Sona Yakın Başa Uzak

§10§

DOĞUŞ

Baran abinin yanındaydım. Bana yeni iş ayarlamaya çalışıyorduk. Boş oturmak istemiyordum ve artık kendi evimi tutmak istiyordum. Efe abi çok iyiydi bana karşı ama kendi evimde daha rahat olacağımı biliyordum.
Baran abinin telefonu çaldı. Bülent arıyordu. Telefonu açtı ve konuşmaya başladı.
" Ne demek aksilik oldu."
" Ne yaptınız ya."
" Getirmeyin buraya gömün bir yere." dedi ve telefonu kapattı.
Sinirlenmişti. Ne olduğunu anlayamıyordum. Kalbimi sıkıyordu sanki bir güç. Tuna da oradaydı. Tuna ya Tunaya bir şey olduysa ya ona bir şey yaptılarsa. Ölüyordum korkudan.
" Abi ne oldu? " dedim zorlukla.
" Bi dur Doğuş. " dedi ve çıktı odadan. Bir anda ağlamaya başladım. Bağıra bağıra ağlıyordum. Kendimi durduramıyordum. Olmuyordu. Ona neler söylemiştim. Neler çıkmıştı ağzımdan. Bir kez bari bana sarılmadan gidemezdi.

Deponun kapısının sesini duydum ardın da Bülent abinin sesini.
" Biz geldik abi." dedi. Hızla Baran abinin odasından çıktım ve kapıya baktım. Buradaydı o buradaydı.

TUNA

Bülent abi bir anda bize doğru ateş etmişti. Omzumda bir acı hissetmiştim. Kulaklarım çınlıyordu. Hiç bir şey duymuyor ve gözümü bile açamıyordum.
Bülent abi yanıma geldi ve " İyi misin lan bir şeyin var mı?" diye sordu. Cevap veremiyordum sanki dilim tutulmuştu. Bülent Baranı aramıştım ve bir şeyler söylemişti tam anlayamamıştım.

Kendime geldiğimde Ergün yoktu. Bülent ile birlikte otelden çıktık. Arabanın içinde bir kaç kez daha sormuştu iyi olup olmadığımı ama cevap veremiyordum. Konuşamıyordum. Daha önce ölüme hiç bu kadar yakın olmamıştım. Yavaş yavaş kendime gelmeye başladığımda mekana hala gelmemiştik omzumdaki acı ile inledim. " Merak etme sıyırmış sadece." dedi Bülent. Canım yanıyordu. Bu işlere girerken hiç mi düşünmedim ben.

Mekana gelmiştik. Bülent kapıyı açtı " Biz geldik abi." dedi Barana. Baran zaten deponun içinde bir o yana bir bu yana yürüyordu. Görür görmez hızlı adımlarla bizim yanımıza geldi. " İyi misin?" dedi. Cevap verecek halim yoktu o da cevabımı beklemedi zaten.
" Doktoru arayım hemen gelsin." dedi.
Baran ın odasından koşar adım çıkmıştı Doğuş. Gözleri şişmiş ve hala ağlıyordu. Beni gördü ve bir anda olduğu yerde durdu. Sonra hızlı adımlarla benim yanıma geldi ve sımsıkı sarıldı. O akadar özlemiştim ki onu canım acısa bile git diyemiyordum. Ben de ona sarıldım hemen canımın acısını umursamadan.
Omzum hala kanıyordu. Ve yavaş yavaş başım dönmeye başlamıştı. Çok geçmeden Doğuş un kucağına bayılmışım.

DOĞUŞ

Onu görür görmez hızla ona doğru ilerledim. Omzundan akan kanlar bir an duraksamama neden oldu. Az kalsın onu kaybediyordum. Az kalsın bir daha göremeyecektim. Unuttum her şeyi hızla yanına ilerledim ve ona sımsıkı sarıldım içim ısındı sanki o an. O kadar özlemiştim ki onu.

Bir anda kucağıma düşmüştü. O kadar korkmuştum ki.
" Baran abi koşun abi bir şey oldu." diye bağırdım. Yardım ettiler ve içerideki koltuğa yatırdık. Doktor nerede kalmıştı neden gelmiyordu.
" Abi doktor nerede gelsin artık." dedim yorgun sesimle.
" Gelir birazdan sen merak etme bir şey olmayacak." dedi Baran abi.

Doktor gelmişti sonunda yaraya bakıyordu. Ben daha fazla dayanamadım ve dışarı çıktım.
" Hadi Efe seni eve bıraksın." dedi Baran abi.
" Yok abi o uyansın giderim."
" Efe hadi Doğuşu da al eve gidin siz. "
" Abi gidemem. "
" Hadi koçum hadi."

Mecburen eve gidiyordum. Efe abi hiç konuşmamıştı yolda. Zaten her şeyi biliyordu. Onun neden bir daha gelmediğiniyse hala hiç birimiz bilmiyorduk.

Uyanınca arayacağını söylemişti Aras. Ben olmasam bile o vardı. Ona güveniyordum. Çok yorgundum.
" Doğuş biraz uyu hadi."
" Tamam abi." dedim. İtiraz edecek hakim yoktu. Yattım ve kendimi direk uykunun kollarına bıraktım.

##########