LOVING A SEMINARIAN

CHAPTER XIII ABSENCE

JOYCE

He was absent. I mean Zach and the rest arrived except for him. I tried not to act affected as I served them their coffee. Though Zach look seems so bothering. I ignored it. I'm telling myself it's non of my business.

But thoughts on my mind just wont let me shut up. Para itong lamok na tumutunog sa taenga ko. Distracting and irritating.

Baka nagkasakit siya. Baka pinagalitan siya. Baka ayaw niya ng pumunta dito kasi galit pa rin siya sa akin. Baka umuwi siya sa kanila. Baka sinundo siya ng Dad niya. Baka naman nag date siya.

Oh No.No. Stop it Joyce. Stop it .

Lumapit ako sa table nila at kunwaring tumingin kung okay na lahat sa kanila.

"Mmmn...wala na kayong kailangan?"

Pangiti ngiti kong tanong.

"Meron.."

sagot ni Emil na seryoso ang mukha.

"Ano?"

masigla kong sabi. Ang totoo gusto ko lang tanungin kung nasaan si Johann pero hindi ko alam bakit parang ang hirap.

"Si Johann.."

dugtong niya at kunwari pang maiiyak. Zach didn't say anything, he just continued to drink his coffee.

"Uhmmm..oo nga no bakit wala siya?"

Walang may sumagot . Para lang akong estatwang naghihintay sa wala . I tapped Zach shoulder.

"Hoy.. asan siya?"

Tumingin siya ng diretso at ngumiti ng pilit.

"Ayon masakit ang puso.."

Maiksi niyang sabi.

"As in medically?"

"emotionally"

agad na dugtong ni Emil. Nagsisi tuloy ako kung bakit pa ako nagtanong. So na broken hearted agad siya? Talagang pinanindigan niya ang kasalanan niya?

"So he was having an affair with that girl? "

balik kong tanong. Biting my lips hardly to stop my heavy breathing.

"No! not with that girl ."

Zach finally say. When Emil supposed to say something Zach stopped him and they all again snubbed me. Di na ako nag usisa. Hinayaan ko na lang na ganun. I already heard it from his Dad na he's in love.

I went back to the Counter with a troubled mind. Sino ba kasi ang babaeng yon? Bakit ba sinasabi ng utak ko na ako yon?

"Ang babaeng ayaw ng complikadong bagay naging kumplikado na.."

mahina lang ang boses ni Tatay but tagos yon hanggang buto.

"Mababaliw na talaga ako Tay.."

"Alam ko.."

Una, those time happened on the past .Yong sasabihin niyang I'm waiting for you..

Second, yong mga pasimpleng sabi niya na nagpapahiwatig na meron siyang nararamdaman.

Third, yong hawak, yong may pahalik halik pa sa kamay, yong dadalhin ka pa sa kung saang Museum, yong kakausapin ka ng Tatay niya. Yong mga letcheng tingin niya.

Fourth, Magagalit siya kasi nakikipag usap ka sa ibang lalaki .

So ano? Ano ang dapat kung isipin? Na wala lang yon? Na akala ko lang lahat yon? Hindi ako tanga at mas lalong hindi ako manhid katulad niya.

Natapos ang 3 oras na wala silang sinasabi. Even Tatay didn't know how to utter a words.

Nagsitayuan na sila para umalis. Zach came over me scratching his hair. Tumayo siya sa harap ko na parang nakokonsenxa.

"Lumabas siya..Hanggang ngayon hindi namin alam kung saan siya pumunta. Hindi sa bahay nila imposible yon. "

Sabi niya at agad na lumabas. Tumakas siya? Saan siya pumunta? Bakit siya umalis? Ano ba problema niya?

Nanunuyo na naman ang lalamunan ko. Feeling ko parang dumidilim yata ang buong paligid. Umupo ako saglit at hinayaang lumipas ang pakiramdam na yon.

Sabi niya he want to know if who will be going to stay and know him more. Know the really him beyond what he was showing. Yong kikilalanin siya kahit di pa niya sinasabi kung ano siya. Yon lang naman ang gusto niya.

Paano ko ba gagawin yon kung hindi ko rin nga kilala ang sarili ko. Ni hindi ko alam kung ano ba ang gusto ko. Ni hindi ko alam kung kaya ko bang panindigan ang maling dadamin na to  . Kaya ko bang gumawa ng kasalanan para sa kanya? Even if I will going to fight with God?

So tatakas siya? Tatakasan niya lahat? Baka nga hindi niya kailangan ang sino man. Baka nga he was fine by himself.

Its like living in the big house alone. You got everything you need but its still not complete. You want more. You need more and later on you will realized that you only lack of one thing.....

COMPANION. LOVE. SOMEONE.

That's how I described my day was. His absence is making me want to go all over the world and find him. To know how is he . But of course hindi ko dapat gawin yon. Hindi na ako dapat pang mahihimasok sa buhay niya. Gusto niyang mapag isa at sa tingin ko hindi ko na dapat kuntrahin pa yon.

Hindi ko na nagawang gawin ang mga nasa planner ko. Kailangan ko ng pahinga . Kailangan ko ng peace of mind. Kailangan kong isaayos ang utak ko para makapag isip ng tama.

I went home straight and feel the silence of the world. My home was the only place that could make me feel better. Ang pagiging mag isa ay nakasanayan ko na kaya siguro pag nasa Cafe ako I feel alive. Kasi doon ako nakakakita ng mga kaibigan. Doon ako nakakaramdam na hindi ako nag iisa. Pero ngayon parang feeling ko dito ako nababagay, dito ako dapat.

Minsan naiisip ko kung ano ba ang magiging buhay kung kasama ko ang mga magulang ko. Ano kaya ang pakiramdam kung may sasalubong sayo pag uwi. Yong may maghahanda ng pagkain mo. Yong may yayakap sayo at sasabihin mo ng Mama, Mommy, Papa o Daddy. Siguro kung andito sila hindi ako mahihirapang mag isip kung ano ba ang tama. Pero wala sila. Kaya yon ang masakit. Na kahit ano pa pala ang gagawin iisipin ko pa rin sila. Na may kulang pa rin. Na feeling ko pa rin mag isa ako.

Sabi nga nila "being alone doesn't mean loneliness" so paniniwalain ko nalang ang sarili ko na hindi ako lonely.

Nasaan na kaya siya? Bumalik na kaya siya sa loob? Umuwi kaya siya kanila? Ano kaya ginagawa niya ngayon? Okay lang ba siya? Kumain na ba siya?

Bago pa man magbago ang isip ko at lumabas ng bahay para hanapin siya, pinilit ko na ang sarili kong matulog.

ABSENCE its a state or condition in which something expected, wanted, or looked for is not present or does not exist : a state or condition in which something is absent.

Merriam-Webster.

Yes. Definitely. Its either him or me.

AUTHORS NOTE

Sabi nga nila "never say never"  . Kaya itutuloy ko at tatapusin ko. Sana you guys will give me a Chance.

lynlyn_223l