LOVING A SEMINARIAN

CHAPTER XXIX LETTING GO

JOYCE POV

Sabi nila ang pag ibig daw ay isang sugal. Kapag umibig ka kailangan mong maging handa sa pagkatalo dahil hindi sa lahat ng panahon panalo ka palagi. Minsan naiisip ko gaano ba kalaki ang dapat kong isugal para manalo ako?Para naman mapatunayan ko sa sarili ko,sa mga tao at sa itaas na sapat na ang pag ibig ko para maging masaya.Pero hindi ko alam kung meron bang sasagot sa tanong kong yon kasi kahit anong gawin ko  alam ko talo pa rin ako.

Si Johann isa siyang magandang panaginip,panaginip na pinapangrap ko lang na magkatotoo. Siguro dahil kulang ako sa pagmamahal kaya umibig ako sa maling tao. Sana darating ang araw na maiintindihan ko ng mabuti ang nangyayari at magliliwanag sa akin kung ano ba talaga ang dapat kong gawin.

Dalawang oras ko ng hinahawakan ang journal ko,nag iisip kung anu ang isusulat ko na gagawin. Buong buhay ko nakabase ako dito pero at this moment I really don't know what to write.

Sabi ni Gail hindi ako dapat maging selfish. Masakit mang isipin pero totoo yon. I need to think not just what I feel but as well as everyone around Johann. His dad, his mom, his world and his God. Nakakapanghina ng damdamin.

I closed my journal at tossed it on the trash bin. Stupid! I get up,grabbed my bag and left. I should be on Cafe for Tatay. I need to settle him first.

Yesterday he left again without telling me where he went. Nagsara ako ng hindi pa siya dumadating. Not answering his phone even. I feel much worried that he's up to something very serious.

Damn my stupid agenda about my love life. Damn myself.

Cafe was already open and again Tatay was not in his typical place. Two days in a row that he's acting weird. Well, hate myself for ignoring it. Pumasok ako at nasa Counter siyang malalim na naman ang iniisip. Ngumiti siya ng pilit ng makita nya akong pumasok.

"good morning young lady"

"same to you old man.."

bati ko rin. Lumapit ako sa kanya at tumabi. Hindi siya umimik,he hold my hand sabay ng malalim.niyang hininga. Hindi ko maipaliwanag pero parang gusto kong umiyak. Parang nasasaktan na ako sa mga buntong hininga niya.

"you scaring me Tay.."

mahina kong sabi. He giggled and reach for the drawer in his side. He got something on there and hand it to me.

Brown envelope. Did someone sent him a picture too?

Slowly binuksan ko iyon and puro iyon papeles. I scanned it one by one. Documents for travelling,passport,visa...etc. I looked at him and he's still on his fake smile.

No. Its not happening.

"Tatay talaga...is this?"

tumango siya.

"are you...?"

he nod again.

"ah..when.. I mean..."

Hindi ko kaya...hindi ko kakayanin. Pumatok ang mga luha ko sabay ng pagpilipit ng puso ko. No way this is all happening. I sobbed. Pouring what I really feel. Tatay hugged me, joined me on a cry. Trying to give me a comfort. It is too much. It is too much.

"They need me Joyce...and I feel so guilty kung hindi ko gagawin to. Pinangako ko kay Claire na hindi ko pababayaan ang mga bata at alam ko matagal niya ng gustong sumunod ako sa kanila. You can go with me, mauuna lang ako sayo pero pwede kitang ipasunod. Kaso pag ginawa ko yon paano ka na?Ako nalang ba ang hahawak ng buhay mo?Gusto ko magawa mo ang gusto mo hindi yong hahayaan mong gawin ang gusto ko. Your young and you have too much to achieve. "