ABİLERİMLE DÜNYAM "TAMAMLANDI"

47. Bölüm

Bakışlarımı abimin gözlerine dikerek tek bir kelime söyledim

-Neden.

Neden ben sürekli zarar görüyordum ki. Neden sürekli canım acıyordu. Bu insanlar bizden ne istiyordu ki. Ne yapmıştık biz onlara
Abim gözlerini gözlerimden kaçırıp

-Ne neden

Demişti. Odadaki herkes odağını bize verip sessiz olurken tekrar araladım o dudaklarımı.

-Neyden bahsettiğimi biliyorsun abi. Artık bir açıklama bekliyorum. Neden ben her defasında bir şekilde zarar görüyorum. Neden yapıyorlar bunu

Dememle yutkunup ayağa kalktı. Ve bana bakmadan

- Daha yeni uyandın. Ben bir doktor çağırayım da durumuna baksın

Demesiyle öfkeyle

-HAYIRR. KAÇIRMA DA GÖZLERİNİ SÖYLE ABİ. BEN NEDEN YARALIYIM ŞUANDA

Diye bagirmamla arkadan deniz abim ayaklanıp

-Abime sesini yükseltme mavi

Demesiyle iyice sinirlendim. Ne gizliyorlardı benden.

-O ZAMAN SEN ANLAT BANA. ŞUAN NEYİN STRESİNİ YAŞIYORSUNUZ

Diye bağırmamla o da gözlerini kaçırmıştı. Alayla gülüp diğerlerine de baktım. Ama durum onlarda da aynıydı. Hiç biri gözlerime bakmıyordu. O an o kadar öfkeyle doldum ki hepsine hitaben

-ÇIKIN GİDİN ODAMDAN. HİÇ BİRİNİZİ ISTEMIYORUM YANIMDA

Diye bağırmamla hepsinin bakışları hemen bana dönmüştü. Ama bu kezde ben onlara bakmayıp bir kez daha yüksek sesimle

-ÇIKIN ŞU LANET ODADAN ARTIK

Dememle bu hareketim hepsini sarsmış gibiydi. Rüzgar abimin omuzları düşüp önden çıktı. Diğer abilerim de onu takip ederken onur ve Eren yanıma yaklaşarak

-Biz de mı

Demişlerdi. Dişlerimin arasından

-SİZDEE

Dememle bana üzgün gözlerle bakıp çıkmışlardı. Odada herkes çıkmıştı ama bir poyraz kalmıştı. Ben onun yüzüne bakmayıp çıkmasını beklerken o bana yaklaşıyordu. İnatla yüzüne bakmayınca bir eliyle nazikçe çenemden tutarak kendisine çevirdi başımı. İşte o an onun dolu gözlerini görmemle kalbim parçalandı. Ama bu kez öyle kolay değildi. Benden saklananı öğrenecektim artık. Bu kadar göz ardı etmek yeterdi. Ben salak değildim. Olanların farkındaydım ama hep olan şeylere mantıklı bir kılıf uyduran bir yanım vardı. Ama bugünden itibaren o yanıma da tak etmişti bu olanlar.

-Yapma böyle can parçam

Diye titrek sesini duymamla gözlerimi kaçırdım.

-Seni hepimiz çok seviyoruz bunu aklından çıkarma olur mu

Diyince hızla gözlerim gözlerini buldu.

-Seven insanlar sevdiklerine yalan söylemezler poyraz.

Dememle sarsılmıştı biliyorum. Özellikle ona bastırarak poyraz demem onu etkilemişti. Titrek sesiyle

-Can parçam yap-

Cümlesini tamamlamasına izin vermeden sertçe

-Çık poyraz. Şu saatten sonra gözümün içine baka baka yalanlarınızı dinlemeyeceğim

Dememle gözünden bir yaş düştü. O yaş kalbimi parçalarken hiç istifimi bozmadan bekledim. Derin nefes alıp o da çıktı odadan. Artık kendi başıma kaldığıma göre duvarlarımı indirebilirdim. Gözümden damla damla yaşların düşmesine izin verip öylece ağladım. Kaldıramıyordu bünyem artık. Bedenim çok yorulmuştu. Yansıtmasam da Artık herkesten korkar olmuştum. Bazen kabuslarıma giriyordu yüzleri. Ben bunları atlatıp öylece sineye çekecek kadar güçlü biri değildim.
Elimle yarama dokununca beynimde adamın alayla gülmesi canlandı zihnimde. İstemsizce ellerim titredi. İşte bundan söz ediyordum. Piskolojim iyi değildi. Gülen yüzüm bir maske olamaya başlamıştı artık. Ama beni en çok üzen de nedenini bilmediğim bir şekilde zarar görmemdi. Acıyla gözlerimi kapatıp uyumayı diledim. Uyursam geçerdi belki her şey