နှလုံးသားမှရင်ဖွင့်သံ[Complete]

အပိုင္း(၁၇)

ေနဘက္မွာ လေရာင္ကိုမျမင္ႏိုင္သကဲ့သို႔...
ညအခါမွာ ေနအလင္းေရာင္ဟာလည္း ေပ်ာက္ကြယ္၏...
ထို႔အတူ လူသားေတြဟာ ေငြ႐ွိရင္ အရာရာျပည့္စံုေပမယ့္ အခ်စ္ေမတၱာနဲ႔သံေယာဇဥ္ကိုေတာ့ မရႏိုင္ပါ...

            ဒီအရာဟာ အားခြၽမ္မနက္က ရလာေသာ လက္ကမ္းစာရြက္ေလးျဖစ္သည္။ ၾကည့္ရသည္မွာ ကဗ်ာဆရာ ဒါမွမဟုတ္ စာေရးဆရာေတြက သူတို႔စာအုပ္ေတြေရာင္းရေစရန္ ေၾကညာသည္ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။  သူေသခ်ာေတာ့ မၾကည့္ခဲ့ပါ။ အခုအိမ္ထဲေရာက္မွသာ ယူလာေသာစာရြက္က္ုိ ျဖန္႔ၾကည့္ျခင္းပင္။

ထိုထဲတြင္ေရးသားထားေသာ စာရြက္အားၾကည့္ၿပီး အားခြၽမ္ကျပံဳးလိုက္မိသည္။ အႏွီအေၾကာင္းအရာေတြ အကုန္လံုးက မွန္ေပမယ့္ သူစိတ္ထဲတြင္အလိုမက်သည္က တစ္ခု႐ွိသည္။

ဘာေၾကာင့္မ်ား...လူေတြက အခ်စ္ကိုပဲလိုခ်င္ၾကတာလဲ။
ေငြကအခ်စ္တစ္ခုပဲကို မရႏိုင္တာ...
အခ်စ္မ႐ွိေတာ့ေရာ ဘာမ်ားျဖစ္မွာမို႔လို႔လဲ? 

"ဟား...."

သက္ျပင္း႐ွည္ႀကီးတစ္ခုအား ခ်လိုက္ၿပီး အျပင္းေၾကာဆန္႔လိုက္ေလသည္။

တကယ္ပါပဲ...လူေတြဟာ အကဲပိုၾကလြန္းတယ္။

ဟူ၍ေတြးလိုက္ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေဟာင္ရန္က ေရာက္လာၿပီး ေစာေစာျပန္လာေသာ အားခြၽမ္ကိုထူးဆန္းသလိုၾကည့္လိုက္ေလသည္။ အရင္ကအားခြၽမ္က ညဘက္မွလာသည္ျဖစ္ၿပီး အခုညေနပဲ႐ွိသည္ျဖစ္တာေတာင္ ေရာက္လာျခင္းေၾကာင့္ပါ။

အားခြၽမ္ကလည္း ေဟာင္ရန္ကို ျပံဳးျပလိုက္ေလသည္။ထို႔ေနာက္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ၿပီး သူ၏အနားကပ္လာေတာ့သည္။

"ဗိုက္ဆာတယ္...ဘာမွမစားလာဘူး။ ဒီကညီငယ္ေလး ညစာမခ်က္ရေသးဘူးထင္တယ္"

အားခြၽမ္က သူ၏ဗိုက္အား ပုတ္ျပလိုက္ကာ ဗိုက္ဆာေနေၾကာင္း ေျပာလိုက္သည္။ အားခြၽမ္ဟာ သူ႔ထက္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ႀကီးေပမယ့္ အခုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ ဆိုးသြမ္းသည့္ ေမြးခါစ ကေလးေပါက္စ တစ္ေယာက္ႏွယ္ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနသည္။ ဒါကိုျမင္ေတာ့ သူမရယ္မိဘဲမေနႏိုင္ေတာ့။