Zor bir hayat yaşadı ama hediyesi güzel oldu.

Yine de... Geçmişin gölgesini hep hissederdi insan. Bilmediği, tatmadığı şeyler karşısına çıkardı ve o an ilk andaki gibi bocalardı. Aşık olduğunda kaçmıştı, başkaları tarafından sevildiğinde kaçmıştı. Şimdi kaçamadığı bir şey vardı: bebek. Kendi bebeği.

Korkuyordu Esma. Deli gibi korkuyordu. Kardeşleri küçükken onlarla ilgilenmezdi. Onlar daha çok seviliyor diye bebeklerden nefret bile ettiği olmuştu küçücük aklıyla ama sevilmek bebek ya da çocuklukla alakalı değildi, Esma'nın annesi onu bir suç olarak görmüştü. Emanete ihanet gibiydi Esma. Onunla yeterince ilgilenememe korkusu kendi kızına sırt dönmesine sebep olmuştu. Kardeşinin oğlu ona can olmuşken kendi kızı ona leke olmuştu.

Üç aylık bebeğini uyurken seyretti Esma. Annesinden ders aldığı şeyleri düşündü. Hiçbir olumlu nokta yoktu. Hamileliğini öğrendiğinden beri hatta çok daha öncesinden beri bunu düşünüyordu. Ben böyle anne olmayacağım derdi hep. Şimdi de korkuyordu. Anne olmayı bilmiyordu. Yanlış bir şey yapmaktan, oğluna kendi annesi gibi travma sebebi olmaktan korkuyordu. Bazı yaşanmışlıklar kalıcı oluyordu.

Bu hisler son birkaç haftadır nüksetmişti. Murat eğitim vermek için İstanbul'a gitmişti yine. Üç haftadır yoktu evde. Doğru dürüst konuşamamışlardı bile. Ya Esma müsait olmuyordu ya da Murat. Çok özlemişti kocasını. Yüreği eziliyordu o yokken.