ABİLERİMLE DÜNYAM "TAMAMLANDI"

43.Bölüm

Medya: Okuyucularıma güzelim demisimdir. Onlar...❤

Daha gün bitmeden oy sınırının geçilmesi bende kalp krizine yol açılıyordu az daha. Hâlâ çok şaşkınım. Sizi seviyorum. Ve bu bölümü size bırakıyorum.

Gece bastıran susuzlukla gözlerimi açtığımda deniz abimin üstünde uyuduğumu fark ettim. Onun odasına getirmişti beni. Yavaşça abimi uyandırmadan kalktığımda saate baktım. Sabahın dördüydü. Yavaş adımlarla kapıyı açıp sessizce dışarı çıktım. Abilerim benim yüzümden uyansın istemiyormdum. Çıplak ayaklarımla ve üstümde deniz abimin beyaz tişörtüyle mutfağa girdim. Hemen kedime koca bir bardak doldurup kana kana içtim. Sanırım cidden baya susamıştım. Bardağı yıkayıp geri koyduğumda ise bir ses duydum. Bunun üstüne aklıma hemen korku filimleri gelince tırsmadan edemedim. Kendi kendime fısıltıyla

-Pekala mavi sakin ol ve sese bakmaya git. Belki de abilerindir hem başka kim olacak

Diyip kendi kendime gaz verip sesi takip ettim. Sanki salondan geliyordu ses. Hızlı ama dikkatlice salona girmemle karşımda simsiyah bir adam görmemle donup kaldım. Adamda beni görünce ilk şaşırmış sonra üstüme gelince tam çığlığı basacaktım ki ağzımı sıkı sıkı tuttu. Hırıltılı sesiyle

-Burada olmamalıydın küçük kız

Demesiyle daha fazla debelendim. Adam debelenmemden etkilenmezken sinirlenmişe benziyordu. Bunun üstüne kulağıma eğilip

- Öztürk ailesi galiba çok üzülecek. Ne yazık.

Diye eğlenirmişcesine konuşunca korkuyla gözlerim büyüdü. İçimden bu da abilerimin bir oyunu olsun diye yalvardım. Ama şunu biliyordum ki şakadan dahi olsa bana bu denli bir adamı yaklaştırmazlardı asla. Ben korkuyla olacakları beklerken adamın tek eliyle cebinden bıçak çıkarmasıyla ağlamaya başladım. Anlamıştım neler olacağını. Bıçağı aniden karnıma saplayıp çekmesiyle nefesim kesildi. Ben güçsüzce dizlerimin üzerine düşerken adam bana sırıtıp bedenimi duvara yaslayıp açık camdan atlamıştı. Resmen acıdan nefes alamıyordum. Ayağa kalkacak ya da bağıracak halim bile yoktu şuanda. Tek temellim ikizimin beni  yine hissetmesiydi.

Poyrazdan Devam:

Gece kalbime giren acıyla uyanmıştım. Bu nasıl acıydı böyle anlık nefes alamadığımı hissettim. Hemen yataktan doğrulup kendime gelmeyi bekledim. Sonra aklıma gelen maviyle gözlerim büyüdü. En son böyle hissettiğimde canı yanıyordu onun. Ama o şuanda deniz abimle uyuyor olması gerekiyordu. Kendimi biraz sakinleştirdim. Belki de kendi kafamda kurguydu bu. Ama iyi olduğundan emin olmadan uyuyamazdım. Küçük bir kontrolden zarar gelmez diye düşünüp abimin odasına doğru yürüdüm. Yavaşça kapıyı açıp içeri girdiğimde tek başına uyuyan abimi görmemle kaşlarım çatıldı. Sonra hemen odadan çıkıp mavinin odasına koştum. Ama orada da kimse yoktu. Sinirle kapıya tekme attım. Baya ses çıkarmış olmalıyım ki herkes uykulu gözlerle bana bakıyordu. Ama ben onları takmadan elim kalbimde maviyi arıyordum. Bir şey olmuştu eminim. Bunun üstüne beni rüzgar abim durdurup ciddi sesiyle

-Neler oluyor poyraz

Demesiyle elimle kalbime daha çok bastırıp

- Mavi

Dedim. Daha sonra

- Mavi yok. Hissediyorum bir şey oldu

Dememle tüm abilerimin telaşla gözü açılıp odaları aramaya başladık. Telaşla salona girip ışığı yakmamla yerde duvara yaslı acıdan nefes alamayan kanlar içindeki ikizimi görmemle

-MAVİİİ

Diye acıyla bağırmadan edemedim. Hızla yanına giderken sesime gelen abilerim gördükleri görüntüyle dona kaldılar. Üzgar abim fısıltıyla