Lay A Glance On Me 1 (Lost and Retained #2)

Kabanata 20

Kabanata 20

No One

I swiped the nude lipstick on my lips before finally standing up. Katatapos ko lang mag-ayos para sa date namin ni Jarrell ngayon at napagpasyahan naming bumisita sa National Museum dahil baka raw may interes ako sa art. Ayos lang naman sa 'kin dahil sa buong buhay ko, hindi pa 'ko nakakapunta sa kahit anong museum. Ngayon pa lang kaya't mas nakakapanabik lalo na't kasama ko siya.

Kasabay nang pagkuha ko sa aking sling bag ay ang pagtunog ng phone ko. Kinuha ko iyon sa ibaabaw ng vainity table at sinagot ang tawag ni Jarrell. Alam kong siya 'yon dahil siya lang naman ang inaasahan ko.

''You done?'' he asked, starting the conversation.

Tumango ako kahit hindi naman niya nakikita. ''Yup! Are you sure ayaw mong pumasok sa village? Wala naman si Kuya Ismael and Daddy rito. Si Kuya Roman, nasa kwarto at nag-aaral. Walang magtatanong kung sino ka. Wala ring makakakita sa 'yo except for our neighbors.''

He sighed as if he's frustrated. ''I will meet them next time, Lucy,'' he answered. ''This is... not the plan, right? I thought we talked about this already?''

Bumagsak ang balikat ko, dismayado.

Tahimik ang background niya kaya't alam ko nang naghihintay na siya sa 'kin sa entrance ng village.

I frowned. I was expecting for him to finally agree but like the first time I asked him, he declined. Ayoko rin namang ipakilala pa siya dahil sa tingin ko'y maaga pa para roon ngunit umasa ako na baka gusto niyang makilala ang pamilya ko. Gano'n kasi madalas kung.. mangliligaw o 'di kaya ay kung gusto ka ng isang tao. They will pay respect to your parents no matter how fearful the situation is. Katulad noong sa kaibigan ko.

Liana told me that when she and Toran were caught by his father once when they had a date, Toran man up and introduced himself to Tito. He could have went home and bid his goodbyes to Liana but he instead talked to her father. Naging responsable, kung baga.

Kaya.. naisip ko lang na baka gano'n din ang scenario namin. Jarrell isn't courting me because he's now my boyfriend.. a more valid reason for him to have the guts to meet my family. Ang kaso lang, ayaw niya. Kaya imbis na ipilit ko pa, tumango na lang ako. Ang weird lang kasi wala namang makakakita sa kaniya, e. Siguro magtatanong si Manang pero hindi naman 'yon magsasabi kay Daddy. Hindi rin naman nag-uusisa ang tatay ko kaya walang problema. 

Next time, then.

I sighed. ''Ah, oo. Napag-usapan na natin 'to. I just tried again kasi baka nagbago na ang isip mo.'' I bit my lips. ''Anyway, lalabas na 'ko. Wait for me, please.''

Pinatay ko na ang tawag at dire-diretsong lumabas. Naglakad na 'ko papunta sa gate ng village namin. It was a hassle but I was able to manage. 

My green silk dress was an attention catcher. Ang mga nakakasalubong ko na nagj-jog ay bigla na lang napapatigil para tignan ako. Habang ang iba naman ay napapatitig sa 'kin habang confident akong naglalakad. 

Napangisi ako.

Well.. I can't really blame them. I'm pretty. Dapat lang na mapansin ako, 'no.

When I finally reached the entrance of our village, I immediately scanned the place to find where Jarrell's car is parked. Kanina pa siya naririto kaya sigurado akong around the area lang siya. 

After few seconds of waiting, mabilis na tumigil sa harap ng guard house ang isang puting montero sport. Bumukas ang bintana ng driver's seat at kaagad kong naaninag si Jarrell na hawak ang steering wheel sa kaliwa niyang kamay. 

My excitement began to grow larger. Napangiti ako at naglakad na papunta sa kanya.

''Hi,'' he greeted. He went closer to kiss my chin. Mabilis lamang iyon pero ramdam na ramdam ko. Nag-init ang pisngi ko. ''I missed you.''