LOVING A SEMINARIAN

CHAPTER XXVI: SHOULD I?

JOYCE

"Uy...kanina ka pa umiiwas anu problema?"

Si Johann. Tinitigan ko siya sandali at matipid na ngumiti. Ewan ko. Natatakot akong sabihin sa kanya ang nangyari. Natatakot ako na baka mas pipiliin nya nalang na iwan ako. Natatakot ako na baka mas lalo siyang mapapahamak pag pinag patuloy ko pa ang kabaliwan ko. Kahit kay tatay natakot na rin akong magsabi. Hindi ko na magawang ikwento sa kanya.

"masakit lang ang ulo ko.."

sabi ko at naupo sa gilid na upuan. Sumunod siya at maya maya pa naramdaman ko ng hinihilot niya ang ulo ko.

"ayan kasi masyado mo akong iniisip."

sabay niyang sabi. Gusto kong matawa pero pinigilan ko. Dahan dahan kong inalis ang kamay niya sa ulo ko.

"Bumalik ka na don..sige na.."

Sabi ko. Maybe my voice was a bit higher, I don't know but after I said those to him, lumabas siya agad na wala man lang binitiwang kahit isang salita. Gusto ko na namang umiyak. Gusto ko na namang pukpukin ang sarili ko dahil ginawa ko iyon.

Pumasok si Tatay na halatang may nangyari. Gaya ng dati kunwari siyang uminom ng tubig habang sumusulyap sa akin.

"Huhulaan ko na naman?"

I shook my head smiling fakely.

"dahil ba to sa mga litrato sa drawer sa labas?"

Napatigil ako. Of course makikita nya don.

I nodded.

"Tama ba talaga to Tay.?"

"Bakit anu ba sa tingin mo?Mali ba yan?"

"hindi ko alam."

"masaya ka ba?"

Tumango ulit ako.

"Walang mali sa pagiging masaya..dapat alam mo yon..."

Hindi na ako nakasagot. Lumabas na si Tatay agad.

Walang mali. Wala.wala. Sana mailagay ko yon sa utak ko. Sana maintindihan ko na lahat ng nangyayari.

Sumunod ako kay Tatay. Napatingin ako sa mesa nina Johann. Tahimik lang siyang nakikinig sa tawanan ng iba habang nilalaro ang kutsarita sa kape niya.

Lumapit ako at kinuha ang kutsarita. Zach noticed me and whispered something.

"Baka kasi mabali mo.."

Hindi siya kumibo.

"Ayun..kaya pala...LQ."

Dagdag pa ni Zach at tumawa ulit sila.

"funny!!!"

sabi ko nalang at kinurot si Johann sa tagiliran bago bumalik sa counter. Pumasok ulit ako mg kusina ng napansin kong ngumiti na siya. Alam kong susunod siya sa akin.

The door opened and before I could say anything he captured my both hands and my lips.

Shocked.

Very shocked.

Hindi ko talaga inasahan.

"Do that again and I'll do it in front of everyone."

hindi ako nakasagot. Napakagat labi nalang ako habang tinititigan siyang nakangisi.

Anu ba yong nangyari?

"kaya kita mahal.."

dagdag pa niya at kinurot ako sa pisngi.

"did you just kissed me here?"

"well..bawal ba?".

bago pa man ako nakasagot bumukas ang pinto at pumasok si Tatay.

"alas 12 na.."

"thanks TAY..."

.sagot niya dito at kumindat sa akin.

"see you.."

sabi lang niya at iniwan akong nakatunganga sa loob.

Paksheet!!!!

Napangiti na lang ako at sumunod.

Crazy me. He's wearing his holy gown.Damn it!!

Sabi ko sa sarili ko bakit ganun?Bakit ganun kadali kung magbago ang isip ko?Ganun ba talaga ako kabaliw sa kanya?Ewan. But his Dad words always coming back. Haunting my conscience. I want to spare him from any pain but I don't want to let him go. Hindi ko kakayanin.

"Isasara ko na ba to o iiwan na kita dyan?"

Tatay interrupt my thought. Napatigil na naman ako sa kakaisip. I pick up my bag and follow him outside,waiting for him to finally lock the blinds.

"Saan ka pala galing nong bigla kang umalis nang nakaraan?"

Yeah. I almost forgot to ask him. Bigla lumongkot ang mukha nya at pilit siyang ngumiti.

"Nag date.."

pilyo nyang sabi. Tumawa na rin ako kahit alam ko may ayaw siyang sabihin. I know him all my life and this time I know he's holding something big inside.

Niyakap ko si Tatay at hinalikan sa pisngi. Pati sa yakap nya ramdam kong may iba. Para akong iiyak pero natatakot akong magtanong dahil baka wala din pala akong maitutulong.

"see you tom old man.."

sabi ko at pinanood ang sasakyan nya paalis. Nakahinga ako malalim.

Ang unfair ko para isipin nalang palagi ang sarili ko. Ni hindi ko na naitanong si tatay kung kamusta siya. Nakakainis. Naguguluhan ako.

Tama pa ba?Is it worth it to fight for our love?Or should give us space?