LOVING A SEMINARIAN

CHAPTER XXV PHOTOS

JOYCE

Its like I wanted to get vanished  right on the spot. No way all of this happening. No way Johann's Dad is here now in front of me.

The photos.

I was holding it in my shaking hand. This were the time when I wished Tatay was here but unfortunately he wasn't.

"I guess you know now why I came."

He said looking on the envelope I was holding.

"Can we take a seat Miss Lopez?"

Tumalikod siya at umupo sa bandang kanan na mesa. Ilang sandali pa bago ako nakasunod. Hindi ko magawang magsalita dahil alam ko sa sarili ko na mali ng lahat at may kasalanan ako. Gusto kong maiyak dahil alam ko pwedeng sa mga oras na ito matatapos na lahat ng kaligayahan ng puso ko.

"I just want you to tell the truth.. How much do you love my son?"

How much do you love my son?

Nag eecho sa utak ko ang mga tanong niya. Anu ba ang dapat kong isagot? Gaano ko nga ba siya kamahal?

"Miss Lopez?"

"Sir.."

gulped my throat.

"I'm willing to begged God to let him go just to make our love possible. I have no answer on your question but I'm sure sapat na ang nararamdaman ko para maipaglaban ko siya"

Deritso siyang tumingin sa akin. Walang kurap, walang salita. Nagtatalo ang mga daliri ko sa paa, pati na ang hangin sa baga ko ay unti unting nawawala.

"Do you know what will happen if these photos will came out to public?"

Damn you. Of course I know. I'm not stupid.

"Yes.. I know."

"Johann will be the most controversial person on earth, he is a public figure, media knows him, my our business rivalry knows him and they are watching him very closely. One mistake Johann life will be on mess. Alam mo  ba ang dahilan kung bakit naisipan kong ipasok si Johann dito?"

still no voice.

"Dahil dito he's safe. Her Mom left us, nasira ang buhay niya. Seminary save him. Ni hindi niya alam na ang lalaking pinili ng Mama niya ay kalaban namin sa negosyo at ginamit lang ang mana niya para malaman lahat ng pasikot sikot sa loob. WE almost lost everything and I don't want to lost my son. I'm not going to tell you to stop seeing him because I know he loves you too but I just want you to tell me kung kaya mo bang protektahan ang anak ko?"

Tumutulo na ang luha ko at alam ko hindi ko na kayang pigilan pa. Gusto kong magwala,gusto kong magalit gusto kong isigaw sa kanya na Oo kaya ko pero ang totoo hindi ko alam, hindi ko alam kung kaya kong gawin yon. Siguro hindi ko talaga siya masyadong kilala, wala akong alam na ang mundo niya ay hindi katulad sa mundo ko. I can do everything I want without caring people think about me but him,it's different. Pero hindi ko kayang mawala siya. Hindi ko kayang humarap sa bukas na wala siya.

"Don't cry...hindi ko sinasabi sayo na iwan mo siya ang gusto ko lang protektahan mo siya.."

Paano ko poprotektahan ang taong siyang nagpoprotekta sa akin? Anu ang magagawa ko?

Inabot niya ang puting panyong hawak niya.

"Ako na ang bahala sa mga pictures.."

hindi ko na siya tiningnan pa. He stood up and left. Hindi na ako nakapagpigil pa. Wala akong ibang magawa kundi ang umiyak ng umiyak.

I'm not sure how long I was sitting in there. Bursting my eyes out and thinking what would i do. Everytime I think about the moment of love and happiness we shared it became more painful to bear. Sabi niya theres nothing to be fix with us but why do I feel like this? Minasadan ko ulit ang mga litrato at obviously sadya yong kinuhanan. But who the hell was capable of doing it?

That plastic bitch. Of course who else could be?

I keep the photos on my locker. Naalala kong hindi pa rin bumabalik si Tatay. Ilang oras na siyang nasa labas. I need him now and he's not here. So paano ko pa kaya magawang lumaban para kay Johann kung di ko nga kayang protektahan ang sarili ko? Hindi. Hindi na ako dapat umiiyak.

Cmon Joyce you're at work.

Napapahid ako ng mata at binaliktad ulit ang door sign.OPEN.

Ilang sandali pa may pumasok na mga costumer. I need to be busy. If ever I would make a decision, hindi pa muna ngayon.

AUTHORS NOTE

Its quite short guys but hopefully next chapter will be a long one. Medyo busy kasi ako these past few days.