Sona Yakın Başa Uzak

§6§

DOĞUŞ

Yetimhaneden çıkınca kalacak yerim yoktu. Bir kaç gün sokaklarda yatmıştım. Daha sonra Arasla tanıştım bir iş olduğunu kolay ve iyi para kazanabileceğimi istersem orada da kalabileceğimi söylemişti. Kabul etmekten başka çarem yoktu hava hala soğuktu. En azından kalacak yerim olur diyerek kabul etmiştim. İçine girene kadar işin ne olduğunu bilmiyordum. Hatta ilk iki ay da haberim olmamıştı ne iş yaptığımdan. Sadece kuryelik yapıyordum. İçinde ne olduğunu bilmiyordum bile telsim edip teslim alıyordum. Daha sonra öğrendim işin aslını. İşten çıkmak gibi bir düşüncem olmadı ama bu iki ay içinde Aras bana hep yardım etmişti hep yanımda olmuştu. Sonrasında bir yıl buradaydım. Bazen adam alınması gerekiyordu biz gidiyorduk bazen kuryelik yapıyorduk.
Küçük yerlerde değildik. Direk büyük abilerin yanına girmiştim. Hala orada kalıyordum. Rahat bir yaşam sürüyordum. Baran abinin sağ kolu gibi olmuştuk ikimiz de. Bize değer verdiğini bile düşünüyordum bazen.

Artık o kadar çok aklıma gelmiyordu o da. Bırakıp gidişi de benim bekleyişim de ama bazen çok içime doluyordu. O anlarda da yanımda hep Aras vardı. Onu atlatiyordum ama ihaneti bir türlü unutamıyordum...

Baran abinin yanındaydık. Hep öyleydik zaten. Dışarıdan korumalardan birinin sesi duyuldu.

" Abi bir bak istersen." Baran abi çıktı ve arkasından biz çıktık.

TUNA

Arabadan indim ve başımdaki silahla birlikte mekana doğru yürümeye başladım. Kapıyı açtı ve içeri girdik önce etrafa bak indi ve sonra içeri seslendi
" Abi bir bak istersen."
Bu adamın ismini çok duymuştum. Bizim mecrada baya üne sahipti.

Baran Candaş
Büyük abi. Kapıdan çıktı ve bana yaklaştı. Yüzüme sert bir yumruk attı ve " Kimsin lan sen söyle kimin adamısın" diye bağırdı. Kafamı kaldırdığımda o karşımdaydı. Ne Baran ne korumalar hiç birini görmüyordum gülümsedim. Oysa çok şaşırmıştı donup kalmıştı olduğu yerde. Boyu uzamıştı biraz ama hala benden kısaydı. Hala çok güzel bakıyordu.
Beni bu düşüncelerden ayıran yediğim ikinci yumruk olmuştu. Bu daha sertti adam gerçekten güzel vuruyordu. Kafamı kaldırdım tekrar ve onunla göz göze geldik. " Kar-" bir yumruk daha yemiştim ve lafım ağzımda kalmıştı. Umrumda değildi onu bulmuştum. " Bağlayın şunu kaçmasın bir yere." diye bağırdı Baran. Daha sonra çıktığı odaya tekrar girmişti. Doğuş hala bana bakıyordu. Yanindaki çocuksa galiba ne olduğunu anlamaya çalışıyordu.

" Doğuş" dedim. Sesimde özlem, hasret ve af dileyiş vardı.
" Kes sesini. " diye bağırdı Doğuş. Mekanın içinde bir o tarafa bir bu tarafa gidiyordu. Ne yapacağını bilmez bir hali vardı.
" Neredeydin lan neredeydin şerefsiz neredeydin?" diye bağırdı bu kez. Canı yanıyordu. Sesinden anlayabiliyordum gözlerinden o hayal kırıklığını seziyordum. Gözlerim dolmuştu. " Özür dilerim. " diyebildim o kadar kısık çıkmıştı ki sesim duyup duymadığından bile emin değildim.
Gözlerimi ondan ayıramıyordum. Başka bir yere bakamıyordum. Gözleri beni yaktıkça daha çok bakmak istiyordum. Yanındaki çocuğun sorusu ile ona döndüm. " Doğuş kim bu? " dedi. Cevap veremedi sustu. Ben sustum. Ne bekliyordum ki. Beni kabul etmesini mi sarılmasını falan mı? Komik oluyordum artık.
Doğuşun bağırmasıyla kendime geldim.
" Senden nefret ediyorum lan senden nefret ediyorum!!! "
Gözlerimden yaşlar süzülmeye başlamıştı. Burada ölecektim. En çok acıtan şey onun bana söylediği son sözlerin benden nefret ettiği olmasıydı. Kafamda hiç durmadan sesi yankılanıyordu.

Senden nefret ediyorum!!!

###########

Nasıl devam etmesini istediğinizi yorum olarak söyleyebilirsiniz.