The Secret Child

~17~

(pov Loki)

Y/n klikte haar touw vast aan de zipline en trok er even aan om te zien of haar touw goed vast zat. Ik zag dat de klip los kwam en wou ze tegen houden maar het was te laat, "Y/N NEEE" riep ik toen ze sprong. Voor twee seconden gleed ze van de zipline maar dan loste de 2de klip ook helemaal en zag ik hoe ze viel. "Y/NNNN" riep ik nadat ik een harde plof hoorde. Ik keek naar beneden en zag haar lichaam in een plas bloed liggen die steeds groter en groter werd. De andere hadden eerst niet door waarom ik zo aan het roepen was, maar toen dat ze merkte dat Y/n niet bij mij was en ook niet bij hun merkte zij het ook. Iedereen raakte in paniek, en vooral Tony en Pepper. Dat is logisch want Y/n is hun dochter. Ik wist niet wat ik moest doen, ik wou achter haar aan springen maar het was te hoog en het is niet omdat ik een god ben dat ik geen pijn kan hebben. Ik klikte mijn klip vast aan de zipline en ging zo snel mogelijk naar de rest. "GA DOOR NU, WE MOETEN NAAR Y/N" riep ik. Iedereen was geschrokken van mijn reactie, misschien was het ook iets te agressief, maar ik ben in paniek ik weet niet wat ik moet doen. "Y/n ligt beneden op de grond dood te bloeden, wat als we te laat zijn, wat als het al te laat is?" spookte het door mijn hoofd. We moesten normaal nog een deel van het parkour afleggen maar dan zouden we zeker te laat zijn, dus ik dacht niet na en toen we al dichter bij de grond waren, zo'n 5 meter hoog, sprong ik naar beneden. Ik liep naar Y/n en knielde naast haar neer. Normaal kan ik mijn emoties altijd verbergen maar nu lukte het niet ze is gewoon te speciaal voor mij en ik weet niet waarom, Ik voelde mij gewoon altijd goed in haar buurt. "Wat doen mensen in deze situatie?" probeerde ik te denken, maar het lukte niet. Er ging een traan over men wang toen ik Y/n haar zwakke lichaam zag. De rest van de avengers kwam ook naar onze kant gelopen, behalve Pepper en Peter, voor hun is het misschien iets te zwaar.

Uren gingen voorbij terwijl we met zen alle in het ziekenhuis aan het wachten waren op een uitslag. Ze werd al een paar uur geopereerd en er was nog steeds geen enkele dokter iets komen zeggen. Je kon aan iedereen zijn gezicht zien dat ze gestressed waren, net zoals ik was. Ik hoorde voetstappen haastig onze richting op komen, ik keek op en zag een dokter, "Eindelijk" dacht ik. Maar het was niet voor de uitslag, "Wie zijn de ouders?" vroeg de dokter gehaast. "Wij" zei Tony terwijl hij Peppers hand pakte en een beetje omhoog tilde om te laten zien dat ze de ouders waren. "Oké, kunnen jullie even meekomen? ze heeft bloed nodig en normaal heeft één van de ouders het juiste bloed" zei de dokter. "Ik hoop dat we het juiste bloed hebben, ze is geadopteerd" zei Stark. "geadopteerd?!... dit maakt haar dromen duidelijker" dacht ik. Ik begon  na te denken over wie haar echte moeder zou zijn, en wie Y/n dan eigenlijk echt is. Maar het lukte niet goed om na te denken, het enige waar ik op dit moment, en al voor een paar uur aan dacht was Y/n en of ze het wel ging halen. Uren gingen voorbij, maar nog steeds geen nieuws. Ondertussen was Tony al even terug gekomen om te zeggen dat hij en Pepper hier bleven bij Y/n. En wij moesten straks weer naar huis, of ja, het vakantie huisje. Ik en de rest van de Avengers bleven nog even wachten in de hoop dat er nog nieuws kwam, maar dan kwam er een dokter die kwam zeggen dat de bezoekersuren voorbij waren en dat we naar huis moesten. We stonden allemaal recht, "Is er al nieuws over Y/n" vroeg Peter nog, maar de dokter schudde haar hoofd en deed het teken dat we verder moesten lopen. Toen we allemaal buiten stonden liepen we allemaal naar de auto's. Peter zat normaal altijd bij Tony, Pepper en Y/n in de auto, maar nu kon dat natuurlijk niet dus reed hij mee met Steve, Bucky en Natasha. Ik bleef even staan terwijl de andere doorliepen naar de auto's en al instapte. Ik wou niet weg zonder ik iets wist over Y/n, maar dat kon niet. Ik liep naar de auto waar Clint, Bruce en Thor al zaten te wachten en stapte in. Heel de rit lang was het stil. Niemand had zin om te praten. Ik keek door het raam naar de lucht vol met sterretjes. 

We reden het pad naar ons huisje op en toen de auto net stilstond stapte ik uit en liep naar binnen, meteen door naar mijn en Thor zijn slaapkamer. Ik deed de deur op slot en ging op mijn bed liggen, "Y/n had gekozen dat ik in dit bed slaap" dacht ik. Ik keek naar het plafond tot er ineens geklopt werd, "Loki, doe open" hoorde ik Thor zeggen, je kon in zijn stem horen dat hij zijn tranen probeerde tegen te houden, maar ik wist goed genoeg dat dat hem sewwes niet meer lukte. Ik stond op en liep naar de deur om het slot terug open te draaien. Thor kwam de kamer binnen gewandeld en keek mij niet eens aan. Hij ging ook op zijn bed zitten en een paar minuten later sliep hij al. Ik daarentegen wist dat ik heel de nacht geen oog zou dicht doen. Ik voelde mij schuldig. Ik had haar kunnen tegen houden maar was te laat. Door mij is ze straks misschien dood.