"AURORA" (TAMAMLANDI)

30. BÖLÜM: HAYATIMIN EN DOĞRU KARARI (SON)

Sabah büyük bir sevinç içerisinde uyandım. Bugün, hayatımın en mutlu günü olabilirdi. Çünkü bugün evleniyordum.

Hızlıca Yatağımdan kalktım ve dolabıma doğru yöneldim. Dolabın içinden giyeceklerimi aldım ve hemen giyindim. Yatağa toplayıp Elimi yüzümü yıkadım ve kahvaltı yapmak için mutfağa doğru yöneldim.

Mutfağa Geldiğim zaman tüm ev ahalisinin uyanmış ve beni bekliyor olduklarını farkettim.

Herkese "Günaydın" dedikten sonra sandalyemi çektim ve Yerime oturdum. Yemek boyunca bol neşeli, bol kahkahalı sohbetler edilmişti.

Kahvaltı Yapmayı bitirince hemen ayağa kalktık ve sofrayı toparladık. Sonra da hazırlanmak için kuaföre doğru yola koyulduk.

Kuaföre geldiğimizde ilk önce benim saçımın yapılacağı söylenmişti. Dicle'nin yardımı ile Kuaför sandalyesine oturdum ve kuaförün gelmesini bekledim. Kuaför gelince arkama geçti ve saçlarımı yapmaya başladı.

Hazırlanmamız bitince ben Gelinliğimi giydim ve gelin arabasına bindim. Düğün salonuna gidecektik.

Ben gelin arabasına bindikten yaklaşık olarak 30 saniye sonra Bora da arabaya binmişti.

Araba süslerinin sarı ve lacivert renkte olduğu söylenmişti bana. Yani Bora ve benim ortak aşkımızın...

Bora gelin arabasına bindikten sonra: "Çok güzel olmuşsun" dedi.

Yüzümü onun sesinin geldiği tarafa doğru döndürdüm ve: "Teşekkür ederim, Senin de çok yakışıklı olduğuna eminim" dedim.

Gelin arabasını Tolga abim kullanacaktı. O da arabaya binince hep beraber düğün salonuna doğru yola koyulduk. Resmen bir konvoy oluşturmuştuk.

Düğün salonuna geldiğimizde Ben kızlar ile birlikte gelin odasına geçtim.

Kızlar beni bir yere doğru yönlendirdiler ve Yağmur: "Gece Abla, şu anda aynanın önündeyiz. Sen o kadar güzel olmuşsun ki nasıl anlatabilirim bilmiyorum" dedi.

Her gelin gibi aynanın karşısında kendimi Seyredemezdim belki. Gelinliğimin görünüşü hakkında yorum da yapamazdım. Ama, Bora'yı her şeyden çok sevebilirdim.

Ben aynanın karşısında düşünürken her zaman Kulağıma bir Ninni gibi gelen O Ses doldurdu odayı.

"Kızım!"

Yüzümü sesin geldiği yere döndürdüm ve: "Annem" dedim.

Annem yanıma gelip bana sımsıkı sarıldı ve: "Güzel kızım, Allah mutluluğunuzu daim etsin. Seninle o kadar hayat mücadelesi verdik ki, Belki çoğunu hatırlamıyoruz. Biz pes edecek olsak bile sen asla pes etmedin Kızım. Sürekli bir şekilde hayata tutunmayı başardın, bunun için sana çok teşekkür ederiz. Evliliğinde de böyle olacağını biliyorum. Belki hep iyi günleriniz olmayacak ama siz birbirinize karşı sabırlı ve anlayışlı olun" dedi.

Sonra da ekledi.

"Gelecek yıllarda belki aranızda Aşk kalmayacak ama birbirinize güvenle bağlı olacaksınız. Belki de aşkınız hiç tükenmeyecek, yıllar geçtikçe artacak."

Anneme sımsıkı sarılarak gözyaşlarımı tutmaya çalıştım. Şu an ağlayamazdım. Sonra kızlar başıma toplanırdı.

Annem Benden ayrıldıktan sonra kendimi babamın güvenli kollarında buldum.

Babam başımı öperek: "Güzel kızım, İnşallah hep mutlu olursunuz. Annenin dediği gibi seninle çok zor mücadeleler verdik ama Allah'a şükür ki Sen hayata tutunmayı başardın. Bunun için sana çok teşekkür ederiz kızım" dedi.