BANU (Mahalle Serisi - III) TAMAMLANDI

BANU - 6.Bölüm

Bölüm: 6 – Ten

*

Birazda olsa sakinleşebilmişti.

Sakinleşmeyi denemişti.

Yıllardır çektiği, sevdiği adamın isminin yanına koydukları isimdi o Nesibe. Nasıl inanmıştı ona? Nasıl donmuştu bütün bedeni bir anda! Anlamamıştı...

Bakışlarını sevdiği adama doğru kaldırdı, onun kucağındaydı. Bir bebek gibi taşımıştı onu buraya kadar, koynunda tutmuştu.

Hep olmak istediği yerde.

"Sakinleştin mi yavrum?"

"Mustafaa"

"Mustafa'n kurban olsun sana, söyle"

Boynuna öpücük kondurdum, "Teşekkür ederim Mıstafa" boynuna gömdüğüm başım sayesinde sesim net çıkmıyordu ama beni duyduğunun farkındaydım.

"Sakın... ne yaptım ki yavrum teşekkür ediyorsun bana?"

"Yanımda oldun... doğru söyledin"

"Sana asla yalan söylemem ben Banu..."

Çenesine küçük bir öpücük kondurdum, "Rahat dur... dinlen biraz, boş yere kasmışsın kendini" başımı tutup bakışlarımızı sabitledi.

Gülümsedim.

Ellerimi göğsüne yerleştirip, başımı usulca o sert gövdesinde kendime yer edinme için çabaladım. O kadar güçlüydü ki, bu ona bir kere daha aşık olmamı sağlıyordu.

Beni bırakmamıştı, bana yalan söylememişti.

Gözleri usulca kapandı Banu'nun, nefesleri düzenli bir şekilde uyku haline geçti. Kocaman elleriyle okşadı sarışınının saçlarını, defalarca öpücük kondurdu saçlarına Mustafa.

Çok seviyordu, çokça seviyordu şu an göğsünde uyuyan bu kızı, nasıl sevmesindi? O iri iri açtığı gözleriyle, sitemleriyle hele o sinirlenince ona küfür eden bu diliyle...

Kendisine aşık etmişti Mustafa'yı Banu.

Farkında değildi ama Mustafa köpek gibi pişman olmuştu, ona ettiği laflara ona söylediği bütün kötü söze... hepsine pişman olmuştu!

Şimdiyse işler değişmiş, şartlar eşitlenmişti.

İnsan sevdiğinin yanında olunca kendisini bulurmuş derlerdi, doğruluğunu da Mustafa Banu yanında olduğu zamanlarda öğreniyordu. Onsuz geçirdiği iki seneyi düşünüyordu da nasıl onsuz kalabilmişti?

Derince soludu kızın o yasemin kokusunu.

Nasıl onu bırakıp gidebilmişti Trabzon'a? Nasıl iki sene bu yüzü görmeden... elleri saçlarına gidip okşadı demin yaptığı gibi. Bu kokusunu solumadan nasıl dayanmıştı! Bilmiyordu... bilemiyordu. Tek bildiği artık kalbini yanında istediğiydi.

Haftaya gitmesi gerekiyordu, sıkıntıyla içi burkuldu Mustafa'nın.

Bu akşam güzelini isteyecekti, sözleneceklerdi. O sarı elbisesinin içerisinde bir kuğu gibi kendisine sonsuza kadar söz verecekti Banu.

Hep hayalini kurduğu gibi. Onun o güzel yüzünü sadece kendi benliğinde tutacaktı... bazen anlamıyordu, kendisi gibi birini nasıl sevebilmişti? Aşk, böyle bir şey miydi? Onun o küçücük kalbini nasıl kırabilmişti? Nasıl dayanmıştı Banu bunca yaptığı kötülüğe?

Sıkıntıyla nefesini verdi Mustafa.

Ne olursa olsun, Banu onunla Trabzon'a gelecekti. Bunun için ne yapması gerekiyorsa yapacaktı Mustafa, onu burada bırakmayacaktı.