ABİLERİMLE DÜNYAM "TAMAMLANDI"

23.Bölüm

Gözlerimi başımın ağrısıyla açtım. Off çatlıyor resmen. Kafamı kaldırınca donakaldım. Siktir burası da neresiydi. Hızla yataktan kalkıp perdeleri kapatılmış cama koştum. Perdeyi aralayınca gördüklerimle içimden bir kere daha siktir dedim. Neredeydim ben. Bu kapıda onlarca duran koruma da neyin nesiydi. Neler olmuştu. Düşün mavi düşün. En son yanında poyraz vardı değil mi o neredeydi şimdi. Hadi kızım düşün düşün. Ve birden durdum. Her şey bir bir beynime düşmüştü. Beni babam denilen adam abilerimden zorla ayırmıştı. Allahım napıcam ben şimdi peki. Sen bana yardım et allahım. Abilerim nasıl kahrolmuştur şimdi. Buradan nasıl kurtulacağım peki. Telaş beni yavaştan esir alırken abimin dedikleri aklıma geldi. Sonra bana gülümseyişi. İşte birden kendime geldim. Ben Mavi Öztürktüm. Ben Rüzgar Öztürkün kızı abilerinin meliğiydim. Omuzlarım dikleşti birden. Başımı kararlılıkla kaldırınca kapıda o adamı gördüm. Gülümsüyordu. Bu daha da sinir etti beni ama yansıtmadım. Sert sesimle

-Neden buradayım. Neden senin yanındayım. Neden abilerimin yanında değilim ben.

Diye sakince sordum. Ama abilerim dediğim an kaşları çatıldı. Demek sinirlendin biyolojik. Hızla yanıma gelip kolumu sertçe tuttu.

-Abilerini bir daha anmak yok. Duydun mu beni. Yoksa sana hiç istemediğim halde ceza veririm kızım. Şimdi uslu ol ve baba kız kahvaltı edelim ha.

Bu değişken hali beni ürkütmüştü. Kolumu çok fazla sıkmıştı. Hızla çektim kolumu. Kızarmıştı şimdiden. Kesin moraracaktı. Koluma bir süre bakıp bakışları yumuşamış şekilde

-Hadi beni takip et de kahvaltımızı yapalım meleğim.

Ona sertçe bakıp gidip uyandığım yatağa geri oturdum.

-Ben yemicem.

Sadece iki kelime ettim. Yüzüne bile bakmadım. Dişlerinin arasından

-Hemen. Yemek. Yemeğe. İniyorsun. Şimdi.

Bu hali çok korkunçtu ama kuyruğumu dik tutup bakmadım bile. Sinirle yanıma gelip beni kucağına alıp aşağı inmeye başladı. Sinirle tepinip

-Bırak beni

Diye bağırdım. Birden benimkinin iki katı şekilde

-HAYIR. ŞİMDİ HAREKET ETMEYİ HEMEN KES

Diye bağırdı. Yerimden sıçramıştım resmen. Korkuyla kafamı sallayıp düz durdum. Bana bir süre bakıp hazırlanmış masaya adımladı. Ve gidip benle birlikte bir sandalyeye oturdu. Kısık sesle

-Ben kendim oturabilirim

Dedim. Bana öyle bir bakış attı ki yok olmak istedim.

-Hayır. Oradan kalkmıyorsun.

Korkuyla kafa salladım. Birden bana gülümseyip

-Aferim benim kızıma. Abilerin gibi olmadığını biliyordum.

Dedi. Bu lafı kaşlarımı çatmama sebep oldu. Hızla kucağından kalkıp

-Abilerimi sakın bana kötüleme

Diye bağırdım. Ama bana geri dönüşü biraz korkunçtu. Sinirle kararmış gözlerini bana çevirip

-Bana abilerini bir daha anma dedim sana. Şimdi. Hemen. Geri. Otur.

O kadar korkunç söylemişti ki bunları ürkerek geri yanına gittim. Hızla beni kucağına geri ottuturdu. Ardından da tek eli belimi sıkıca tutmaya başladı. Bir daha kalkmamam için önlem alıyor gibiydi. Ardından önümüze tabakları çekip ağzıma yemek uzattı. Hemen kısık sesle