"Af-" İsmini söyleyemeyeceğim bir hala geldim. Göğsümün üstündeki eli göğsüme işkence yaparcasına sıkıyor ve bırakıyordu. Bunu defalarca yaparken dudağı dudağımın üzerinde temas etmeden duruyordu. Onun sıcak nefesi boynuma doğru yayılırken dudağımı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
CEHENNEM ASANSÖRÜ
7.BÖLÜM:
Sessizliğin ve yalnızlığın hüküm sürdüğü evrenimde her şeyim altüst olmuştu. Hayatıma ilk önce ormanlar girmiş, karanlığımı ve yalnızlığımı yeşilleriyle aydınlatmaya çalışırken şimdi de mavinin yüküm sürdüğü gökyüzünü anımsatan gözlere mühürlenmiştim. Bu koca evrende hüküm süren sessizliğin içindeki fırtınamı dindirerek mavilerin hüküm sürdüğü gökyüzünü açığa çıkarmıştı.
İçime derince nefes çekerek gözlerimi yumdum. Önümdeki kontrol masasına ellerimi yaslayarak kafamı güçsüzce yere doğru eğdim. Evet... Sistemde bu gizemli dosyayı biliyorduk ama ne yaptıysak bu dosyanın kilidini kıramamıştık. Dosyanın şifresinin orman gözler olduğunu bilememiştim. O cam odaya girdiği gibi bu gizemli dosyanın şifresinin açılmasını sağlamıştı, benim geçmişimin gizlendiği dosyayı açığa çıkartarak yıllardır aradığım kişilerin tüm bilgilerini önüme serilmesini sağlamıştı. İnanmakta zorluk çekiyordum.
Bu evrende her şey olabilirdi. Evet bunun farkındaydım ama hayatıma giren bir çift orman gözler benim dengelerimi şaşırtarak pusulamı bozamazdı. Bozmamalıydı. Bozması imkansızdı.
Mantıklı tarafımı ortaya çıkartıp gözlerimi açarak vücudumu doğrultum. Saçlarımı düzelterek duruşumu ve yüzümdeki ifadeyi düzelttim. Olması gereken İzel'e dönüştürdüm kendimi.
'Ally... Düşünebilmem için onu odasına çıkart.' Bunu içimden söylemiştim. İstemediğim halde bakışlarımı ormanlarına sabitledim. Gözleri gözlerimle anında birleşti. "Odana çık." Dedim duruşumu bozmadan. Sesimdeki o sertlik her zamanki gibi anında ortaya çıkabiliyordu. O benim konuşmamla kaşlarını çatarak hızlıca kafasını salladı. Sol elini saçlarının arasına daldırarak odanın içerisinde bir sağa bir sola doğru yürümeye başladı.
"Ally asansörü açıp Affan beyi odasına çıkmasında yardımcı ol." Benim konuşmamla birlikte adımlarını keserek karşıma geçti.
"Burada kalacağım. Bu olanları konuşacağız." O naif sesi kaybolmuş tok bir sesle konuşmuştu. İfademi bozmadan onun yüzüne öylece baktım. Dudağını hareket ettirerek bir şey diyeceği anda ona doğru bir kaç adım atarak aramızdaki mesafeyi kapattım. Söyleyeceğim her kelimeyi bastırarak oldukça sert bir ses tonuyla söyledim.
"Asansörün kapısı açıldı." Elim kaldırarak asansörün olduğu tarafı işaret ettim. Benim bu sert ve baskılı halime rağmen duruşunu hiç bozmadı.
