LOVING A SEMINARIAN

CHAPTER V PERSISTENCE

JOYCE

UMIWAS.

The only thing that could help me. Kung hindi ako iiwas mas lalo lang akong maguguluhan.

Sabi ni Tatay pwede daw akong mag off pero sabi ko naman baka mas lalong lang silang magtaka. Naisip ko wala namang masama kung susubukan ko munang bumalewala at umiwas. Baka sa pagkakataong to unti unti akong maliwanagan.

I'm holding this hope in me that maybe it's just nothing.

He looked not okay. Sinasabi ng mga mata niya na hindi siya nakatulog. Kahit sa pakikipag usap matamlay din siya at halos hindi na nga nagsasalita. Nakaupo lang siya, nakikinig at umiinom ng kape.

Hindi ako umupo don sa gilid gaya ng dati. Puwesto ako sa Counter sa likod ni Tatay at nagkunwaring busy. Tatay didn't bothered to asked. Though he know na may nangyayari mas pinili pa rin niyang wag ng magtanong.

"Saan ba si Joyce? Tanungin natin ulit.."

rinig kong sabi ni Zach at maya maya pa may steps ng papalapit.

"Kung gusto mong mapag isa,matulog ka.."

mahinang tugon ni Tatay Bert. I didn't responded as I've waited for whoever coming to our direction.

"Nagtatago ka ba?"

Mahina ang boses niya but may halong pang iinis yon. Tumayo ako at hinarap siya.

"hindi.busy lang ako."

"umiiwas ka eh."

"bakit ba?"

He looked at Tatay Bert at ngumiti kasi parang wala lang itong naririnig.

"halika kasi."

before I could protest hawak niya na ako sa braso at dinala papunta sa mesa nila. Ni hindi man lang ako pumiglas.

Humarap ako kina Zach.

"Bakit?"

suplada kong tanong. May binulong na kung ano si Emil sa kanya na agad niyang pinagtawanan.

"Bakit ba ang suplada mo? Kasi nakahawak si Johann sayo?"

Napatingin ako sa braso ko. Nakahawak pa rin pala siya sa akin at ako naman parang tangeng comfortable lang. I tried to moved away but intentionally mas hinigpitan niya.

"Alam niyo pinagtitripan niyo naman ako eh.."

pilit ko pang sabi kahit na ang utak ko ay parang ayaw ng gumana.

"galit ka na naman?"

"hindi ako galit."

lumuwag ang kapit ng kamay niya kaya nakapiglas ako. Nakita ko siyang ngumiti at bumalik sa upuan niya.

"tanong mo na Zach."

sabi niya dito

"kung maiinlove ka sa mga kagaya namin, anu gagawin mo?"

Kung hindi lang kasalanan ang manakit baka sinaktan ko na silang lahat. Are they really want to play with my feelings because if they doing it intentionally then I'm not liking it.

"Honestly?kung mangyayari yon sisiguraduhin kong wala sa inyo at wala na kayong pakialam kung ano man ang gagawin ko. Now if you'll excuse me, busy ako..!"

sinarado ko na ang taenga ko sa lahat ng mga sinasabi nila. Gusto ko ng lumayo don at mawala sa kanilang paningin.

Nakakainis. Nakakabuwesit. Ano ba kasi ang gusto nilang palabasin?

"Nagtatago ka na naman?"

"Pati ba naman dito..Johann naman"

"Just answer my question.."

Iiwas na sana ako palabas pero hinawakan niya na naman ako.

No. Actually he held my hand and crossed his finger to mine.

Napasinghap ako ng hangin at napatingin sa kanya. His eyes was so intensed na para akong matutunaw sa lagkit ng tingin niya.

Hinatak ko ang kamay ko papalayo pero mahigpit talaga niyang hinawakan.

"Johann.."

Napalunok ako.

"ang kamay ko.."

"pano pag ayaw ko.?."

sabay lapit niya sa akin. Napaatras ako papalayo not knowing how to react.

"Lam mo ang hilig mong mang good time.."

sinubukan kong pagaanin ang sitwasyon na baka tatawa siya pagkatapos non. Pero hindi siya tumawa, ni hindi man lang siya ngumiti. I forced to stopped my breath because I'm scared he would noticed how nervous I am.

Damn!!!He's showing signs again. 

"Johann !!"

Then Tatay Bert called him and I was like a bird that been freed. Binitiwan niya ako at agad na lumabas.

"Naiwan ka na nila.."

sabi ni Tatay sa kanya at agad na itong umalis. Tatay peeked on me inside and I just smiled at him with a thumbs up. Napatango lang siya at nagpatuloy sa kanyang ginagawa. Lumabas na ako at inayos na ang mga mesa.

Ramdam ko pa rin ang hawak niya sa akin. Ano ba talaga ang gusto niyang palabasin? Iiwas nga ako di ba? Tapos ano tong ginagawa niya?

I sighed remembering the things happened on the past. The time where I almost believed that  I might be fall in love with him but when I came back to worked everything was back on normal. So I decided to forget it and thanks God I really did. Maybe this time it was just the same. Maybe I could forget it too and moved on.

I got sick. As in really sick. I almost died on spending 3 weeks on the Hospital because of a simple cough that later on turned into a pneumonia. Johann was there. He was there everyday in his every break. He was there to pray for me, feed me and lights my mood. He was there to reminds me that he was waiting and hoping that I will get well. Akala ko non he feel something for me kahit na alam ko na di yon pwede pero nalaman ko na akala ko lang pala lahat. That he was just trying to be a good friend and baka naawa lang siya sa akin kasi si Tatay Bert lang ang andun palagi . Mula noon sinabi ko sa sarili ko na hindi na ako aasa ulit. Na kahit anong mangyari hindi ako magpapadala sa kahit konting emosyon na mararamdaman ko.

Pero ngayon unti unti bumabalik lahat. Unti unti pinapaalala niya sa akin kung bakit muntik ko na siyang minahal noon. I couldn't take to be hurt again. It was too much and I spent almost a year just to forget it.

How could I stop myself?

How could I stay away?

Naramdaman ko ang yakap ni Tatay sa akin. The man who knows everything. Napayakap na rin ako sa kanya at di ko na napigilang pang umiyak.