Gülen Dudaklardaki Acı Hissiyat

1. Beynimde oluşanlar

Başlayalım bakalım .

Beyin garip bir organdır. Kendi kendine sürekli düşünür, sorgular. Hatta bazen , bir şeyin o olduğunu bildiğin halde bile düşünürsün . Sürekli beynin onu hatırlatır sana. Sanki beynim beni üzmek için bahane arıyordu. Sanki kalbimin ağrıdığını hissetmeden , içi rahat etmiyordu . Hep insanların bana yaptığı kötülükleri hatırlıyordum , üzülüyordum.

Her şeyi sorguluyordum .

Ben kimim ?

İnsanlar neden bu kadar kötü?

Neden benden nefret ediyorlar?

Hepsinin cevabını biliyorum ama yine de soruyorum işte

Sırayla cevaplıyorum şimdi .

Ben hayata umutlarıyla tutunmaya çalışan biriyim . Ben kendimi üzgün görünce kendimi mutlu etmek için çabalayan bir insanım . Neden beni üzüyorsunuz. Ben çok kırılgan bir insanım. Sizin söylediklerinizi beynim asla silmiyor benim. Unutkan bir insanım . Hem de son zamanlarda ne yediğimi bile unutur oldum. Ama sizin bana yaptıklarınızı asla unutmuyorum. Size bir kin felan da beslemiyorum . Ama kalbim dayanmıyor bazen . Bazen çok kırıcı ve kaba oluyorsunuz. Ben bundan hoşlanmıyorum. Bazen kendimi kaybedebiliyorum ve kendimi üzmekten hasta oluyorum. Bu aralar böyleyim düşünme ve üzülme hastalığına yakalandım . Ne yapsam toparlanamıyorum, ders bile çalışamıyorum . İnstangramdan gelen her bildirimi sizden sanmaktan bıktım artık . Ben aşık değilim. Aşk sanmayın hemen. Kırgın olduğum kişilerin mesaj atacağını sanıyorum sadece bu avuntu . Ben sadece aşık olduğum kişilerden beklemem böyle şeyler , sevdiğim insanlardan , değer verdiklerime , sonra kırgın olduğum veya beni üzen kişilerden beklerim işte .
Ben ölüyüm size göre . Beni gömmüşler ve siz beni unutmuşsunuz.
Bazen mesaj atanlar var , biliyorum ama sizi seven bir insandan bu kadar da geçilmez ki. Kendimi değersiz hissetmeye başladım. Çok farklı hissediyorum artık.

16 yaşı böyle bilmezdim ben , çok farklıymış. Acıları. Hisleri . Her şeyi çok farklı . Normalde bu 17 yaşta olur ama bilmiyorum . 16 da öyle sanırım .

Bunları söylüyorum diye hemen davranışınızı değiştirmeyin , neyseniz öyle kalmaya devam edin . Öyle daha çok kırılırım.

Bazen bana nefret dolu bakışlarla baktığınızı hissediyorum . Ben bazen kendime bakıyorum dıştan , yani bakmaya çalışıyorum. O kadar nefret edilecek insan değilim. Ben kendimi seviyorum. Ama sizin bana nefret dolu bakmanızı anlamış değilim . Sizi güldürmeye çalışan insana böyle yapmanız .. Ne biliyim değişiksiniz. Sizi seven insanları ellerinizle itiyorsunuz. Ama sizi sevmeyen insanlara bazen öyle bağlanıyorsunuz ki , gözlerim buna şahit oluyor , üzülüyorum .
Neden böylesiniz? Ben kalbimi sıcacık hissediyorum. Kime karşı? Kimseye . Sadece allahı düşününce kalbim sıcacık oluyor . Onun beni anladığını biliyorum . Sizin beni bunları okurken bile anlamadığınızı biliyorum . Zaten bu satırları beni anlayın diye yazmıyorum .

Neden bu kadar kötü olduğunuzu biliyorum ..Dedim ya çok düsündüm diye. İnsanın kalbini iyilik hissi sardığı gibi kötülükte sarabiliyor . Sürekli kötü olabilmek kolay. Bana göre zor. İnsan kalbi kırmak kolay , kötü bir söz söyle kırılır ama o insanın kalbinde açtığın yaraları sarmak, kalbinin kırıklarını gidermek zor . Kolay diye yapma, inan hissettikleri zor. Çok zaman alan bir şey. Birkaç kere kırılınca bir şey olmuyor , oluyor evet ama yine de bu kişi sevdiğin insansa geçiyor yine de. Ama alışkanlık olunca bu iş... Sevgi nefrete dönüşüyor. Bir insan kendisini sevmiyor diye oluşan nefrete söylemiyorum. Bunu yapanlar ? Hissedenler ? Gerçekten çok saçma ve garipsiniz. Hiç konuya girmeyecek kadar gereksiz buluyorum bunu . Ama şu ki , siz yeterince seviyorsanız ve değer veriyorsanız her haliyle farklı bu.

İnsan bir insan tarafından çok kırılınca yaraları sarılamaz bir hale geliyor ve onu bu hale getiren insandan nefret etmeye başlıyor artık.
Soğuyorsunuz. Sevgi ve nefret birbirine çok yakın şeyler. Zıt gibi dursalar da.

Sevilmediğimi hissediyorum bazen. Kötü bakışlarla bana baktığınızı da . Ama görmezden geliyorum . Ben iyi bir insanım. Sizin neden böyle yaptığınızı da bilmiyorum . Böyle devam edin .