LOVING A SEMINARIAN

CHAPTER XXXI HURTFUL SUSPICION

JOYCE POV

Yong nagising ka lang isang araw wala ka na sa loob ng bahay mo. Di mo na kilala kung saang kuarto ka,kung paano ka naparoon at sinong kasama mo ron. My heavy eyes wanting to be close again but the fact that I'm not in my room is not proper. I get up and look for anyone. I tried to remember what happened but nothing left on my brain.

May narinig akong ingay sa labas ng kuarto but natatakot akong lumabas at baka kung sino ang andon. Nag brainstorm ulit ako. Remembering how,when and why I am here.

Jeff  .

Agad akong napalabas ng pinto and nakita ko nga siya sa kitchen habang naghahanda ng pagkain.

What did I do? What did he do?

Humarap siya sa akin ng maramdaman niyang andun ako.  He smile widely looking glad he saw me .

"Good ...evening.."

Evening?

"gabi ngayon?"

Tumango siya.

Shit.

Nagpanic ulit ako. Looking everywhere for my bag and shoes. I need to go home.

"wait Joyce... relax.."

Jeff trying to stop me.

Hindi ako pwedeng magrelax. I'm here in someone house this late night. OH MY GOD.

"I just need to go home now..Where is....oh I found it .."

"...my bag ...here it is. wheres the door?oh right there.."

Jeff suddenly blocked my way.

"Joyce cmon...it's almost midnight, you can't go home.."

I understand his worries. I understand why he dont want me to go but i can't stay. No way I would.

"Thank you for taking care of me for what happened earlier but pls let me go home.."

My voice is begging and he know I am serious about it. Its not that I'm scared of him but I'm just not comfortable that I am here with him. I know him only for how long? a week? and now I'm here in his house?

"Okay wait..let me get my key.."

Tumakbo siya papasok ng kuarto at agad na kinuha ang susi niya. I hurriedly went to his car.

"I'm sorry for being so praning...Don't think na natatakot ako sayo..I owe you a big thanks.."

"I understand.. dont worry.  I just hope your going to be fine.."

Makahulugan niyang sabi. Ngumiti ako.

"I will..thank you.."

at di na kami nag usap pa hanggang makarating sa bahay. Dali dali siyang naunang bumaba at binuksan ang pinto ng kotse. Ngumiti nalang ako at nagpasalamat ulit.

"Thank you for today..".

He offered his hand for a handshake. Inabot ko iyon.

"hope to see you again.."

sabi niya at tumalikod na ako pagkatapos.

Ramdam ko ang pag alis na ng kotse nya habang papasok na ako ng gate. Then someone presence stop me.

The scent.

My heart trembled again. Palpitation overtook me .

"So you came home this late because your with him?"

His voice. I miss him.

"I fell asleep and I didn't know its..."

"you fell asleep? where?"

Lie Joyce. Lie.

"sa bahay nila but it's not what you think.."

napaharap ako sa kanya. 

Ano nga yong dapat kong sabihin?

His eyes looks sore. Alam ko sa mukha niya wala din siyang tulog. Magulo pati ang buhok niya at sa kamay niya hawak ang kanyang cellphone. His stares is painful even his word.

"Ano nga ba sa tingin mo ang iniisip ko?Dahil nakipagbreak ka sa akin kahapon lang at hindi kita mahagilap buong araw at uuwi ka ng madaling araw dahil nakatulog ka sa bahay ng isang lalaking minsan mo lang naging kaibigan?"

Alam ko kung saan siya nangagaling pero ang marining yon sa bibig niya ay parang hirap tanggapin. Iiyak na naman ba ako?May luha pa ba akong natitira.?

Hindi ako umimik. Tinitigan ko lang siya at naghihintay ng susunod niyang sasabihin. He's also looking at my eyes,expression already saddened .

"Im sorry..."

sabi niya. Breathing indistinctly. Napaluha na nga ako.Hindi lang masakit kundi dahil alam ko nasasaktan din siya .

"I'm so worried. Halos mamatay ako sa kakaisip sayo. Halos mabaliw ako sa kakahanap kung asan ka. Okay lang sa akin eh yong wala na tayo basta alam ko safe ka..na andito ka lang,na hindi ka nawawala. Ang hirap kasi na hindi kita nakikita para akong nawawalan ng hininga..Kaya sorry kung anu ano na ang iniisip ko ngayon kasi masakit para sa akin na makita kong kaya mong makasama siya kaysa makasama ako. "

I still cant talk.My mouth are dry and my lips seems sealed. Hininga ko lang ang nagsasalita. Luha ko ang kumakausap. I want to touch him and hug him tight. I hope I could.

"Sabihin mo sa akin Joyce? Dahil ba kasalanan ang mahalin ako at natatakot kang isumpa ka ng Diyos?Kasi ang alam ko lahat kaya niyang tanggapin kasi alam niya na doon tayo sasaya. Kaya ka ba natatakot dahil don?Sabihin mo naman at ngayon din lalabas na ako ng institusyong iyon....Mahirap kasi manghula lalo na kung kelan lang pinangako mong hindi tayo susuko. Na walang mali sa atin..Ano ba kasi ang nagyari?Bat bigla di mo na ako kailangan?"

Humagolhol na ako. Sobrang ang hirap ng tingnan siyang nahihirapan. Wala na akong lakas para itulak pa siya ulit papalayo pero wala na rin akong lakas para hatakin siya pabalik.

He hold me. Making me look at him. Wiping away my tears.

"sabihin mo lang na Mahal mo ako.."

Mahal na mahal kita.

Gusto kong isigaw.

Then I shook my head slowly. Unti unti bumitaw siya. Tahimik habang nakatitig deritso sa mata ko.

The pain inside his heart is visible in his eyes. The disappointment and the broken heart.

He step back again. At sa bawat galaw ng paa niya leaving a spot of stabbed in me. Sana kaya kong gumalaw para pigilan siya. Sana kaya kong damhin ang yakap niya. Sana kaya ko siyang pigilan. Pero hindi ko nagawa kasi takot ako. Kasi nanghihina pa rin ako. Until I can no longer see him. Until there's no trace of him anymore.

It's over. I really let him go.