Gülen Dudaklardaki Acı Hissiyat

3. Acı tebessümler

Bir rüyadaydık ve bir rüyada insan bu kadar üzülebilirdi . Acılar ruhun vazgeçilmezi, göz yaşlarının geriye bıraktığı tebessümler olmuştu . Hiç öyle güzel tebessüm görmemiştim . Bazen birbirimize gülümsüyorduk. Nasıl mı? Aynaya bakıyorum ya. Acıların bıraktığı tebessümler güzel olurdu. Nerede olsa tanırım o gülüşü. Bir o kadar kırılgan , acı ama güzel bir gülüştü işte . Acı çekerken yanımda kimse yoktu. Bir Allah vardı. Allahta olmayan insanların acısını çektirmedi işte . Yeri geldi acılarımı tamamen dindirdi. Yeri geldi kalbim kırıkken sıcaklığını yüreğimde hissettim.

Acılar insanları birbirine yaklaştırır ya. İşte bende de öyle olmuştu. Ramazana girmeye sayılı günler ya vardı ya yoktu . Oturuyor ve telefonla oynuyordum. Şu an oturduğum koltukta. Bir anda insan aşık olur ya , bir insan ilk görüşte aşık olur ya , bir insan aniden bir kaza geçirir ya. Öyle bir şey. Bir anda içime allah sevgisi doldu, çok güzel hissetmeye başladım, bunlar olurken bir anda namaza başlamaya karar verdim. Birkaç gün sonra hem oruç tutmaya , hem de namaz kılmaya başladım . İçim hep sıcacıktı. Allah en yakın dostumdu . Hafifletmeye başladı tüm acılarımı. Hep ona kendimi yakın hissediyorum. Acılarım bizi yakınlaştırmıştı.

Hiç böyle güzel dost görmemiştim.

Dayanacak birim vardı . Allah .

Acılarımın hafiflediğini hissettim.

Artık acılarım geçmişti.

Ama ben hep bir şeyleri kafaya takıp üzüldüm .

Sanki biri vardı , ve o beni her seferinde kuyuya atıyordu ve ben de her seferinde o kuyudan çıkıyordum. Bu sefer çıkabilecek miydim bilmiyorum. Çıkacağım. İnanıyorum yine de.

Ne biliyim . Ne zaman mutlu olmaya çalışsam bir şey çıkıyor sanki .
Biraz kuruntu , biraz eskilerin izi , biraz da günümüz dünyasının kötülüğü ... Dostum yanımdaysa her şeyi atlatırım ben. Ama .

Sanki hiçbir şey eskisi gibi olmayacakmış gibi ..

Sanki eskiler daha güzeldi ..

Sanki karşıma hiç iyi insan çıkmayacakmış gibi..

İşte sonra bu hale geldim.

Geriye hüzünlü bakışlar kaldı. Git gide çökmeye başladım. Her şeyden ümidi kesmeye başladım. Tutunacak bir dalım bile yoktu. Zaten tutunduğum dallarda kırılmamış mıydı? Bahar sandığım topraklar kışa çevrilmemiş miydi ? Sizin yaptığınız vicdansızlığı ben çekmemiş miydim , vicdan azabıyla.

Saat geç oluyor.

Zaman su olmuş akıyordu ve biz kendimizi fazla kaptırıyorduk. Bugün yarın ne olacağını bilmeden yaşıyorduk. Oysa yaşamak bu değildi. Yaşamak insan gibi yaşamaktı . Size canavarsınız demiyorum. İnsan gibi yaşamak, diyorum .