The Secret Child

~14~

(trigger warning: lichte mishandeling)

"Y/n stop met huilen ik heb je net eten gegeven!", "waarom zijn kinderen toch zo irritant", "De enige reden waarom ik jou nu nog niet vermoord is voor je krachten!" hoorde ik een vrouw zeggen. Ik moest nog harder huilen. "Oh hou toch je bek" zei de vrouw die al weg liep. Ik lag in een donkere kamer en het enigste licht dat er was kwam van de maan die door het gordijn scheen. Ik keek in het rond maar er was niet veel te zien en iets later viel ik al wenend in slaap.

"Je mag je kamer niet uit tot je je kracht onder controle hebt" zei de enge vrouw boos. "En als je het eindelijk onder controle hebt start je training, en zorg maar dat dat snel is, er is niet veel tijd!" riep ze. Ze gooide de deur dicht en ik hoorde dat ze die ook op slot deed. Daar zat ik dan op de grond vlak voor de spiegel, toen ik erin keek zag ik weer kleine ik van ongeveer 1 jaar. Waarom wilt ze dat ik nu al men krachten onder controle heb, ik weet niet eens wat ze bedoelt of welke krachten ik heb. Ik zat maar gewoon een beetje rond te kruipen want ik kon niet veel anders. Ik zag dat de oude kast een beetje open stond en besloot om via de schuifjes erop te klimmen. Ik klom erop en probeerde dan bovenop de lege boekenplank te klimmen, maar dat ging mis. Ik viel naar beneden en raakte de grond hard. Ik begon te huilen terwijl ik met mijn hand over mijn hoofd ging. Ik keek naar mijn kleine handje en zag dat het vol met bloed zat. Ik zette mijn hand weer tegen de wonde in de hoop om de pijn te stoppen en vreemd genoeg werkte dat ook. De pijn was helemaal weg. Ik stopte met huilen en keek terug naar mijn hand, het bloed was weg.

"Y/n het is tijd voor je training" zei de vrouw. Ik volgde haar mee uit de kamer en we liepen samen de trap af. We kwamen in een donkere ruimte waar de vrouw een grote deur open deed. "Kom hier" zei ze streng. Ik volgde haar de grote zaal in en keek rond. De muren waren oud en er zat overal mos op, op de grond zaten oude vlekken van wat ooit bloed was en plafond leek op instorten te staan. Ik liep naar het midden van de zaal waar twee vastgebonden mensen zaten, ze keken mij hij heel bang aan en ik wist niet wat ik moest doen. "Breng ze in pijn Y/n, geef ze de zwaarste pijn die je maar kunt geven" zei ze met een grijns op haar gezicht. Ik keek de mensen bang aan en concentreerde mij op één van de twee. Ik hield men hand in de lucht richting de vastgebonden vrouw en draaide hem dan een beetje. De vrouw gilde het uit van de pijn, maar ik bleef mijn hand verder draaien tot mijn moeder zei dat het genoeg was. "Y/n ik denk dat dat genoeg is, ze moet nog niet dood" zei ze lachend. Er ging een traan over mijn gezicht omdat ik me schuldig voelde voor wat ik gedaan had. Ik draaide me om naar de man en deed bij hem hetzelfde. Hij probeerde zijn pijn te verbergen maar dat hield hij niet lang vol, ook hij gilde het uit. "Goed gedaan Y/n, ga maar terug naar je kamer" zei mijn moeder. Ik deed wat ze zei en liep terug met tranen in mijn ogen.

De flashbacks bleven maar komen nu waren we weer een jaar verder, ik hoorde geklop op de deur en draaide mij om. "Y/n kom naar je training" zei mijn moeder boos. Ik stond op en liep mee naar de grote trainingszaal. "Vandaag ga je leren hoe je mensen kunt doden met jou krachten. Ik heb een paar gevangenen meegenomen waarop je mag oefenen" zei ze en ze vervolgde het met een gemene lach. "Als je dit kunt, ben je klaar voor de oorlog" zei ze. Ik keek naar mijn voeten en er rolde een traan over mijn wang. "Ik wil dit helemaal niet doen" dacht ik, maar het moest. Ik keek naar de eerste man en stak mijn hand in de lucht richting hem. Ik draaide mijn hand traag en dan draaide ik in een keer door. De man gilde het uit en viel dan levensloos op de grond. Ik had net men eerste moord gepleegd als vierjarig kind. Ik voelde mij slecht maar ik moest doorgaan. "Goed zo Y/n, doe er nu twee tegelijk" zei mijn moeder. Ik stak mijn beide handen in de lucht en richtte ze op de volgende twee personen, ook zei gilde het uit vlak voor ze neervielen op de grond. 

"Y/n maak je klaar, de oorlog begint, je weet wat je moet doen." zei ze streng. Ik knikte, "herhaal wat je moet doen dan" zei mijn moeder. "Als jij Thor vast hebt kom ik om hem de zwaarste pijn te geven en hem te doden" zei ik mompelend. "Goed zo Y/n" zei ze blij. Ze liep de kamer uit en ik bleef alleen achter. Ik maakte me klaar voor het gevecht en ging dan voor het raam zitten, "wanneer gaat dit stoppen, ik wil niemand doden" dacht ik.  Plots hoorde ik mijn moeder en een andere persoon tegen elkaar roepen, en geluiden van omvallende spullen. ik draaide me om en keek naar de deur waar ik gebonk hoorde, niet veel later stormde er een oude man met een witte baard naar binnen en pakte mij op. "Y/n mijn kleine meisje, ben je oké? ik had veel eerder moeten komen, het spijt me, je verdient een beter leven.", hoorde ik de man zeggen.