DUSK TILL DAWN

Part VI

-------

Jungwon's POV
-------

Алхсаар ядарсан бид бүр залхан өөрийн мэдэлгүй л туйлдсандаа газар сууцгааж эхлэлээ. Жэи ах бууж өгөхийг хүсэхгүй байгаа бололтой урагш тэмүүлсээр л.

"Сонү, нөгөө охин хоёр хааччихав аа? Ууг нь урд зам заагаад алхаж байсан юмсан"

"Магадгүй хэдүүлээ хэт удаан алхаад байсан бололтой" гэчхээд хөлсөө арчин тэнгэр өөд харвал ихэнх хагасыг нь модны мөчир хаачихсан тун бүрэнхий байлаа.

"Алив ээ, хөвгүүд ээ, энд хонохыг хүсээгүй л бол хурдхан босоод тэр хоёрыг гүйцэх хэрэгтэй"

Сонхүн ах бид хоёр амьсгаадсаар нэгнээ татан босгоод дуугай л түүнийг даган урагшлаад удаагүй байхад Сонү ганцаархнаа өөдөөс гараад ирэх нь тэр.

Тэр яагаад ч юм нэг л сэжигтэй харагдах бөгөөд гар нь салганаж, бие нь чичгэнэн харц нь тогтолгүй ийш тийш гүйлдэнэ. Түүний хэвийн бус байдлыг хараад сандарсан би хурдхан өмнө нь зогсон, "Чи чинь яагаа вэ?" хэмээн аяархан асуухад тэр хариулалгүй тайвнаар инээд алдсаар байсан нь дорхноо л хүйтэн хөлс гаргаж дөнгөв.

"Хөөе, Сонү чи зүгээр үү? Өнөө бүсгүй хааччихсан юм бэ?"

Жэи ах шууд л сандарсандаа дайрч давшлахад нь Сонү мөрөө хавчин, "Тэр гэртээ харих ёстой болсон учраас надад зам зааж өгсөн. Би зуслан руу яаж явахыг мэднэ ээ" гэж дөлгөөхнөөр хэлэхэд нь бидний айж, сандарсан шиг зүйл болоогүйд баярлан бүгд гүнзгий амьсгаа аван тайвнаар инээсээр Сонүг даган сүүлчийн удаа оролдоод үзэхээр шийдэн урагшлав.

Гэхдээ л бид бүх зүйл зүгээр мэт баярлан алхаж байсан ч хамгийн урд явах Сонүг харахад тэр нэг л биш байгааг би мэдэж байлаа. Үргэлж инээж, дуу шуутайхан нүдээрээ инээмсэглэж явдаг найз маань өнөөдөр чимээгүйхэн, буурь суурьтай ганц хоёр үг хаян алхах нь энэ ойн хачин сонин увидас бидэнд бага багаар нөлөөлж буйг мэдрэхэд хангалттай том шалтгаан болсон юм.