BİÇARE (Tamamlandı)

17. Bölüm

YAZAR NOTU: Bölüm sonuna kanıp Murat'a yardırmayın! Önceden bunu söyleyeyim de aman ben görmedim olmasın. Merhaba arkadaşlar yeni bölümle karşınızdayım. Bölüm şarkısını medyaya ekledim. Bölümde söylenen şarkıyı da bölüm içine ekleyeceğim.

İYİ OKUMALAR! HEPİNİZİ ÇOK SEVİYORUM! İYİ GECELER!

Medyadaki şarkı: Rhys- Maybe I Will Learn 

Bölüm 17

Mutluluk en karanlık zamanlarda bile bulunabilir, sadece ışıkları yakmayı unutma! – Albus Dumbledore, Harry Potter

Esma dünyadaki tüm ışıkların benliğine toplandığını hissetti. Çocukluğundan beri bu denli mutlu olduğu başka an var mıydı bilmiyordu Esma. Neden böyle olduğunu da bilmiyordu. Sadece aptalca bir anı ona neden bu kadar yaşam enerjisi vermişti bilmiyordu. Ama bu anı sanki onun tutunacağı daldı. Kapkaranlık odasına sızan küçücük bir ışıktı.

"Bunun hikayesi ne?" diye sordu esmer kadın. O sırada Defne ablasını gördü. Esma eliyle gel işareti yaptı. Defne hızla Esma'nın yanına geldi.

"Ne oldu abla?" diye sordu. Esma, Defne'yi sürükleyerek evin oradaki ağacın altına götürdü. "Çatlatmasana insanı!" Esma gülümsedi.

"Karşında Esma Karaman duruyor," dedi Esma. Defne anlamadı. Karşında yirmi küsür senedir Esma Karaman duruyordu zaten.

"Ee? Ablamı tanıyorum?" dediğinde Esma sesli güldü. Defne iyice şaşırdı. Ablasının kafası mı güzeldi?

"Karşında sadece Esma Karaman duruyor," dedi. Defne gözlerini kıstı. Düşündüğü şey gerçek mi olmuştu? "Ablam aradı. Soyadımdan o fazlalığı çıkarmışız," dediğinde Defne çığlık atıp sıçramaya başladı. Esma da ona katıldı. El ele tutuşup kahkahalar atarak ve zıplayarak etraflarında döndüler. Ardından birbirlerine sıkıca sarıldılar.

"Çok şükür ablam! Çok şükür!" dedi. Çok sevinmişti. Bunun çok daha zor olacağını düşünüyordu ama bu konuyu evde ayrıntılı konuşurlardı.

"Sonunda kurtulduk," dedi Esma. Onlara seslenen Begüm teyzeyle birbirlerinden ayrıldılar. "Hadi içeri gidelim," dedi. Bahçede iki boş yer vardı. Biri Tarık amcayla Fuat'ın arasıydı öteki de Murat'ın yanıydı. Esma, Tarık amcanın yanına oturacağı sırada Defne oraya kurulup sırıtmıştı. Esma gözleriyle Defne'yi dövdükten sonra Murat'ın yanına oturdu.

Murat, Esma'ya bakıp hafifçe baş selamı verdiğinde Esma aynı şekilde selamladı Murat'ı.

"Bu türkünün hikayesi yok ya da ben bilmiyorum," dedi Murat, Nehir'e cevaben. Ölen kuzeninin en sevdiği türküyü söylemesini istemişti Nehir, Murat da onu kırmamıştı.

Meyra, Esma'ya da bir kepçe çorba koyup uzattı."Teşekkür ederim," diyerek aldı çorbayı Esma. Çorbanın tuzunu eksik bulduğunda elini tuza uzattı, aynı anda Murat da uzatmıştı. Elleri birbirlerine sürttü, tanıştıkları günkü gibi. Esma hemen elini çekti. Murat ona baktı. Esma çorbasını soğutmaya devam etti. Murat tebessüm ederek tuzu aldı ve onun tabağına dökmeye başladı ufak ufak. Esma başını kaldırıp ona baktı.

"Yeter mi?" diye sordu kısık sesle.

"Yeter," dedi Esma. Murat kendi tabağına da tuzu döküp masaya koydu tekrardan. Onları sırıtarak izleyen Fuat ve Defne'den habersizlerdi. Erkan Bey de iki gencin arasındaki etkileşimi fark edip karısına göz kırptı. Begüm Hanım olanların çoktan farkındaydı, gülümseyerek karşılık verdi kocasına.