Baekhyun, dolabında kimden geldiğini bilmediği bir kitap bulur.
"Bana neden karadut diyorsun?"
"Çünkü saçların bana karadutları anımsatıyor. Çünkü gömleğime karadutların bulaşıyor Baekhyun. O lekeleri yıkasan çıkmaz."
"Beyaz gömlek," dedim. "Ona m...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ne demiş yıldız şarkıcı, giden gitmiştir zaten. Elimizden bir şey gelir mi? Giden gittiyse şayet, kal desek de ne yazar. Biz de yolumuza gideriz. Ezdirmeyiz kendimizi, gezdirmeyiz gönlümüzü. Gideriz acımızı çekeriz. Bu acı öyle kolay kolay da geçmez ha, öldürmez süründürür. Kardeşinle kavga etmek gibidir bu acı, anneni özlemek gibidir ya da babana çok sinirlenmek gibidir. Yine de, başımız dik olsun isteriz, kimse bilmesin, kimse görmesin isteriz. Gören görür, ezdirmeyiz kendimizi. Uzaklardan bir yerden kapıyı çalan özlemi geri iade eder gibi, özlenilmek isteriz. Çok özlenelim. Bizim için de üzünülsün, bir süre. En azından ince bir kabuk bağlanır, eşitlik sağlanır.
Beni de özlesin istedim, bir süre.
Sevdim, yanıldım. Sevdim, yıkıldım. Sevdim, yandım. Evim yandı, ocağım yandı, ormanlarım, dağlarım, çayırlarım yandı. Oysa ki, sadece sevdim. Peki ya, neden yanıyorum, neden ölecekmişim gibi hissediyorum diye sordum kendime. Aşk demiş atalarımız buna. Aşk seni öldürmez ama ölecekmişsin gibi hissettirir, cayır cayır yakar ama üzerine su da atar, seni uçurumlardan fırlatır da iple yakalayıp yukarıya çekiverir.
Kulağımda kulaklık, telefonum yok ama odamda eskilerden kalma bir MP3 çalar buluyorum ve bulduğum gibi çantama sokuyorum. İçine de doksanlar ve iki binler şarkılarını doldurmuşum. Odamda açıp dans ettiğim zamanlar geliyor aklıma. Geçmişi özlüyorum, ergenim, belki de çocuğum ama hiçbir şeyden haberim yok. Dünya sadece odamın penceresinden baktıklarımdan ibaret, yani birkaç tane kavak ağacı benim dünyam olmuş. Mayıs ayında polenlerini dökerler bu ağaçlar, tıpkı insanlar gibi onların da kendilerini yeniledikleri bir dönem var. Polenler gözlerimi yaşartıp, hapşurmamı sağlarlar ama yine de severim kavakları.
Geçmişi bu yüzden özlüyorum, hiçbir derdim yok. Okula gidiyorum, okulu sevmiyorum falan ama okul sonrası kasabada gezmeye bayılıyorum. Taehyung'la apartmanların zillerini çalıp kaçıyoruz sonra da gerçekten bir şeyler çalıp kaçıyoruz. Dünyam Taehyung, okul ve evden ibaret. Hayat ya bu, güzel şeyleri elinden alıveriyor.
İşte başlıyoruzdiyor bir şarkıda bu roller coaster hayatına, biliyoruz. Bu çılgın yüksekler ve gerçek derin alçaklar ile. Biliyorum, hayatım roller coaster gibi tepetaklak oluyor. Durmuyor, devam ediyor. Yoruluyorum. Yorulduğumu hissettiğim her dakika bir sigara yakıyorum. Şehir otobüsünden indiğim an marketten bir paket sigara alıyorum. Chanyeol'ünkinden. Sigara içenlere kızıyorum, kendime de kızıyorum ama içiyorum. Başka yapacak bir şeyim yok çünkü. Şehir yine hatırladığım gibi, kalabalık, hareketli ve ışık saçıyor. Kasabanın sakinliğinden eser yok, insanlar bir yere yetişmek için koşuşturuyor, trafik her zamanki gibi sıkışık, bağırışlar ve korna sesleriyle harmanlanmış, kafa ütülüyor. Fakat bu sesleri özlediğimi fark ediyorum, kafamdaki sesi bastırıyorlar, dikkatim yolda yürüyen insanların kıyafetlerinde, son model arabalarda, çöp tenekelerinden kağıt toplayan yaşlılara kayıyor. Kendimi düşünmeyi bırakıyorum, insanların benimkinden binlerce kat ağırlıkta yükleri var diyorum, hayat kısa, hayat çok kısa, yaşamak lazım, yarını düşünmeden, yarını hayal etmeden.
