YABANCI

bölüm 16

UZUN BİR ARADAN SONRA MERHABA!

İYİ OKUMALAR;)
__________________________________

"Sabırdan başka bir şeye ihtiyacımız yok ya da daha hoş bir isim verelim,
'Umut' diyelim..."

Öptüm. Deli gibi öptüm onu. Özlemle öptüm.

Öptü. Deli gibi öptü beni. Sanki uzak kaldığımız zamanın acısını çıkarırmış gibi öptü.

Alnını alnıma yasladığında nefeslerimiz birbirine karıştı. İlk defa oksijenle temas etmiş bebek gibiydik. Yeni doğmuş, havayı ilk defa içine çekmiş bir bebek gibi.

Gözlerimi açmaya korkuyordum. Fısıltılarla konuşabiliyordum sadece.
"Eren.."
"Güzelim." Elini yanağımda hissettiğimde kendimi huzurun kollarına bıraktım. Her nefes aldığımızda göğüslerimiz birbirine çarpıyordu.
"Eren yalvarırım.."
"Şşş." Baş parmağını dudaklarımın üstünde gezdirdi.
"Kaçalım buralardan. Eren yeni bir hayat kuralım sadece sen ve ben lütfen." Umutla vereceği cevabı bekliyordum.
"Lütfen bana bir şey söyle."
"Merve anlatacağım. Her şeyi anlatacağım sadece.." iç çektiğinde elimi ensesine attım ve sanki mümkünmüş gibi daha da yaklaştırdım onu kendime.
"Bilmek istemiyorum. Hiçbir şeyi." Sesli bir şekilde yutkunup devam ettim, hala ağlıyordum.
"S-sadece bana söyle.." ağzımdan istemsiz bir şekilde hıçkırık çıktığında gözümden yaşlar daha da döküldü. Eren iki elini de yanaklarıma koymuş, göz yaşlarımı siliyordu.
"O-onu seviyor musun?" Gözlerimi yavaşça araladım.
"Mantıklı bir açıklaması var değil mi Eren? S-sizin aranızda bir şey olmadı? Öyle değil mi Her şeyin mantıklı bir açıklaması var değil mi? Sen hiç sevmedin onu değil mi? Hiç ö-öpmedin onu değil mi? H-hiç onunla-" Eren gözlerini açmadan kafasını sağa sola sallamaya başladı.
"Merve ben hayatımda ilk defa birine karşı kontrolümü kaybettim. İlk defa kendime söz geçiremedim. Önceden de aşık oldum sandım. O-ona. M-melek'e aşık oldum sandım. Ama aynı değil. Değilmiş. Merve ben çok uğraştım." Elleriyle yüzümü daha yukarı kaldırdı ve göz göze gelmemizi sağladı.

Kızarık gözleri arasındaki mavilerinde kayboluyordum.
"Ne kadar uğraştığımı tahmin bile edemezsin. Çok uğraştım.. sen beni sevme diye çok uğraştım. Sana kapılmamak için ne yapmam gerekiyorsa yaptım. Olmadı. Olmuyor. Kendime söz geçiremiyorum, her anımda aklımdasın. Sürekli benimlesin. Merve ben.." gözünden bir damla yaş düştü.
"Merve var. Sana yemin ederim her şeyin mantıklı bir açıklaması var. Ben sadece sana aşık oldum Merve. Ben sadece sana karşı koyamadım. Ben sadece senin yanında savunmasız oluyorum. Sadece senin yanında kontrol edemiyorum hislerimi. Dün.. dün sana bir şey oldu diye.. Merve dün.. Merve çok korktum. Ben çok korktum. Seni kaybetmekten. Sensiz yaşamaktan çok korktum. En son ne zaman bu kadar korktuğumu hatırlamıyorum bile. Sensiz bir hayat düşünemedim ben." Dudaklarıma küçük öpücükler bırakarak konuşmaya devam ediyordu.

"Sesiz her şey siyah. Sen benim sebebim oldun Merve. Sen benim rengimsin. Kendim olmaktan korktuğum andan itibaren sen olmaya başlıyorum. Ne güzel, bana beni unutturuyorsun."

"Biliyorum. Affetmek zor. Affetmek çok zor. Merve sana beni affet diyemem. Senden bunu isteyemem. Sadece bunları bilmeni istiyorum tamam mı? Kendime yalan söyledim ben hep. Hep inkar ettim seni. İtiraf edemedim kendime. Ama bak." Dudaklarını dudaklarımla birleştirdiğinde büyük bir açlıkla öpüyordu.

Sadece kısa bir ara ayrıdı dudaklarımızı.
"Ama bak Merve. Hissediyorsun değil mi?" Tekrar öpmeye devam etti. Çok özlemiştim. Onu çok özlemiştim. Aynı şekilde karşılık verdim ona.
"Sen de hissediyorsun değil mi Merve? Senin de nefesin kesiliyor, sen de bilincini kaybediyorsun beni öperken, sen de düşünemiyorsun başka bir şey, sen de-" dudaklarımla onu susturduğumda cevabımı vermiş oldum. Deli gibi öpüşürken sadece bu anda kalmak istedim. Hiçbir şey düşünmedim, hep böyle kalmak istedim. Sadece fısıldadım. Dudaklarına fısıldadım.
"İnsan sevdiği müddetçe affedermiş.."