Bezsenni [ZAKOŃCZONE ✔️]

9. Jakbym cię nie znał, pomyślałbym, że ze mną flirtujesz.

Konrad

Siedziałem na trybunach, przyglądając się grze obu drużyn. Biskupiec wygrywał ze Złotowem trzy do jednego, do końca meczu zostało dziesięć minut, a gra toczyła się głównie na połowie gospodarzy. Byłem dumny z Rafała, który miał na swoim koncie kilka celnych podań i jedną asystę przy strzeleniu gola. Na widowni było całkiem sporo ludzi, trener swoimi motywującymi okrzykami zagrzewał chłopaków do gry, a nad boiskiem unosił się duch dobrej, sportowej rywalizacji.

Tak niewiele trzeba było, aby obudziły się we mnie wspomnienia.

– Do końca meczu zostały ostatnie trzy doliczone minuty, Ossa Biskupiec remisuje ze Startem Nidzica dwa do dwóch. Mamy sytuację w polu bramkowym drużyny przeciwnej. Turski przy piłce, podaje do Rybackiego, ten sprawnie omija obrońcę i kopie piłkę do Zalewskiego. Zalewski przyjmuje, wybiega za obrońców, zostaje sam na sam z bramkarzem... celuje w prawy górny róg bramki... i GOL!!! Mamy GOLA!!! Cóż za piękne zakończenie tego sezonu!!

Glos komentatora dźwięczał mi w uszach, kiedy po meczu przybijaliśmy sobie z chłopakami piątki, pozowaliśmy do zdjęć i rozmawialiśmy z cheerleaderkami, a w końcu wymęczeni, ale szczęśliwi, skierowaliśmy się w stronę szatni. Przed wejściem zatrzymał mnie trener. Uśmiechnął się i poklepał mnie z dumą po ramieniu, po czym nachylił się nade mną i otworzył usta, by coś powiedzieć. Zamknął je jednak i patrzył na mnie przez kilka długich minut. Zbyt długich.

– Zalewski, znowu piłeś?

Nie widziałem już radości ze zwycięstwa w oczach trenera, ale coś, co sprawiło, że ja sam zapomniałem o strzelonej przed kwadransem bramce.

Zawód.

– Trenerze...

Uciszył mnie podniesieniem ręki. Nie pozwolił mi się wytłumaczyć. Wpatrywał się we mnie jeszcze długą chwilę, zanim z jego ust padło to, czego najbardziej bałem się usłyszeć:

– Przykro mi. Mieliśmy umowę. Wylatujesz z drużyny.

Z zamyślenia wyrwały mnie okrzyki radości i wiwaty na cześć wygranej drużyny. Rafał, zbiegając z boiska, posłał mi uśmiech, jakiego dawno u niego nie widziałem. Radość mojego brata przynajmniej trochę zrekompensowała mi ból, który poczułem w klatce piersiowym na myśl o tym, jak bardzo zmarnowałem swoje życie.

Czekałem, aż Rafał się przebierze i wyjdzie z szatni. Pogratulowałem mu wygranego meczu i poszliśmy coś zjeść. Siedzieliśmy w małej knajpce niedaleko boiska, czekaliśmy na burgery z frytkami i rozmawialiśmy o meczu. Raz po raz zerkałem na brata, nie mogąc uwierzyć, jak bardzo zmienił się w ostatnim czasie. Wzrostem przewyższał już wszystkich kolegów z drużyny, jego włosy były prawie tak długie jak moje, a po twarzy błąkał się niesforny uśmiech.

Młoda kelnerka przyniosła nam zamówienie. Odkładała moją tacę zdecydowanie zbyt długo i tak blisko mnie, że czułem zapach jej duszących perfum. Mrugnęła do mnie i posłała zapraszający uśmiech. Obrzuciłem ją obojętnym spojrzeniem i skierowałem wzrok z powrotem na Rafała. Miałem poświęcić ten dzień bratu, a nie kolejnym przelotnym znajomościom. Młody przyglądał się chwilę odchodzącej dziewczynie, a po chwili przeniósł spojrzenie na mnie.

– Kiedy do nas wrócisz? – zapytał, biorąc do ręki burgera.

– Nie wiem – odpowiedziałem szczerze.

– A wrócisz?

Wgryzł się w bułkę, a jego spojrzenie posmutniało. Przekląłem w duchu, zastanawiając się nad odpowiedzią. To był jego dzień. Wygrał mecz. Nie miałem zamiaru mu go zepsuć.